آوات بازیار روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: پایش‌های مداوم توسط یگان حفاظت محیط زیست و کارشناسان این اداره در قالب ۲ اکیپ جداگانه در زیستگاه‌های این پرنده در حال انجام است که در جدیدترین پایش در روزهای گذشته ۱۵ بال از این گونه در زیستگاه‌های پاییزه مشاهده شد.
وی با بیان اینکه هم‌اکنون زیستگاه این پرنده در بوکان به صورت مستمر توسط یگان حفاظت محیط زیست پایش می شود، ادامه داد: ۸۰ درصد زیستگاه‌های میش‌مرغ در ایران طی دهه‌های گذشته از بین رفته است که همین مساله باعث محدود شدن پراکنش زیستگاهی و کاهش شدید جمعیتی آن شده است.
وی با بیان اینکه این شهرستان تنها زیستگاه میش مرغ در کشور به شمار می‌رود، افزود: دشت‌های «سوتاو حمامیان»، «سه‌کانیان»، «ینگیجه - آلبلاغ»، «دابسر»، «محمودآباد» و «قازلیان - بوگه‌بهسی» در این شهرستان از مهمترین زیستگاه‌های این پرنده نادر به شمار می‌رود به طوری که ۹۰ درصد جمعیت زادآور این پرنده در کشور را در خود جای داده است.
دشت «سوتاو» یک پهنه تپه ماهوری به وسعت ۴۰۰ هکتار است که در اطراف روستای حمامیان از توابع بخش سیمینه بوکان قرار دارد و هم‌اکنون بیشترین تعداد جمعیت میش‌مرغ ایران را در خود جای داده است.
دشت سوتاو در زبان محلی به معنی «دشت سوخته» بوده که به دلیل تراکم کم جمعیت انسانی از یک سو و از سویی دیگر کمبود آب در این منطقه برای زیست و جوجه‌آوری میش‌مرغ بسیار مناسب است.
در سال‌های اخیر از سوی اداره کل حفاظت محیط زیست آذربایجان‌غربی، این منطقه به عنوان پناهگاه میش‌مرغ در این استان به عنوان منطقه شکارممنوع اعلام شده است.
میش‌مرغ (چیرگ) از رده پرندگان راسته درسانان، خانواده هوبره و از جنس Otis و جزو بزرگترین پرندگان گیاه‌خوار بوده و با جثه بزرگ و بال‌های کشیده و پرتوان، سنگین‌ترین پرنده قادر به پرواز جهان لقب گرفته است و در حال حاضر در لیست سرخ (IUCN) با درجه حفاظتی آسیب‌پذیر قرار دارد.
براساس آخرین رکوردها هم‌اکنون در حدود ۳۰ بال میش‌مرغ در ایران وجود دارد که دشت «سووتاو» بوکان یکی از شاخص‌ترین زیستگاه‌های زادآوری این‌گونه است.
این پرنده دارای گردن و پاهای کشیده، بال‌ها و منقار پهن و پرهای رنگارنگ است و روی زمین لانه‌سازی می‌کند؛ میش‌مرغ در فصل بهار تخم‌گذاری می‌کند و در هر دوره ۲ تا چهار تخم می‌گذارد که پس از ۲۵ تا ۲۷ روز جوجه‌ها به دنیا می‌آیند.