آلودگی هوا موضوع جدیدی نیست و حداقل در کشور ما به حدود ۴۵ سال پیش بر می‌گردد اما در چند سال اخیر با شدت گرفتن آن مردم از نزدیک درگیر آن شده‌اند و روز به روز سواد و آگاهی در این زمینه افزایش می‌یابد بنابراین ارائه اطلاعات دقیق‌تر احساس می‌شود و دستگاه‌های متولی نیز همگام با این پیشرفت باید اطلاعات درست و دقیقی به مردم ارائه دهند.
کشورهایی که امروزه به عنوان «پیشرفته» شناخته می‌شوند نیز روزهای آلوده زیادی را گذرانده‌اند و بر همین اساس شاخص‌هایی را تعریف کرده‌اند که البته با توجه به شرایط خاص هر کشور تدوین شده‌اند، مثلا شاخص‌های آلودگی هوا در اتحادیه اروپا، امریکا و ژاپن متفاوت است.
شاخص آلودگی هوا در ایران برگرفته از شاخص‌های سازمان محیط زیست امریکا است که بر اساس این تعریف، اگر شاخص هوا صفر تا ۵۰ باشد در شرایط پاک است، ۵۱ تا ۱۰۰ سالم یا قابل قبول، ۱۰۱ تا ۱۵۰ ناسالم برای گروه‌های حساس یعنی سالمندان، خردسالان، بیماران قلبی و ریوی، ۱۵۱ تا ۲۰۰ ناسالم برای تمام گروه‌ها، ۲۰۱ تا ۳۰۰ بسیار ناسالم و بالای ۳۰۰ یعنی در شرایط خطرناک قرار دارد.
البته چند سال پیش خبری در فضای مجازی دست به دست شد مبنی بر اینکه اگر شاخص هوا به حدی مثلا ۲۰۰ برسد آن منطقه باید تخلیه شود اما سازمان حفاظت محیط زیست می‌گوید چنین قانونی وجود ندارد مگر اینکه مثلا در پالایشگاهی یا نیروگاهی حادثه‌ای رخ دهد اما در عین حال هم منکر تاثیر نامطلوب آلودگی هوا بر روی سلامت افراد نیست.
مسلم است که برای برون‌رفت از معضل آلودگی هوا جدای از شاخص‌ها باید تمام دستگاه‌ها و مردم در کنار هم قرار گیرند. دولت باید حمل و نقل عمومی را تقویت کند، فضای سبز توسط شهرداری‌ها گسترش یابد و مردم نیز به تبعیت از آن از خودروهای شخصی استفاده نکنند و یا کمتر استفاده کنند.