«کیانوش رستمی» ملی‌پوش دسته ۹۶ کیلوگرم رشته وزنه‌برداری که پس از اوت کردن در رقابت‌های قهرمانی۲۰۱۹ جهان از تایلند دست خالی به ایران بازگشت و این روزها رویای حضور در گزینشی توکیو را نیز از دست رفته می‌بیند، زبان به گلایه گشوده و به دنبال مقصر ناکامی است. او در صفحه اینستاگرام خود نوشت: با تغییر نحوه کسب سهمیه المپیک اولین توقع ورزشکار این است که یک نفر بدرستی این قوانین را توضیح دهد و راهنمایی کند و حواسش به کسب سهمیه باشد.
درخواست رستمی تا اینجا از مسوولان فدراسیون درست است و وی می‌تواند به عنوان ملی‌پوش از مسوولان توقع داشته باشد. اما دارنده مدال طلای المپیک ۲۰۱۶ ریو نگفته است که تاکنون کدام قوانین ورزش ایران را اجرایی کرده و نظارت کدام سرمربی را پذیرفته که توصیه برای شرکت در گزینشی‌های المپیک ۲۰۲۰ توکیو دومین آن باشد.
اما ورزشکاری که ادعا می‌کند در سطح بالاتری از وزنه‌برداری ایران قرار دارد باید در سطح آگاهی و دانش وزنه‌برداری جهان این ادعا را ثابت کند. بدون شک رستمی در پروازها بخشی از کاروان ایران به شمار می‌رود و در فرود، راه خود را از تیم جدا می‌کند و اقلیمی خودمختار است که فدراسیون باید بودجه سالانه خاصی برای او در نظر بگیرد.
البته جا ماندن او از رقابت‌های گزینشی المپیک در ایتالیا و سوئیس نه به خاطر سهل‌انگاری فدراسیون، بلکه ناشی از غرور کاذبی است که وی قصد داشت در برابر «تیان تائو» چینی آن را به نمایش بگذارد. اما غول چینی نخست با اوت کردن ۲ وزنه رستمی را در دام انداخت و در نهایت در حرکت سوم با مهار وزنه خود مدال نقره را به گردن آویخت؛ مدالی که به کوهی از توقعات برای رستمی تبدیل و وی در نهایت با سه بار اوت، سناریو جهانی ۲۰۱۷ و بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا را تکرار کرد.
رستمی که در ذهن خود وزنه ۱۸۰ کیلوگرمی را مهار کرده بود و مدالش در جهانی را قطعی می‌دانست، خود را بی نیاز از گزینشی‌های سوییس و ایتالیا می‌دید، اما آنچه در ذهن شکل گرفته بود با اتفاق‌هایی که در پیکارهای جهانی و در دسته ۹۶ کیلوگرم در تایلند رخ داد، تفاوت اساسی داشت. حال که غرور کاذب ناشی از تخیلات ذهنی در او فروکش کرده است، رستمی این روزها از سیاست نرم برای وارد کردن خود در تصمیمات فدراسیون استفاده می‌کند و شاید در اندیشه این باشد که با چند پست علیه مجموعه وزنه‌برداری پیاده نظام هواداران خود را علیه این فدراسیون بسیج کند.
اما حنای او زمانی برای دوستداران این رشته بی‌رنگ شد که وی بدون مشورت با بزرگان و پیشکسوتان این رشته در ایران، تنها برادر را محرم راز دانست و با کوچ به دسته ۹۶ کیلوگرم، برای بزرگان این دسته رجز می‌خواند.
کیانوش در رقابت‌های لیگ برتر حضور دارد و در هفته نخست صدرنشین دسته ۹۶ کیلوگرم بود. وزنه‌ای که وی برای لیگ انتخاب کرد اگر در رقابت‌های جهانی زده می‌شد امتیاز آن به تیم ایران می‌رسید و وزنه‌برداری از سکو محروم نمی‌شد. سکویی که کمتر از ۱۰ امتیاز لازم داشت. ایران با ۴۸۴ امتیاز پایین‌تر از کره جنوبی ۴۹۱ امتیازی در جایگاه چهارم قرار گرفت. این امتیازات نشان می‌دهد که رستمی در پاتایا نه تنها خود را از المپیک ۲۰۲۰ توکیو محروم کرد بلکه تیم ایران را نیز از سکوی جهانی پایین کشید.
حال که توهم ایستادن کیانوش بر سکوی جهانی تمام شده و وی به توانایی خود در این وزن پی‌برده است باید از وی پرسید، آیا زمان آن فرا نرسیده که از پیله‌های ناشی از غرور کاذب خارج شود و واقعیت رقابت با غول چینی و «سهراب مرادی» را در این دسته درک کند. او چگونه مدعی برترین وزنه‌بردار المپیکی ایران است در حالی که «سید ایوب موسوی» کم نام و نشان در حضور او مدال برنز جهان را به گردن آویخت، آیا روز مسابقه کیانوش رستمی و مربی او یعنی برادرش، هنرنمایی موسوی را نظارگر نبودند؟
تا زمانی که رستمی خود را پشت مدال‌های طلا و نقره المپیک پنهان کند و با غرور خاص تمام قوانین ورزش ایران را نادیده بگیرد، ناکامی بر مدار نام او خواهد چرخید و سرخوردگی‌های ناشی از تصمیم‌های خودسرانه او را به کنج عزلت ورزش ایران خواهد برد؛ سرخوردگی که در پیام اینستاگرامی او به خوبی دیده می‌شود.