دیدار سنتی سرخآبی‌های تهران روز گذشته (یکشنبه) به سود شاگردان «گابریل کالدرون» به پایان رسید و «اندره آ استراماچونی» در نخستین شهرآورد ناکام ماند. تک گل این بازی در دقیقه ۸۰ روی اشتباه دروازه‌بان استقلال وارد دروازه این تیم شد. هر چند که کارشناسان بازی نتیجه گرای ۲ تیم و ترس از باخت را دلیلی بر سرد بودن جریان بازی می‌دانند اما این سبک بازی مورد ایراد نیست بلکه آنچه در زمین موجب شد تا روی زشت فوتبال از گیرنده‌های تلویزیونی به مخاطبان عرضه شود رفتار بازیکنان و تماشاگران ۲ تیم بود.
رفتاری که با سنگ‌پرانی‌ها شروع شد و با درگیری برخی از بازیکنان به پایان رسید. شروع این سنگ‌پرانی و درگیری‌های لفظی از دقیقه ۳۰ بازی بود جایی که پس از مهار پنالتی «علی کریمی» بازیکن استقلال توسط «علیرضا بیرانوند»، طرفداران پرسپولیس و استقلال جدال لفظی را آغاز کردند. این جدال به گونه‌ای بود که نیروهای انتظامی و امنیتی مجبور شدند با جابجایی برخی تماشاگران از تنش‌ها بکاهند. اما این جابجایی پایان داستان نبود بلکه در ادامه بارانی از سنگ بر سر بازیکنان ۲ تیم ریخته شد.
اگر باران سنگ از داخل تماشاگران را با واژه آشنای «تماشاگرنما» تعریف کنیم اما رفتار ستاره‌های ورزشی ۲ تیم در زمین مسابقه را با هیچ مولفه‌ای نمی‌توان توجیه کرد. زیرا بازی نه چندان دوستانه و عبور از معیارهای اخلاقی فوتبال در زمین مسابقه در طول ۹۰ دقیقه بازی به صورت متناوب در جریان بود و اوج این درگیری‌ها و به کاربردن ادبیات نه‌چندان مناسب دقایق پایانی بازی بود که موجب شد چند کارت زرد و قرمز از جیب داور خارج شود. کنترل بازی زمانی از دست «موعود بنیادی‌فر» خارج شد که تیم استقلال برای گل تساوی و پرسپولیسی‌ها برای حفظ نتیجه از تاکتیک های غیر فوتبالی بهره می‌بردند. تاکتیک‌هایی که در نهایت موجب اتفاقاتی در زمین فوتبال شد که زیبنده این ورزش پرطرفدار نیست.
بدون شک حساسیت دربی در تمام کشورها به یک اندازه است و بازی‌های بزرگ تنش را در دل خود دارند اما اینکه چگونه مربیان و بازیکنان بر این تنش‌های غلبه کنند یک امر مهم به شمار می‌رود. در ۲ روز گذشته، پیش و پس از شهرآورد تهران ۲ دیدار مهم نیز در سطح جهان برگزار شد. در دیدار نخست اینتر میلان با نتیجه ۲ بر صفر برابر رقیب دیرینه آث میلان به برتری رسید و در دیدار دیگر لیورپول با نتیجه ۲ بر یک از سد چلسی دیگر تیم بزرگ لیگ جزیره گذشت.
در این ۲ بازی تمام بازیکنان و کادر فنی تمام تلاش خود را برای برتری یا حفظ نتیجه انجام دادند اما صحنه هایی که از سوی بازیکنان مانند «فرشاد احمدزاده»، «سیاوش یزدانی»، «داریوش شجاعیان» و «شجاع خلیل‌زاده» در زمین خلق شد در کمتر فوتبالی در دنیا دیده می‌شود. این بازیکنان بدون توجه به جایگاه اجتماعی خود، صحنه‌های خشونت‌آمیزی را به هوادارن و بینندگان تلویزیونی منتقل کردند که می‌تواند مدرسه‌ای از بداخلاقی برای جوانان و نوجوانان طرفدار این تیم باشد.
حال سوال این است که خشونت کلامی و فیزیکی امثال این بازیکنان در زمین و تاثیر آن بر رفتار جوانان و نوجوانان را با چه هزینه فرهنگی می‌شود از ذهن ها پاک کرد؟ بدون شک ضعف اخلاقی و عدم غلبه بر خشم در شرایط سخت یکی از مهمترین دلایل این رفتارها است رفتارهایی که در لیگ هجدهم به اوج رسید و در فصل نوزدهم این سریال فوتبالی در حال تکرار است؛ تکراری که نه تنها محیط ورزشگاه ها را به خوشنت ذاتی فوتبالی آلوده خواهد کرد بلکه پیام بسیار نامناسبی برای دیگر اقشار جامعه دارد.
یکی از اقدامات مهم فدراسیون فوتبال پس از پایان مسابقه احکام موقتی بود که علیه خاطیان صادر شد احکامی که برخی را تنبیه و برخی دیگر از بازیکنان را تشویق می کرد. اما کمیته انضباطی چگونه باید برخورد کند تا خاطیان هزینه رفتارهای خود را بپردازند؟ بدون شک در این زمینه تنبه برای بازیکن باید هزینه داشته باشد هزینه ای که در بازی های آینده او را از ادامه چنین رفتارهایی بازدارد. اما اگر تنبیه به یک جلسه محرومیت و چند میلیون تومان پول نقدی ختم شود بدون شک بازیکنی که قرارداد میلیاردی دارد از این احکام درس نخواهد گرفت و زمین فوتبال برای او به میدان نبرد غیر فوتبالی تبدیل می‌شود.
سوای تمام کری‌خوانی‌های فوتبالی و حساسیت بازی روز گذشته، باید گفت که شهرآورد ۹۱ پایتخت روز گذشته برگ‌ریزانی از بی‌اخلاقی ها بود که از سکوی هواداران شروع و به برخی از بازیکنان داخل زمین نیز سرایت کرد. پایان نه چندان خوش این بازی با فحاشی و شکستن صندلی‌های ورزشگاه همراه بود. این شیوه از برخورد در حالی است که فدراسیون پیش از این مدعی بود تمام تجهیزات امنیتی و شماره‌گذاری صندلی‌ها برای کنترل رفتار تماشاگران انجام شده است.