آوات بازیار روز سه‌شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: این پایش‌ها توسط یگان حفاظت محیط زیست و کارشناسان این اداره در قالب ۲ اکیپ در سه منطقه از حوزه استحفاظی این شهرستان اجرا شد.
وی با بیان اینکه در مرحله نخست این سرشماری و پایش پاییزی ۱۵ بال از این پرنده مشاهده شده بود، افزود: در مرحله دوم پایش‌ها تعداد این پرنده به ۲۸ بال رسید که این تعداد در مقایسه با پایش های سال گذشته تفاوت چندانی نکرده است.
وی اضافه کرد: در راستای حفاظت از این گونه با ارزش، این اداره اقداماتی از قبیل تصویب طرح جامع علمی میش مرغ و احداث ساختمان مرکز تحقیقات را در دست اجرا دارد تا بتواند گامی عملی در حفظ این گونه با ارزش و در حال انقراض بردارد.
وی با بیان اینکه هم‌اکنون زیستگاه این پرنده در بوکان به صورت مستمر توسط یگان حفاظت محیط زیست پایش می‌شود، ادامه داد: ۸۰ درصد زیستگاه‌های میش‌مرغ در ایران طی دهه‌های گذشته از بین رفته است که همین مساله باعث محدود شدن پراکنش زیستگاهی و کاهش شدید جمعیتی آن شده است.
سرپرست اداره حفاظت محیط زیست بوکان با بیان اینکه این شهرستان تنها زیستگاه میش مرغ در کشور به شمار می‌رود، افزود: دشت‌های «سوتاو حمامیان»، «سه‌کانیان»، «ینگیجه - آلبلاغ»، «دابسر»، «محمودآباد» و «قازلیان - بوگه‌به‌سی» در این شهرستان از مهمترین زیستگاه‌های این پرنده نادر به شمار می‌رود به طوری که ۹۰ درصد جمعیت زادآور این پرنده در کشور را در خود جای داده است.
دشت «سوتاو» تنها زیستگاه زادآوری و زیست میش مرغ در کشور است که سالانه و در فصل بهار این گونه جانوری در این منطقه که منطقه شکار ممنوع و حفاظت شده است اقدام به لانه سازی می کند.
دشت سوتاو یک پهنه تپه ماهوری به وسعت ۴۰۰ هکتار است که در اطراف روستای حمامیان از توابع بخش سیمینه بوکان قرار دارد و هم‌اکنون بیشترین تعداد جمعیت میش‌مرغ ایران را در خود جای داده است.
دشت سوتاو در زبان محلی به معنی «دشت سوخته» بوده که به دلیل تراکم کم جمعیت انسانی از یک سو و از سویی دیگر کمبود آب در این منطقه برای زیست و جوجه‌آوری میش‌مرغ بسیار مناسب است.
در سال‌های اخیر از سوی اداره کل حفاظت محیط زیست آذربایجان‌غربی، این منطقه به عنوان پناهگاه میش‌مرغ در این استان به عنوان منطقه شکارممنوع اعلام شده است.
میش‌مرغ که در زبان محلی (چیرگ) گفته می شود از رده پرندگان راسته درسانان، خانواده هوبره و از جنس Otis و جزو بزرگترین پرندگان گیاه‌خوار بوده و با جثه بزرگ و بال‌های کشیده و پرتوان، سنگین‌ترین پرنده قادر به پرواز جهان لقب گرفته است و در حال حاضر در لیست سرخ (IUCN) با درجه حفاظتی آسیب‌پذیر قرار دارد.
براساس آخرین رکوردها هم‌اکنون در حدود ۳۰ بال میش‌مرغ در ایران وجود دارد که دشت «سووتاو» بوکان یکی از شاخص‌ترین زیستگاه‌های زادآوری این‌گونه است.
این پرنده دارای گردن و پاهای کشیده، بال‌ها و منقار پهن و پرهای رنگارنگ است و روی زمین لانه‌سازی می‌کند؛ میش‌مرغ در فصل بهار تخم‌گذاری می‌کند و در هر دوره ۲ تا چهار تخم می‌گذارد که پس از ۲۵ تا ۲۷ روز جوجه‌ها به دنیا می‌آیند.