به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، این کهکشان که NGC ۱۰۶۸ نام دارد، دارای دو حلقه ابر است که در جهت‌های مخالف می‌چرخند. این پدیده می‌تواند به حل یک معمای دیرینه کیهانی که مدت‌هاست ستاره شناسان را به خود مشغول کرده‌است، کمک کند.
به گفته ستاره شناسان، سیاه‌چاله‌ها معمولا گرد و غبار و گاز و هر چیز دیگری که به آن‌ها بسیار نزدیک است را درون مارپیچی که معمولا در یک جهت حرکت می‌کند، می‌کشند اما این موضوع در مورد کهکشان NGC ۱۰۶۸ که در فاصله حدود ۴۷ میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است، صادق نیست.
محققان با استفاده از تلسکوپ «آلما» در شیلی، حرکت گاز را در مدارهای داخلی اطراف این سیاه چاله اندازه گرفتند و در کمال تعجب مشاهده کردند که دو دیسک از گاز در دو جهت مخالف یکدیگر می‌چرخند.
آن‌ها متوجه شدند دیسک گاز داخلی بین دو تا چهار سال نوری از این سیاه چاله فاصله دارد و همسو با جهت چرخش خود این کهکشان، می‌چرخد اما دیسک دوم در فاصله‌ای میان چهار و ۲۲ سال نوری از این سیاه چاله قرار دارد و در جهت مخالف این کهکشان می‌چرخد که این یافته موجب حیرت و شگفتی ستاره‌شناسان شد.
این نوع چرخش که در جهت‌های مخالف صورت می‌گیرد، در کهکشان‌ها کاملا ناشناخته نیست اما پیش از این هرگز در چنین وسعت و مقیاسی دیده نشده بود. بطور معمول این پدیده در مورد ستاره‌ها و سایر اجرامی رخ می‌دهد که در حاشیه‌های یک کهکشان در فاصله صدها هزار سال نوری از مرکز آن قرار دارند.
در این موارد، علت معمولا برخورد با کهکشان دیگری است که در جهت مخالف می‌چرخد. محققان بر این باورند که ممکن است مورد مشابهی در زمینه کهکشان NGC ۱۰۶۸ وجود داشته باشد؛ به اعتقاد آن‌ها چرخش به عقب ممکن است بقایای یک کهکشان کوچکتر یا ابرهای گازی باشد که از کهکشان میزبان خارج شده‌اند.
جالب‌تر اینکه این کهکشان می‌تواند پرده از رمز و راز یک معمای کیهانی متفاوت بردارد. ستاره‌شناسان شمار زیادی سیاه‌چاله‌های کلان جرم را در فواصل بسیار دوری از زمین کشف کرده‌اند، این بدان معنی است که ما اکنون آن‌ها را درست به گونه‌ای مشاهده می‌کنیم که همان سال‌های اولیه پیدایش جهان ظاهر شده‌اند. اما بر اساس الگوهای فعلی، چند میلیارد سال طول می‌کشد تا سیاه چاله‌ها به چنین جرمی برسند. بنابراین یک معمای مداوم این بوده است که این سیاه‌چاله‌ها چگونه به سرعت به چنین وسعتی رسیده‌اند.
به گفته محققان، جریان‌های گازی که در جهت‌های مخالف هم می‌چرخند، ناپایدار هستند. به این معنی که ابرها سریعتر از آنچه در یک دیسک با یک جهت چرخش قرار می‌گیرند وارد سیاه چاله می‌شوند. این می‌تواند روشی برای رشد سریع یک سیاه چاله ارائه دهد.