اگر به زمان‌های گذشته بازگردیم نام تیم‌های لیگ بلژیک با حضور بازیکنانی مانند «محمدرضا مهدوی»، «داریوش یزدانی» و «علیرضا امامی‌فر» در ایران بر سر زبان‌ها افتاد و برخی این حضور را به خاطر «مهدی بیات» مالک ایرانی باشگاه شارلوای این کشور می‌دانستند. اما پس از بیش از یک دهه از آن روزها که ستاره‌های ایرانی در بوندس‌لیگا و لالیگا خوش می‌درخشیدند، می‌گذرد و نه تنها کسی پا جای پای «علی دایی»، «خداداد عزیزی»، «کریم باقری» یا «مهدی مهدوی‌کیا» نگذاشت، بلکه سطح آرزوهای بازیکنان نسل جدید بسیار نازل‌تر از گذشته شده است. بازیکنان کنونی فوتبال ایران با ذره بین دلالان در کشورهای درجه چندمی فوتبال به دنبال تیم هستند.
جستجوی رویای بازیکنان در لیگ روسیه، ترکیه، بلژیک، قبرس و لهستان در حالی از سوی برخی از ستارگان فوتبال ایران ادامه دارد که تلفظ نام برخی از این باشگاه‌ها نه تنها برای فوتبال‌دوستان بلکه برای خود فوتبالیست‌ها هم سخت است.
اما چرا لژیونر شدن برای بازیکنانی که در لیگ برتر ایران نامی برای خود دست و پا می کنند، به یک رویا تبدیل شده و باید به هر قیمتی به آن دست پیدا کرد؟ در پاسخ به این پرسش باید گفت این تفکر از زمان ورود «کارلوس کی‌روش» در فوتبال ایران رواج پیدا کرد و ظاهرا با آمدن «مارک ویلموتس» نیز ادامه دارد.
اما تمام ماجرا این نیست بلکه در پشت این آمد و رفت‌ها واقعیت‌هایی نهفته است که نمی‌شود از آن به عنوان محرکی پنهان چشم‌پوشی کرد. بر کسی پوشیده نیست که تیم‌های استقلال و پرسپولیس تهران با پشتوانه هواداران پرشمار خود یکی از مهم‌ترین سکوهای پرش فوتبالیست‌ها به شمار می‌روند. سکوهایی که بازیکنان بزرگی مانند «علی دایی»، «مهدی مهدوی کیا»، «کریم باقری»، «داریوش یزدانی»، «علی کریمی» و .... را به تیم‌های معتبر فوتبال اروپا فرستاده است.
اما نسل کنونی چگونه از این نردبان ترقی برای ورود به فوتبال مدرن اروپا استفاده می کنند، عملی است که حیرت انگیز به شمار می‌رود. بازیکنان ناشناخته‌ای که با حضور در ۲ تیم به چهره ملی تبدیل شدند اکنون با طرح نام تیم‌های درجه چندم اروپایی به دنبال گروکشی از سرخآبی‌ها هستند. داستانی که «کاوه رضایی» و «امید نورافکن» برای استقلال خلق کردند، علی علیپور مهاجم تیم فوتبال پرسپولیس تهران در حال بازنویسی آن است.
ابزار فشار این بازیکنان، مطرح کردن نام تیم های اروپایی برابر استقلال و پرسپولیس است و این کار با ۲ هدف صورت می‌گیرد؛ این بازیکنان یا مانند «علیرضا بیرانوند» در فصل نقل و انتقالات به چهره مورد علاقه لیگ ژاپن، ترکیه، ایتالیا و ... تبدیل می‌شوند و هر روز نام یک تیم را مطرح می‌کنند یا مانند «علی علیپور» پس از ۲ بازی و ناکامی در گلزنی به جای تلاش بیشتر با حضور در شبکه‌های اجتماعی غزل خداحافظی سر خواهند داد.
این ۲ راهبرد هر چند که در نهایت یک کارکرد متفاوت دارند و آن هم گرفتن امتیاز از باشگاه است اما در برخی از مواقع نیز پشت کردن به تیم برای آنان هزینه‌های زیادی را در پی دارد. هزینه‌هایی که بدون شک «کاوه رضایی»، «وحید امیری»، «فرشاد احمدزاده» و «امید نورافکن» بیش از دیگر بازیکنان از آن آگاهی دارند.
همچنین به نظر می‌رسد آنچه که اکنون فوتبال ایران با آن دست به گریبان است، خروج از لیگ برتر و حضور پیدا کردن در تیم های اروپایی است. رویایی که به نظر می‌رسد شکل پرداخت قرادادها تاثیر زیادی بر تحقق آن دارد.
اینکه باشگاه‌های ایرانی با مشکلات مالی دست به گریبانند و باشگاه‌های خارجی پرداخت خود را براساس دلار و یورو انجام می‌دهند به انگیزه برای برخی از فوتبالیست‌ها تبدیل شده تا با چنگ زدن به ریسمان دلالان به دنبال تیم در روزهای آخر نقل و انتقالات اروپایی باشند. روزهایی که نام یا سطح لیگ کشورها برای امثال «امید ابراهیمی» و علیپور مهم نیست بلکه آنچه مهم به نظر می‌رسد عنوان لژیونر است؛ عنوانی که در برخی از مواقع برای مربیان خارجی تیم ملی خوشایند به نظر می‌رسد.