" ویکتور دیویس هانسون" تاریخدان آمریکایی و از اعضاء ارشد "موسسه هوور" وابسته به دانشگاه "استنفورد" در این مطلب می نویسد: نزدیک به ۵ هزار نظامی آمریکایی که اغلب آنها سربازان نیروی هوایی هستند در پایگاه هوایی عظیم و استراتژیک "اینجرلیک" در شمال غرب ترکیه در مرز با سوریه مستقر هستند.
در این گزارش به اشاره به استقرار بمب های هسته ای آمریکا در پایگاه اینجرلیک ترکیه، نوشه است: ترکیه پیشتر تهدید می کرد که اگر آمریکا جرأت کند و زرادخانه مرگبارش را به این کشور بیاورد؛ او هم به سراغ سلاح هسته ای خواهد رفت.
ظاهرا استناد ترکیه به قانون " مالکیت سلاحهای هسته ای " است و می گوید که ۹ دهم این قانون این گونه دلالت می کند هر کشوری که سلاحهای هسته ای را نگهداری می کند؛ حق مالکیت بر آنها را دارد.
ترکیه در سال ۱۹۷۴ به قبرس یورش نظامی برد و بعد از آن آمریکا او را تحریم تسلیحاتی کرد. ترکیه هم به تلافی آن جلوی تمام عملیاتهای آمریکا در اینجرلیک را گرفت. نیروهای آمریکایی برای سه سال از ترکیه اخراج شدند. تا اینکه آمریکا سرانجام از موضعش کوتاه آمد و کار فروش سلاح به ترکیه را از سر گرفت.
در سال ۲۰۱۶؛ ترکیه برق پایگاه اینجرلیک را قطع کرد و جلوی پروازهای آمریکا در این پایگاه را گرفت. ترکیه بر این باور بود افسران مخالف حکومت که در آن سال علیه دولت کودتا کرده بودند احتمالا در این پایگاه مخفی شده اند.
در این گزارش حکومت "رجب طیب اردوغان" تنها "عضو غیردمکراتیک ناتو" و تنها کشور با اکثریت جمعیت مسلمان عضو ناتو عنوان شده است.
در دولت " اوباما" آمریکا خیلی سعی کرد با نوازش کردن اردوغان ، ترکیه را تشویق کند سنگ بنای سیاستهای خاورمیانه ای آمریکا باشد. اما اردوغان سفت و سخت ایستاد و راضی به آن نشد.
حالا آن تجربه سیاسی باید درس عبرتی برای ترامپ باشد که تا این حد مسالمت آمیز و با ملایمت با اردوغان برخورد نکند.
این گزارش می افزاید که ترکیه تقریبا با همه متحدان آمریکا مخالف است اما بالعکس، با تمام دشمنان آمریکا در منطقه مبنای اخوّت گذاشته است. در مورد اسرائیل؛ ترکیه به او اهانت می کند، به دشمنانش کمک می کند و آرزوی از هم پاشیدنش را دارد. در مورد حکومت طرفدار آمریکا در مصر؛ ترکیه علیه رژیم "عبدالفتاح السیسی" کار می کند. در مورد یونان؛ ترکیه بارها حریم هوایی این کشور را در "دریای اژه" نقض کرده است. بارها هواپیماهای یونانی را هدف حملات هوایی شبیه سازی شده قرار می دهد. ترکیه اغلب متحدانش را در ناتو ترسانده است و آنها را با خود دشمن کرده است.
ترکیه پیشرفته ترین موشک ضد هوایی S-۴۰۰ را که برای ساقط کردن آخرین مدل از هواپیماهای ناتو طراحی شده است را به ارزش ۲ میلیارد دلار از روسیه خریداری کرد.
از طرفی، آمریکا هم با ترکیه قرارداد دارد که هواپیمای جنگنده ضد هوایی F-۳۵ به ترکیه بفروشد. این هواپیما؛ محور نسل بعدی سیستم هوایی آمریکا و ناتو است.
با توجه به اینکه مونتاژ یک سری از قطعات هواپیماهای آمریکایی به شرکتهای های ترکیه ای واگذار شده است؛ می توان حدس زد که تکنسین های روسی به ترکیه بروند و حین عملیات مونتاژ در محل حضور داشته باشند و از همانجا راه و روش نحوه سرنگون کردن F-۳۵ را وارد سیستم S-۴۰۰ کنند.
در ادامه این گزارش، واشنگتن تایمز این سوال را مطرح می کند که « با وجود اینهمه ادلّه محکم دال بر خصومت حکومت ترکیه با آمریکا؛ چرا واشنگتن همچنان اصرار بر اتحاد با آن را دارد؟»
این رسانه آمریکایی در پاسخ به سوال مذکور، موارد زیر را برمی شمارد:
۱. آمریکا متوجه شده است که ترکیه امروز یک متحد خوب نیست. اما دستگاه نظامی آمریکا هنوز به درستی تشخیص نداده است که آیا به صلاح است در پایگاه اینجرلیک بماند یا برود.
۲. واشنگتن خوب می داند که جت های جنگنده حاضر در پایگاه ارزشمند اینجرلیک آماده اند در هر نبرد استراتژیکی که در سطح خاورمیانه روی بدهد حاضر بشوند.
۳. دیپلماتهای آمریکایی امید بسته اند که بالاخره دمکراسی یک روز به ترکیه بازخواهد گشت. آنها معتقدند که اردوغان دیر یا زود کنار خواهد رفت.
۴. آمریکا معتقد است "یک متحد بد بهتر است از یک دشمن خطرناک است
۵. ترکیه دروازه ورود به خاورمیانه است و تهدید کرده است سیل آوارگانی که به خاک او پناه آورده اند را به سمت خاک اروپا رها خواهد کرد. ا ین می تواند به سود آمریکا باشد.
۷. و بالاخره، ناتو نه پول کافی دارد و نه نیروی انسانی کافی. برعکس؛ ترکیه از حیث وسعت و بزرگی قوای مسلح، دومین کشور بزرگ ناتو است با ۶۵۰ هزار سرباز. اروپا و آمریکا اعتقادشان بر این است که ترکیه با این بدنه بزرگ نیروی نظامی اش؛ یا می تواند در خدمت نیروی بازدارندگی ناتو باشد و یا در خدمت دیگران.
بیم آمریکا از آن است که جنگیدن با یکی از شرکای ناتو و یا کمک نکردن به آن، در افقی دورتر، کلیت ائتلاف ناتو را بر هم می زند.
ترکیه برای توجیه عملیات نظامی اش در خاک سوریه، به ماده چهارم پیمان ناتو استناد می کند که تصریح می کند: " وقتی یکی از اعضاء ناتو سه بار ادعا می کند که در یک مشاجره منطقه ای هدف تهدید است؛ باید شرایطش بحرانی تشخیص داده شود و این موقعیت به شور و بررسی قرار داده بشود".
از زمانی که آمریکا مجبور شد در جنگ جهانی دوم به کمک " جوزف استالین" بشتابد تا به امروز، تا این حد از یک متحد سودمند اما غیرقابل دفاع خود؛ خشمگین نشده بود و به وحشت نیفتاده بود.