روزنامه ایران در قسمتی از یادداشت سرهنگ احمد حسینیا، پژوهشگر تاریخ جنگ، عنوان کرده است: نیروهای عراقی از نیمه دوم فروردین ماه سال ۱۳۵۹ در نزدیکی مرز مستقر شدند، اما از نیمه دوم شهریور سال ۱۳۵۹ آرایش جنگی گرفتند. استقرار واحدهای عراقی و نحوه سازماندهی آن به وضوح نشان می‌داد که آنان قصد حمله‌ای قریب الوقوع را در پیش دارند، زیرا از همان نیمه دوم شهریور بارها پاسگاه‌های مرزی را زیر آتش گرفتند.
اولین فعالیت‌های دشمن در منطقه خرمشهر و آبادان از کرانه نهر خین آغاز شد و پاسگاه‌های این منطقه از فروردین ماه سال ۱۳۵۹ زیر آتش گلوله‌های خمپاره واقع می‌شد. البته تمرکز آتش نیروهای عراقی در این منطقه نشان داد که آنان قصد داشتند توجه نیروهای ایرانی را از منطقه اصلی پیشروی خود در آینده یعنی منطقه شلمچه به نقاط دیگری متوجه نمایند. چون این درگیری‌ها تا شهریور همچنان ادامه یافت.
بمباران چند دهکده مرزی درغرب و جنوب کشور از خرداد ۱۳۵۸، درگیری‌های پراکنده مرزی از مرداد ۵۹ و حمله به پاسگاه‌های مرزی در منطقه قصر شیرین، هویزه و بستان و ایلام، بمباران مهران، ادعای مالکیت جزایر سه‌گانه تنب و ابوموسی، تقویت نیروهای عراقی در مرزها و احداث مواضع و راه‌های ارتباطی و سرانجام استقرار ناو جنگی در دهانه فاو و ۱۲ لشکر تقویت شده در خطوط مرزی از جمله اقدامات دیگر دولت عراق علیه ایران بود.
یکی از روزهای تیرماه ۱۳۵۹ شمسی در مرز اردن و عراق و در یک ملاقات شوم و شیطانی بین صدام حاکم نظامی عراق و برژینسکی مشاور امنیت ملی جیمی کارتر رئیس جمهوری وقت امریکا، حمایت از جنگی نابرابر و نابخردانه علیه ایران پی‌ریزی و قطعی می‌شود.
در این ملاقات حمله نظامی عراق به ایران مورد بررسی واقع می‌شود و برژینسکی به صدام قول می‌دهد که امریکا از تهاجم عراق به ایران حمایت خواهد کرد. بعد از این ملاقات سخنان حاکمان عراق، حالت خصومت و جنگ می‌گیرد. به این ترتیب آنان آشکارا ایران را به جنگی فراگیر تهدید می‌کنند و آشوب‌های زیادی را در خوزستان به راه می‌اندازند. تا آنکه در ۱۷ آوریل ۱۹۶۹(۲۶ شهریور ۱۳۵۹) صدام در اوج قدرت، قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر را پاره و چند روز بعد تهاجم سراسری ارتش عراق آغاز می‌شود.
عراق در فاصله روزهای ۱۳شهریور تا ۱۶شهریورسال۱۳۵۹ ارتفاعات میمک را در غرب ایلام اشغال کرد. با چنین تعرضی صدام مدعی شد که هنوز هیچ اقدامی صورت نگرفته، چون میمک قسمتی از خاک عراق است. از آنجایی که بعدها مشخص شد که تمام توجه ارتش عراق برخوزستان متمرکز شده، می‌توان چنین استنباط کرد که اشغال میمک یک ترفند نظامی بود تا ذهن سران دولت و فرماندهان ارتش را از جنوب به غرب کشور متوجه کند. همچنین در ۱۶ شهریور ۱۳۵۹ ارتفاعات خان‌لیلی و زینل‌کش در استان کرمانشاه توسط ارتش عراق اشغال شد. در زینل‌کش (جنوب قصرشیرین و غرب سرپل‌ذهاب) با غلبه برگروهان ژاندارمری ابتدا پاسگاه خان‌لیلی را اشغال کردند و سپس بر ارتفاعات مسلط شدند.