به گزارش پایگاه اینترنتی نیواطلس، معمولا برای بهم دوختن دو سطح زخم یا برش ایجاد شده در بدن از بخیه‌های جراحی استفاده می‌شود اما بخیه زدن خود عوارض جانبی نیز به دنبال دارد که می‌تواند موجب آسیب زدن به بافت شکننده بیولوژیکی داخلی بدن شده، همچنین برخی اوقات بخیه‌ها عفونی شده و یا عوارض دیگری ایجاد کنند. اکنون محققان موسسه فناوری ماساچوست موفق به ابداع نوار چسب دو طرفه‌ای شده‌اند که می‌تواند روش بهتری برای متصل کردن دو سطح زخم یا برش‌های ایجاد شده در بدن باشند.
برای استفاده از این نوار چسب دو طرفه تنها کافی است تکه‌هایی از آن را میان دو سطحی که لازم است به هم متصل شوند مانند دو طرف یک برش ایجاد شده در یک اندام، قرار داد. با استفاده از این نوار چسب دو طرفه، دو طرف این برش بهم فشرده می‌شوند و تا زمانی که روند ترمیم تکمیل شود، به همین حالت باقی می‌مانند.
بخش عمده این چسب از ژلاتین یا کیتوزان تشکیل شده است که پس از اتمام کار به گونه‌ای بی ضرر در بدن تجزیه می‌شود. ژلاتین چند روز اما کیتوزان از یک ماه تا یکسال در بدن باقی می‌ماند.
هر دو طرف این نوار چسب از ماده‌ای به نام اسید پلی آکریلیک ساخته شده است که به اندازه زیادی در پوشک بچه استفاده می‌شود. این ماده مایعات بدن در هر دو سطح بکار برده شده را جذب می‌کند و سپس در سطح‌هایی که اکنون خشک شده‌اند به سرعت پیوندهای ضعیف هیدروژنی ایجاد کرده و به این ترتیب آن‌ها را به هم می‌چسباند.
این مواد شیمیایی که استرهای NHS خوانده می‌شوند، در اسید پلی آکریلیک وجود دارند. متعاقباً پیوندهای کووالانسی بسیار قوی‌تری با پروتئین‌های موجود در بافت ایجاد می‌کنند. کل فرایند پیوند فقط حدود ۵ ثانیه طول می‌کشد که بسیار سریعتر از چسب‌های جراحی موجود است. این فناوری در واقع از چسب طبیعی که توسط عنکبوتها تولید شده الهام گرفته شده است.
تا کنون این نوار چسب با موفقیت بر بافت خوک از جمله پوست، روده کوچک، معده و کبد مورد آزمایش قرار گرفت. به علاوه از آن در ریه‌ها و نای خوک‌ها نیز استفاده شده است. در نهایت، امید می‌رود از این ماده نه تنها برای پیوستن تکه‌های بافت به یکدیگر بلکه برای ایمن سازی ایمپلنت‌ها در بدن نیز استفاده شود.
مقاله ای درباره این تحقیق به تازگی در مجله Nature منتشر شده است.