دو تیمی که برند فوتبال ما بشمار می‌روند و اخبار و حواشی قرمز و آبی همواره با اقبال توده‌های وسیعی از جامعه ما مواجه می‌شود.
معمولا مصاف این دو تیم پرطرفدار جایگاه خاص خود را دارد و به طور حتم پیروزی در این پیکارحساس، قوت قلب عمیق هواداران تیم برنده می‌شود و حتی با کسب برد در دربی، کاستی‌ها بنوعی استتار می‌شود و خلاصه این‌که کبک طرفداران تیم پیروز ماه‌ها و تا بازی بعدی خروس خواهد خواند.
تا این‌جای کار که قطار لیگ نوزدهم به ایستگاه چهارم رسیده، اوضاع واحوال پرسپولیس مناسبت‌تر بنظر می رسد ولی استقلال نتوانسته اسباب رضایت‌مندی هواداران آبی را فراهم کند بطوری‌که با کسب دو امتیاز از سه بازی، در صف پایین جدولی ها قرار گرفته است.
استراماچونی نیک می‌داند برای آنکه بتواند شادی را برلبان هواداران استقلال برگرداند راهی به غیر از خروج از وضعیت شکننده گذشته ندارد و باید با تغییر ذائقه و بازنگری در اندیشه‌های خود، راه را برای آنکه خون خودباوری را در رگ‌های آبی پوشان بجوش آورد، هموار کند.
غیبت فرشید اسماعیلی و دیاباته نباید بهانه‌ای برای این مربی ایتالیایی باشد زیرا او از نفرات قابلی بهره‌مند است که در صورت مچ شدن می‌توانند استقلال را به مرز بالندگی و بلوغ روحی و روانی برسانند.
قطعا کادر فنی استقلال در مدت دوهفته تعطیلی اخیر بیش از گذشته به نقاط تاریک خطوط سه گانه واقف شده و استراماچونی برای آنکه تیمش به انسجام تاکتیکی برسد و بتواند تفکرات رقیب دیرینه را بهم بریزد، نقشه هایی در سر می پروراند.
از سویی دیگر پرسپولیس دارنده سه عنوان قهرمانی پیاپی، برای آنکه از قافله مدعیان دور نشود به کسب پوئن های سرنوشت ساز دیدار یکشنبه می‌اندیشد وقصد دارد در پرتو هدایت گابریل کالدرون ردای پیروزی را برتن کند.
یکی از فاکتورهای اثر بخش و شاخصه پرسپولیس حفظ استخوان بندی و شاکله تیمی است و به زعم کارشناسان، شناخت خوب نفرات از یکدیگر موجب شده تا ارتش سرخ روز به روز سیر صعودی طی کند.
باوجود آنکه قرمزها از کمال کامیابی‌نیا و سیدجلال حسینی بی بهره خواهند بود اما شاید حس برتری جویی و پارامتر یاد شده بتواند کفه ترازو را به سود پرسپولیس سنگین‌تر کند.
علاوه بر اینها، امید است که بازی یکشنبه بر مدار احساسات نچرخد و عاری از تنش های رایج و حاشیه های تخریب کننده باشد و سوای ارایه یک بازی فکورانه از سوی دوتیم، آغاز و پایان آن بی حرف و حدیث باشد.