در توئیت «کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان» که روز یکشنبه انتشار یافته، آمده است: افراد بدون تابعیت، ممکن است به سختی به حقوق اولیه خود نظیر تحصیل، معالجه توسط پزشک، یافتن شغل، ازدواج یا آزادی در جا به جایی دست پیدا کنند؛ بدون داشتن این حقوق، آنها یک عمر با موانع، سختی و نا امیدی روبرو خواهند بود.
در این توئیت تصریح شده است: ما مصمم هستیم تا سال 2024 میلادی، بحران بی هویتی را پایان بخشیم. دولت ها تعیین می کنند که چه کسانی تبعه آن کشور باشد و این موضوع باعث می شود که آنها مسئول اصلاحات قانون و سیاست های ضروری برای مقابله تاثیر گذار با بحران بی تابعیتی باشند. اما همراه با این آژانس، دیگر سازمان های جهانی و منطقه ای، جامعه مدنی و حتی افراد بی تابعیت، همه و همه باید در حمایت از این تلاش ها نقش موثر داشته باشند.
«برای ایجاد تغییر باید همه با هم همکاری کنیم؛ ما به منظور فعالیت بر روی هر چهار زمینه بی تابعیتی، شناسایی، پیشگیری و کاهش و محافظت، بر دانش و تخصص محلی گروه های جامعه مدنی، مؤسسات ملی حقوق بشر، دانشگاهیان و انجمن های حقوقی تکیه کرده ایم. سهیم شدن آنها در این اقدام ما را در یافتن موثرترین راه حل یاری خواهد کرد.»
در توئیت «کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان» که در تارنمایی آن منتشر شده، آمده است: همچنین همکاری با دیگر سازمان های سازمان ملل نیز حائز اهمیت است. به عنوان مثال ، صندوق کودکان سازمان ملل متحد (UNICEF) مدتهاست که در زمینه بهبود ثبت احوال فعالیت می کند؛ صندوق جمعیت سازمان ملل متحد (UNFPA) می تواند به دولت ها در طراحی و اجرای سرشماری ملی کمک کند و و دفتر کمیساریای عالی حقوق بشر (OHCHR) از نظارت بر افراد بی تابعیت پشتیبانی می کند.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد یکی از آژانس‌های تخصصی سازمان ملل است که در ژنو سوئیس واقع شده است. این دفتر در ۱۴ دسامبر سال ۱۹۵۰ ( 23 آذر 1329 ) برای محافظت و حمایت از پناهندگان و یاری رساندن در امر بازگشت یا اسکان مجدد آنها تأسیس شد.
در قانون، بدون تابعیت بودن یا بدون ملیت بودن وضعیتی است که در آن یک شخص هیچ نوع رابطه رسمی و شناخته شده‌ای با هیچ یک از دولت‌ها نداشته باشد.
در سال ۲۰۱۴ کمیساریای عالی سازمان ملل متحد برای پناهندگان تعداد افراد بدوت تابعیت را دست کم ۱۰ میلیون نفر در سراسر جهان برآورد کرد.
در این گزارش آمده که هیچ دولتی از این افراد حمایت نمی‌کند. این افراد گذرنامه ندارند و معمولا در محل زندگی خود از خدمات عمومی یا شهروندی مانند بهداشت، آموزش و پرورش و دیگر نیازها و امکانات محروم هستند. به بیان دیگر «زندگی زیرزمینی» دارند.