د ویک جمعه شب گزارش داد: دونالد ترامپ سرانجام کاری را که بارها درباره آن صحبت کرده بود؛ یعنی ترک سوریه را در دستور کار قرار داد و این تصمیم را با چراغ سبز حمله ترکیه به شمال سوریه علیه کردها همراه کرد.
کردها از اصلی ترین متحدان منطقه ای واشنگتن علیه داعش بودند و این موضوع حساسیت تصمیم جدید ترامپ را بیشتر می کند.
شاید مقایسه عجیبی باشد؛ اما چراغ سبز آمریکا به آنکارا موضوع حمایت از ریاض برای درهم کوبیدن حوثی ها را به ذهن متبادر می کند. در هر دوی این ها؛ دو متحد منطقه ای آمریکا در حال سرکوب قیام قومی مردمی در یک کشور همسایه اند که نگران سر ریز کردن آن به داخل کشور خود هستند.
در حالی که کردها سالها به حمایت آمریکا امیدوار بوده اند؛ حوثی ها عمدتا به عنوان حامیان منطقه ای(Proxy) ایران مطرح بوده اند. از این رو نابودی این گروه قومی مطلوب آمریکا نیست.
تلاش های مداوم آمریکا برای مهار یا حتی سرنگونی دولت ایران در وهله اول زمینه اصلی حضور نیروهای آمریکایی در سوریه را تشکیل می داد. پیش از ظهور داعش، آمریکا بصورت جسته گریخته درگیر جنگی برای سرنگونی دولت سوریه به نفع مجموعه ای از گروه های مخالف بود که بسیاری از آنها پیوندهایی هم با اسلام گرایان اهل سنت داشتند.
این تلاش، به نوبه خود، حداقل به معنای سرنگونی یک متحد ایرانی بود تا نهایتا به ترویج یک نوع دمکراسی در سوریه بیانجامد. اگرچه داعش آن قدر خطرناک شد که واشنگتن دیگر حاضر به ادامه وضعیت قبلی نبود. از این رو اولویت قبلی واشنگتن برای جایگزینی دولت اسد جای خود را به مقابله با تهدیدهای جدید داد.
این نشریه انگلیسی اضافه کرد: در این میان؛ ایالات متحده روی کردها به عنوان بهترین متحدان منطقه ای در مبارزه با داعش حساب کرد و برای واشنگتن جایگزینی بهتر از آنها وجود نداشت. لذا کردها را بازیگرانی در پی مداخله گری نمی دانست و آنها را یک نیرو واقعاً مستقل در این درگیری ها به حساب می آورد. از این زاویه؛ پیروزی کردها به معنای پیروزی اسد یا پیروزی یک نیروی حامی ایران نبود.
در نتیجه، حتی پس از پیروزی در مبارزه با داعش، سربازان آمریکایی باید در این منطقه می ماندند که هم از مداخله ترک ها جلوگیری کنند و هم برای جلوگیری از دخالت ایران نقشی ایفا کنند.
کردها یک گروه قومی متمایز هستند اما قادر نیستند به تنهایی از موقعیت خود دفاع کنند. در نبود عدم حامی منطقه ای، آنها به یک مدافع خارج از منطقه نیاز داشتند که مایل به ایستادگی در برابر همه طرف ها باشد: آن بازیگر هم ایالات متحده بود.
اما این واقعیتی آشکار است که آمریکا نمی خواهد این حمایت را تا سرحد ورود به یک جنگ را ادامه بدهد. از این رو در این مقطع به متحد خود خیانت کرد. برای مثال لهستانی ها را در نظر بگیرید: بعد از تمام آنچه در طول جنگ جهانی دوم متحمل شدند، آیا مستحق آن بودند که استالین نیمی از قلمروشان را تصرف کند و دولت ورشو در کنترل مؤثر شوروی قرار بگیرد؟ واضح است که ایالات متحده قصد نداشت یک جنگ جهانی دیگر را شاهد باشد، حتی برای استقلال کشوری که دفاع از آن باعث اتحاد در جنگ جهانی(در میان متفقین) شد.
اکنون یک دولت با زکاوت (cleverer administration) که بخواهد ملاحظات انکارا را در نظر بگیرد و شاید حتی برای تعادل ظریف بین منافع ترکیه و ایران، نوعی فضای استقلال را بر ای کردها ایجاد کند؛ ناگذیر به پذیرش جایگاه ایران به عنوان یک بازیگر اصلی منطقه ای با منافع مشروع است که بتواند نهایتا نوعی موازنه قوا در منطقه را موجب شود. و تا زمانی که خصومت با ایران در مرکز سیاست خارجی منطقه ای ایالات متحده باشد؛ باید همچنان شاهد لاینحل ماندن بحران های این منطقه باشد.
ارتش ترکیه به همراه گروه های تروریستی هم پیمان خود از روز چهارشنبه عملیاتی را با نام «چشمه صلح» به بهانه مبارزه با کردهای سوریه در شمال و شمال شرق این کشور آغاز کرد.
هفته نامه ویک یک مجله خبری بریتانیایی است که به‌طور همزمان، در ایالات متحده آمریکا نیز منتشر می‌شود.