سختی این تصمیم زمانی بیش از پیش نمایان خواهد شد که این رشته ورزشی در چند دوره گذشته المپیک، مدال‌های فراوانی برای ایران به ارمغان آورده و انتظار می‌رود در توکیو نیز بتواند درخشش گذشته را تکرار کند. اما استناد به واقعیت‌ها نشان می‌دهد در این دوره به ۲ دلیل امکان تکرار افتخارات ریو ۲۰۱۶ و لندن 2012 وجود ندارد.
دلیل نخست کاهش سهمیه ایران برای شرکت در المپیک است. اگر در گذشته ایران می‌توانست در چند وزن، وزنه‌برداران را به بزرگترین تورنمنت ورزشی دنیا اعزام کند اما در این دوره ایران عملا ۲ سهمیه بیشتر ندارد و در هر دسته ای تنها یک نفر اعزام خواهد شد. ۲ سهمیه دیگر کشورمان مربوط به زنان است که امیدی به کسب سهمیه یا ایستادن آنان در سکو وجود ندارد.
اما دلیل دوم شرایط سخت وزنه‌برداری ایران در المپیک ۲۰۲۰ توکیو مربوط به مصدومیت ستاره‌های تاثیر گذار و نبود جانشین برای آنان است. در دسته ۹۶ کیلوگرم در حالی «سهراب مرادی» امید نخست مدال طلای این وزنه به شمار می‌رفت حضور وی در توکیو به خاطر مصدومیت‌های پیاپی در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. عنوان‌دار جهان و المپیک در دسته ۹۶ کیلوگرم اگر نتواند تا پایان آبان ماه در گزینشی المپیک شرکت کند عملا از پرواز توکیو ۲۰۲۰ جا خواهد ماند.
بررسی سناریوهای پیش روی فدراسیون ایران در این وزن نشان از آن دارد که وزنه‌برداران دیگر در غیاب مرادی نمی‌توانند عملکردی مناسبی در توکیو داشته باشند زیرا از یک سو «کیانوش رستمی» به عنوان جانشین مرادی همچنان از تصمیمات کادر فنی گریزان است و در سوی دیگر بعید است که قهرمان المپیک ۲۰۱۶ ریو بتواند رکوردهای مرادی را تکرار کند.
این داستان برای سنگین وزن ایران نیز در حال تکرار است. در این دسته «سعید علی‌حسینی» با مصدومیت اردوی تیم ملی را ترک کرد. البته حضور علی حسینی در ژاپن تضمین کننده طلا نیست بلکه او در بهترین شرایط مدال نقره خواهد گرفت. حضور «لاشا تالاخادزه» گرجستانی موجب شده تا دیگر ورزشکاران برای مدال نقره و برنز تلاش کنند.
در این وزن از «علی داودی» قهرمان جوانان جهان به عنوان گزینه جانشینی علی حسینی یاد می‌شود اما این جوان برای رسیدن به مدال طلای المپیک زمان لازم دارد.
«علی هاشمی» دیگر وزنه برداری است که در آستانه المپیک ۲۰۲۰ توکیو به سندرم مصدومیت‌ها دچار شد و در نهایت با ارفاق کادر فنی در جمع مسافران تایلند قرار گرفت؛ ارفاقی که در رکوردگیری انجام شد و شرط حضور وی در اردوی تیم ملی ثبت وزنه ۱۷۰ کیلوگرمی بود که بیش از ۱۵ کیلوگرم با ایده‌آل‌ها فاصله دارد.
سردرگمی برای اعزام وزنه برداران به توکیو ۲۰۲۰ به یکی از سخت‌ترین تصمیمات فدراسیون تبدیل شده است. این سردرگمی در حالی می‌رود تا نتایج کاروان ایران را در توکیو ۲۰۲۰ تحت تاثیر قرار دهد که بنا به اذعان کارشناسان، ثبت موفقیت در بزرگترین تورنمنت ورزشی جهان نیاز به برنامه‌ریزی طولانی مدت دارد. برنامه‌ریزی که فکر ورزشکار را از حاشیه‌های احتمالی دور نگه دارد. اینکه وزنه‌برداران ایرانی هنوز از احتمال حضورشان در توکیو مطمئن نیستند می‌تواند یک آسیب جدی تلقی شود؛ آسیبی که نه تنها عملکرد ورزشکاران را تحت تاثیر قرار می‌دهد بلکه ذهن وی را نیز درگیر مشکلات اعزام خواهد کرد.
«علی مرادی» در آخرین چهار ساله مدیریت خود در فدراسیون باید تدبیری بهتر از شرایط کنونی برای وزنه‌برداران ایرانی داشته باشد زیرا اگر این سردرگمی ادامه پیدا کند بدون شک نتایج این رشته در توکیو ۲۰۲۰ مطابق میل هواداران نخواهد بود و آن زمان است که موج انتقادات به سوی این مدیر کهنه کار روانه خواهد شد.
دیگر دلیل انتخاب و مشخص کردن وزنه‌بردار اعزامی به توکیو هزینه‌هایی است که کمیته ملی المپیک در این زمینه متحمل می‌شود. حال که این کمیته در برخی از رشته ها سیاست کیفی‌گرایی را بر اعزام‌های کمی ترجیح داده است باید پذیرفت که اعزام چند ورزشکار بی‌تجربه به توکیو نمی‌تواند هزینه - فایده لازم برای ورزش ایران داشته باشد، زیرا المپیک به عنوان بزرگترین جشنواره ورزشی جهان جای کسب تجربه نیست بلکه میدانی برای افتخار آفرینی است، میدانی که برخی از کشورها برای کسب سکو در آن هزاران دلار هزینه می‌کنند.
لازم است پس از رقابت‌های قهرمانی جهان در تایلند فدراسیون با برنامه‌های مدون نسبت به معرفی نفرات اعزامی به توکیو ۲۰۲۰ اقدام کند. اقدامی قاطع که در آن ضمن شایسته‌سالاری مبارزه با بازیکن سالاری در دستور کار قرار گیرد. اگر قرار باشد به مانند گذشته برخی از وزنه برداران خود را تافته جدا بافته از دیگران بدانند. بدون شک در توکیو حسرت برخی از تصمیمات به دل مسوولان فدراسیون و کاروان اعزامی ایران باقی خواهد ماند.