جوزپه پرونه/ Giuseppe Perrone در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا، با اشاره به سابقه تاریخی ایران گفت: ایران برای گردشگران خارجی کشور بسیار جذاب است و بسیاری از گرشگران خارجی، ایران را برای مقصد گردشگری انتخاب می‌کنند.
وی افزود: گردشگران ایتالیایی نیز علاقه زیادی به ایران دارند چون این کشور تنوع طبیعی مختلفی دارد که برای آنها جذاب است؛ همچنین ایتالیایی‌ها علاقه زیادی به آثار باستانی بی نظیر ایران دارند. معماری در ایران از سابقه دیرینه‌ای برخوردار است که برای گردشگران ایتالیایی تماشایی است. ارزانی قیمت‌ها در ایران می تواند یکی دیگر از انگیزه‌های سفر به این کشور باشد.
سفیر ایتالیا در ایران با اشار به وجود تصویر نادرست از ایران میان برخی خارجی‌ها: گردشگران خارجی باید خودشان به ایران بیایند، تا با چشم‌های خودشان ببینند آنچه دیگران از ایران و ایرانی‌ها می‌گویند اشتباه است؛ باید به ایران آمد تا باور کرد در ایران می توان از زیبایی ها و مهمان‌نوازی ایران‌ها لذت برد.
وی در پاسخ به این پرسش که ایران چگونه می‌تواند این تصور نادرست را از بین ببرد و آن را تغییر داد، گفت: تبلیغات گردشگری، خارجی‌ها را راغب به سفر ایران می‌کند. گردشگران خارجی خودشان باید به ایران بیایند تا لمس کنند، پیش فرضیات درخصوص ایران با ایران تفاوت دارد.
تعاملات فرهنگی ایران و ایتالیا
در آیینه تمدن‌ها، فرهنگ و هنر از پایه های محکم و استوار در تداوم روابط بین ملت‌ها بوده است و در این بین ایران و ایتالیا به عنوان دو ملت بزرگ و صاحب تمدن پربار، به تاریخ، اندیشه، هنر، فرهنگ و مدنیت بشری غنا بخشیدند. تاریخچه روابط فرهنگی میان ایران و ایتالیا در واقع تاریخچه فرهنگی شرق و غرب است. بیش از بیست قرن ایران و ایتالیا، یکی مظهر تمدن شرق و دیگری مظهر و نماینده تمدن غرب بوده است. این سابقه دیرین روابط و درک اشتراکات متعدد تاریخی، مذهبی و فرهنگی میان دو ملت موجب گردیده است که امروز ایران و ایتالیا درک و فهم بهتری از یکدیگر داشته باشند.
پیشینه روابط و مبادلات فرهنگی دو کشور به دوره ساسانیان باز می گردد. در سال ۵۳۳ میلادی بین انوشیروان ساسانی و ژوستی لیانوس، امپراطور روم، پیمانی منعقد شد که بر اساس آن دولت روم به هفت نفر از حکمای یونان که به جرم داشتن عقاید فلسفی خاص از قلمرو امپراطوری روم طرد شده بودند و به ایران پناه آورده بودند ، اجازه بازگشت داد. در دوران اسلامی نیز تبادلات فرهنگی بین ایران به عنوان مهد تمدن اسلامی و ایتالیا به عنوان مرکز فرهنگی مسیحیت در جریان بود.
در سال‌های ۱۸۸۶ تا ۱۸۸۹ ترجمه کامل شاهنامه فردوسی به ایتالیایی توسط ایران‌شناس و ادیب معروف ایتالیایی ایتالدو پیتزی انجام گرفت که یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های فرهنگی مربوط به ایران و ایتالیا محسوب می‌شود. در سال ۱۹۳۳، مراسم باشکوهی در ایتالیا به مناسبت هزاره فردوسی برپا و یکی از میادین رم به نام این شاعر ایرانی نام‌گذاری شد و بعدها در سال ۱۹۵۱، مجسمه فردوسی نیز در این میدان نصب شد که هنوز هم باقی است.
پس از جنگ جهانی دوم نیز عده زیادی از مستشرقین و ایران‌شناسان معروف ایتالیایی با تحقیقات عمیق و گران‌بهای خود، خدمات ارزنده‌ای در شناسایی فرهنگ و تمدن و هنر ایران‌زمین انجام داده‌اند. در این دوران، ایتالیا به یکی از مراکز مهم ایران‌شناسی در اروپا بدل شد و کنگره جهانی ایران‌شناسی در رم تشکیل گردید.
اما دوره جدید مناسبات فرهنگی ایران و ایتالیا از سال ۱۹۵۰ آغاز می‌شود. از این زمان به‌تدریج تعداد دانشجویان ایرانی در ایتالیا روبه افزایش گذاشت. در نتیجه این مراودات، در سال ۱۹۵۸، موافقتنامه فرهنگی ایران و ایتالیا امضا شد که به‌موجب آن، دولت ایتالیا هر ساله تعدادی بورس در اختیار دانشجویان ایرانی قرار می‌داد. مدتی بعد دوره لیسانس زبان و ادبیات ایتالیایی در دانشگاه شهید بهشتی ایجاد و در سال ۱۹۶۳ مؤسسه فرهنگی ایتالیا در تهران تأسیس شد.
در سال‌های اخیر پیشرفت‌های بسیاری در تقویت روابط میان ایران و ایتالیا خصوصا در حوزه فرهنگی روی داده است. تعامل میان نخبگان علمی و فرهنگی دو کشور به عنوان نمایندگان دو ملت بزرگ و دو تمدن کهن در سطوح عالی ادامه یافته است. در کنار همکاری های موفق سیاسی و اقتصادی دوجانبه میان دو کشور، نمایشگاه ها، سمینارها و طرح های فرهنگی متعددی در ارتقای روابط اجرا، هیأت های رسمی متعددی در قالب مقامات رسمی، هنرمندان و فعالان در حوزه فرهنگ و هنر در سطوح مختلف تبادل شده و همه این فعالیت ها استمرار دارد.