به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، بر اساس این مطالعه حدود ۳.۵ میلیون سال پیش دو انفجار مخروطی شکل در دو جهت مخالف مرکز کهکشان راه شیری صورت گرفته که تاثیرات آن تا ۲۰۰ هزار سال نوری بعد قابل بررسی بوده است. اگر کهکشان راه شیری را به صورت یک دیسک مسطح در نظر بگیرید، شعله حاصل از این انفجارها در بالا و زیر این صفحه گسترش یافته است، طوریکه شبیه دو فانوس دریایی بزرگ پرتوهای نور را ساطع می‌کنند.
این انفجار که به شعله «سیفرت» معروف است، چنان قدرتمند بود که جریان ماژلانی را که به طور متوسط حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از کهکشان راه شیری فاصله دارد، مختل کرد. جریان ماژلانی دنباله‌ای از گاز است که از ابرهای ماژلانی بزرگ و کوچک- دو کهکشان کوتوله که در مدار کهکشان شیری قرار دارند- به جا مانده است.
در واقع این پدیده خشونت آمیز از روی تاثیرش بر جریان ماژلانی فاش شد. این تاثیر موجب انتشار یک درخشش عجیب و غریب می‌شود که عمدتا توضیح داده نشده است اما پیش از این یک مطالعه نشان داده است که نور ماورای بنفش ناشی از این شعله سیفرت باعث شده است که هیدروژن موجود در جریان ماژلانی در طول موج خاصی بدرخشد.
محققان در این مطالعه جدید با استفاده از داده‌های جمع آوری شده از تلسکوپ فضایی هابل، تایید کردند که این انفجار ۳.۵ میلیون سال پیش صورت گرفته و عامل ایجاد آن سیاه چاله فوق‌العاده بزرگی به نام Sgr A* است که در مرکز کهکشان راه شیری قرار دارد.
محققان می‌گویند، این مطالعه جدید نشان می‌دهد که سیاه چاله Sgr A* مظنون اصلی این انفجار است. فعالیت هسته‌ای در این سیاه چاله فوق بزرگ ضرورتا تنها عاملی است که برای ایجاد این شعله‌ها به اندازه کافی قدرتمند است. این کشف نشان می‌دهد مرکز کهکشان راه شیری بسیار دینامیک‌تر از چیزی است که قبلا تصور می‌شده است.
«ماگما گوگلیلمو» از دانشگاه سیدنی و یکی از مولفان این پژوهش می‌گوید: این نتایج درک انسان را از کهکشان راه شیری دگرگون می‌کند.