بر اساس این گزارش، کمتر از دو ماه پس از آنکه دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا بطور ناگهانی مذاکرات با طالبان را متوقف کرد، واشنگتن در حال زمینه‌سازی برای ازسرگیری مذاکرات است. و اینکه این کار پیش از اعلام نتایج انتخابات افغانستان صورت می‌گیرد نشان از شتاب دولت آمریکا است.
مقامات آمریکایی در حال تشدید فشار در جبهه نبرد نظامی بر طالبان هستند و این احتمالا بخشی از تلاش برای وادار کردن طالبان به نرمش و بازگشت به میز مذاکرات و دادن امتیاز است.
در همین حال زلمی خلیلزاد نماینده ویژه آمریکا در امور صلح افغانستان دیپلماسی (شاتل دیپلماسی) خود را از سر گرفته و در روزهای اخیر با رهبران ناتو و اتحادیه اروپا دیدار کرده و همچنین سفری به اسلام‌آباد داشته و گفته می‌شود که با هیات طالبان هم دیدار کرده است.
در گزارش روزنامه هندو نوشته مایکل کوگلمان مدیر بخش جنوب آسیا در اندیشکده آمریکایی "وودرو ویلسون" آمده است: در همین حال ترامپ همچنان بر خواست خود برای خارج کردن نیروهای آمریکایی از افغانستان تاکید می‌کند.
سیاست آمریکا در افغانستان ازسرگیری مذاکرات با طالبان و رسیدن به توافق خروج نیروها است پیش از آنکه ترامپ تصمیم به خروج یکجانبه نیروها بدون توافق یا بدون آتش‌بس نماید.
این کار آسان نخواهد بود. طالبان برعکس آمریکا هیچ عجله‌ای برای رسیدن به توافق و انگیزه‌ای برای موافقت با خواسته احتمالی آمریکا برای آتش‌بس پیش از خروج نیروهای آمریکایی ندارد.
سیاست کنونی آمریکا در افغانستان تبعات سختی برای هند دارد و این کشور را در موقعیتی دشوار قرار می‌دهد در حالی که پاکستان را در موقعیت خوبی قرار خواهد داد.
اگر مذاکرات آمریکا با طالبان ازسرگرفته شود این امر بار دیگر افغانستان را در مسیر آشتی قرار می‌دهد که ممکن است به یک توافق تقسیم قدرت با طالبان منجر شود. این نتیجه‌ای دلخواه و مورد ترجیح برای هند نیست. اگر هم مذاکرات شکست بخورد، تشدید جنگ به این معنی است که افغانستان به بی‌ثباتی بیشتر دچار خواهد شد و این مساله نیز توانایی هند برای فعالیت در افغانستان به عنوان یکی از شریکان راهبردی این کشور را تضعیف خواهد کرد.
اما برای پاکستان، ازسرگیری مذاکراتی که منجر به حضور طالبان متحد پاکستان در قدرت شود، نتیجه خوبی است. اگر هم افغانستان دچار هرج و مرج بیشتر شود، این وضعیت هم به نفع پاکستان است زیرا موجب تقویت طالبان و احتمالا تسخیر قدرت توسط این گروه با زور خواهد شد.
حتی پیش از آنکه ترامپ مذاکرات را متوقف سازد، اسلام‌آباد نسبت به هند دست برتر را در افغانستان داشت زیرا که تسهیل کننده مذاکرات بود اما هند خارج از گود قرار گرفته و نظاره‌گر بود و دولت کابل شریک دهلی‌نو هم از مذاکرات حذف شده بود.
در حقیقت اقدام هند در رقیق کردن ماده ۳۷۰ قانون اساسی (درباره جامو و کشمیر) ممکن است که حداقل تا حدی تلاش برای مقابله با اسلام‌آباد در افغانستان بوده باشد.
این گزارش می‌افزاید: دهلی‌نو در ماههای آینده ممکن است که با تصمیمات دشواری رو به رو باشد. اگر وضعیت افغانستان به تشدید شدن ادامه دهد و پایانی برای جنگ متصور نباشد، هند باید راهی برای تضمین منافع خود در افغانستان پیدا کند. اگر هم مذاکرات از سر گرفته شود، هند باید تصمیم بگیرد که آیا می‌خواهد در مذاکرات نقشی داشته باشد یا نه، و اگر آری چگونه باید نقش ایفا کند. اگر هم مذاکرات به نتیجه‌ای همانند تقسیم قدرت با طالبان منجر شود، دهلی‌نو باید ارزیابی کند که آیا ارزش دارد که با دارایی ارزشمند رقیب خود (طالبان به عنوان ابزار قدرت پاکستان) وارد تعامل شود یا نه. اینها پرسش‌های دشواری هستند اما درباره افغانستان هیچ کاری آسان نیست.