هجدهمین روز از ماه مهر، روزی تاریخی در تقویم ورزشی ایران به شمار می رود، روزی که دروازه های ورزشگاه آزادی به روی زنان گشوده شد و توانستند آزادانه و بدون گریم مردانه و گزینشی به تماشای بازی تیم ملی کشورشان بنشینند.
جاده منتهی به پارکینگ اختصاص یافته به بانوان مملو از فروشندگان پرچم سه رنگ جمهوری اسلامی، کلاه و بوق و سایر ابزار تشویق بود.
جالب آنکه درهای پارکینگ اختصاص یافته به مردان هنوز بازنشده بود اما زنان با چهره هایی خندان و پر از شوق از این پیروزی نورسته، سوار بر اتوبوس به سمت جایگاه ها می رفتند و ایران ایران سر می دادند.
شاید این حد از عجله به خاطر ترس از پشیمان شدن مسئولان و تکرار تجربه های تلخ گذشته مبنی راه ندادن زنان به ورزشگاه در دقیقه نود باشد.
از برپایی موکب تا پذیرایی رایگان از زنان
در مسیر پارکینگ به سمت اتوبوس ها چشممان به موکب پذیرایی می خورد که خالصانه با شربت، شیرینی، خرما و لقمه نانی با کوکوی سیب زمینی از زنان علاقمند پذیرایی می کنند.
از خانم و آقایی که مشغول پذیرایی هستند می پرسم دلیل این خدمت رسانی را، می گویند همه خوشحالیم از این اتفاق خوشایند و دوست داریم بهترین خاطره باقی بماند.
آمده ایم که بمانیم
این حضور، سن و سال نمی شناسد. دخترکان خردسال دست در دست مادران پرچم کشور را می چرخانند و نوجوانان و جوانان تمامی شوق خود را بر شیپور می دمند.
به میان گروهی از نوجوانان می روم و حال امروزشان را می پرسم. یکی می گوید: از دیشب خوابمون نمی برد. خانم نمیدونی چقدر لحظه شماری می کردیم برای امروز.
دیگری سرش را از میان جمعیت جلو می آورد و می گوید: ما اومده ایم که برای همه بازی ها روی سکو بمانیم. نمی خواهیم این حس فقط یکبار باشد.
از خانمی که ظاهرا مادر یکی از این نوجوانان است، می پرسم چه حسی داری؟ جواب می دهد: خیلی خوشحالم و از همه عزیزانی که این راه را گشودند ممنونم. بیشتر برای دخترم خوشحالم که الان اینجاست و مثل من خیلی انتظار چنین روزی را نکشید.
همیار هوادارانیم و با آنان تا آخر هستیم
درون ورزشگاه پر است از بانوانی که جلیقه سبز به تن دارند که «همیار هوادار» بر روی آن حک شده است.
در هر ردیف یک بانوی نیروی انتظامی در سمت خدمت رسانی و ایجاد نظم و امنیت ایستاده است.
به سراغ این بانوان می‌روم و ضمن عرض خسته نباشید و خداقوت، حال و هوای امروزشان را جویا می شوم. یکی می گوید: این نه تنها نخستین حضور زنان است بلکه نخستین تجربه کاری ما در ورزشگاه هم هست. تا حالا جز برای مراسم رسمی غیر ورزشی به ورزشگاه نیامده بودیم.
به سراغ ردیف نزدیک به چمن می روم و از بانوان نیروی انتظامی و جلیقه سبز پوشان حاضر در آنجا می خواهم وضعیت امروز را تشریح کنند.
می گویند ما همه تذکرات را با زنان علاقمند و حاضر در ورزشگاه داده ایم تا خدای نکرده موردی پیش نیاید و این راه بسته شود.
این همیاران متفق القول عنوان می کنند که تا آخر کنار هواداران ایستاده ایم و نمی گذاریم کوچکترین خللی به بانوان پرشور کشورمان برسد.