نویسنده این کتاب که در ۷جلد چاپ شده، به موضوع‌هایی شامل، آداب و رسوم مردم درتوجان، مسابقه کوها و گیاهان منطقه و روش استفاده، بیماری‌ها و روش درمان، بازی‌ها و دست نوشته‌های نجوا پرداخته است.
قسمت‌هایی از کتاب
آبادی درتوجان در ۵۰ کیلومتری شرق بندرعباس قرار دارد و تابستان در ماه‌های مختلف، هوای مختلف دارد در چله اسد یا از نیمه سرطان تا نیمه‌های اسد هوا مرطوب و فوق‌العاده گرم است.
در اواخر مردادماه و اوایل شهریور باد شدیدی از شمال می‌وزد که شاخه‌های نخل‌ها را می‌شکند و به باد آخر معروف است در زمستان نیز باد از سمت شمال زیاد می‌وزد و به ناشی معروف است.
مردم درتوجان از چند طایفه تشکیل شده است که معروف‌ترین آنها مزاجانی است و زبان آنها فارسی نزدیک به لهجه شیرازی و لباس نیز مانند فارس‌هاست.
همگی عشایر و از نواحی جنوب فارس با دام‌های خود به شرق بندرعباس مهاجرت کرده و در اینجا ساکن شده‌اند، مزاجانی خود می‌گویند که از خوانین مزاجان بوده‌اند و بعد از تصرف قلعه مزاجان کوچ کرده‌اند.
در بخش دیگری از این کتاب آمده است؛
به کلوم خدا: به کلام خدا
درتوجانی‌ها کمتر قسم می‌خورند و معتقدند که بلافاصله دامن شخص قسم خورده را می‌گیرد و وقتی که ناچار باشند و صد در صد هم مطمئن باشد قسم می‌خورند.
البته به حضرت عباس اصلا قسم نمی‌خورند چون معتقدند که فورا قسم‌گیر می‌شوند و وقتی قسم خوردن به خدا و یا الله می‌گویند عیبی ندارد و در طول روز به شوخی این کلمه را ادا می‌کنند.
قسم خوردن به جان بچه‌ها اصلا جایز نمی‌دانند و سخت از قسم پرهیز می‌کنند و به همین سبب است هر وقت لازم باشد که کسی قسم بخورد با تشریفات خاصی او را قسم می‌دهند.
ملای ده اهل ده را جمع می‌کند و قرآن را درون یک دستمال بزرگ قرار می‌دهد و شخص که قسم می‌خورد باید وضو بگیرد و دست روی قرآن بگذارد و سوگند یاد کند و کمتر اتفاق می‌افتد که کسی قسم قرآن بخورد و یا دروغکی قسم بخورد چون معتقدند که قرآن دروغگو را زود رسوا می‌کند.