نیویورک – ایرنا - مقامات شهری در لاس وگاس آمریکا، قانون جنجال برانگیزی را تصویب کرده‌اند که افراد فقیر و بی‌خانمان را در این شهر توریستی به دلیل خوابیدن در خیابان، مجازات خواهد کرد.

پایگاه خبری ان. پی. آر روز سه شنبه اعلام کرد بر اساس این مصوبه  اگر مکان‌های استقرار بی‌خانمان‌ها در شهر گنجایش داشته باشد، خوابیدن یا چادر زدن در مراکز عمومی و اماکن مسکونی این شهر غیرقانونی است و مشمول جریمه نقدی خواهد شد.

در این گزارش آمده است: پیش از رای گیری، معترضین وارد اتاق‌های شورای شهر لاس وگاس شدند و   شعار می‌دادند "فقر جرم نیست" و "مسکن ، نه دستبند!"

بسیاری از افراد فقیر و بی‌خانمان در آمریکا می‌گویند که خوابیدن در خیابان را حتی در هوای سرد زمستان به خطرات و محدودیت‌های رفتن به پناهگاه‌های موقت ترجیح می‌دهند. بر اساس گزارش‌های مختلف، درگیری و حمله در این پناهگاه‌ها رایج است و افراد بی‌خانمان، به ویژه زنان در آنجا احساس امنیت نمی‌کنند.

تصویب این قانون تازه در لاس وگاس در حالی صورت می‌گیرد که سازمان ملل متحد، حکومت آمریکا را متهم به جرم انگاری فقر در این کشور کرده است.

گزارش دیده‌بان فقر سازمان ملل نشان می‌دهد که 40 میلیون نفر در آمریکا در فقر،  18.5 میلیون نفر در فقر شدید و 5 میلیون نفر در شرایط فقر مطلق به سر می‌برند. 
 سال گذشته، فیلیپ آلستون استاد حقوق و حقوق بشر دانشگاه نیویورک و مدیر این تحقیق سازمان ملل در باره فقر مطلق و حقوق بشر، برای تهیه گزارش به همراه گروهی از دستیاران و همکارانش به سراسر آمریکا از ایالت پورتوریکو و واشنگتن دی سی و آلاباما گرفته تا کالیفرنیا، جورجیا و ویرجینیای غربی سفر کرد. 
بر اساس یافته‌های گزارش وی، بالاترین نرخ مرگ و میر کودکان در میان 20 کشور ثروتمند جهان به ایالات متحده تعلق دارد. 

بر اساس این گزارش؛ به نظر می‌رسد که سیاست‌های دولت ترامپ عمدا به گونه‌ای طراحی شده است که حمایت‌های اساسی را از فقیرترین افراد جامعه آمریکا حذف و بیکاران را مجازات کند و حتی مراقبت‌ها و خدمات اساسی بهداشتی و درمانی را از حق شهروندی به امتیاز تبدیل کند که باید به دست آورده شود.

گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در باره فقر مطلق و حقوق بشر در آمریکا گفته است: تعصب نسبت به فقیران آمریکا، موجب اجرای سیاست‌های ستمگرانه می‌شود. دولت ترامپ معافیت‌های مالیاتی گسترده‌ای برا ی شرکت‌ها و ابَر ثروتمندان در نظر گرفته است و در همان حال، تهاجم نظام‌مندی را به این سامانه رفاهی هماهنگ می‌کند. به نظر می‌رسد هدف این راهبرد، دقیقا به حداکثر رساندن نابرابری و افکندن میلیون‌ها تن از آمریکائیان شاغل و کسانی که توانایی کار کردن ندارند، به ورطه تنگدستی و بدبختی است.