به گزارش پایگاه اینترنتی اطلس نیوز، سلول‌های لنفوسیت تی (CTLs) نوعی سلول ایمنی هستند که سلول‌هایی را که سرطانی، آلوده یا آسیب دیده هستند، هدف قرار می‌دهند. آن‌ها پس از چسبیدن به هدف، از پروتئینی به نام «پرفورین»(perforin) استفاده می‌کنند که این پروتئین لنفوسیت‌های تی را به غشای خارجی سلول هدایت می‌کند. اگر لایه محافظی که سلول‌های ایمنی اطراف خود تشکیل داده‌اند، به خطر بیافتد؛ مولکول‌های سمی می‌توانند وارد سلول شده و آن‌ها را از بین ببرند.
اگر اینگونه بود لنفوسیت های تی باید همیشه قربانی شوند اما راز دیرینه‌ای که در مورد نحوه عملکرد آن‌ها وجود دارد این است که همیشه عکس این موضوع رخ می‌دهد و لنفوسیت‌های تی پیروز می‌شوند.
محققان «مرکز سرطان پیتر مک کالوم» در استرالیا با همکاری محققان «کالج دانشگاهی لندن»(UCL) تصمیم گرفتند در جریان مطالعه‌ای به بررسی این موضوع بپردازند.
این مطالعه نشان داد که نه تنها غشای لنفوسیت‌های تی از سلول‌های هدف متراکم‌تر هستند، بلکه برخی از مولکول‌های چربی که آن‌ها را تشکیل می‌دهند بار منفی دارند. این موضوع به آن‌ها کمک می‌کند تا به ذخیره پروتئین‌های پرفورین بپردازند تا از لنفوسیت‌ها در برابر آسیب جلوگیری کنند.
این محققان خاطرنشان کردند که تمام سلول‌های بدن ما از غشایی ساخته شده‌اند که از میلیون‌ها مولکول لیپید ریز تشکیل شده است. لیپیدها در غشاهای لنفوسیت‌های تی در مقایسه با سلول‌هایی که قصد کشتن آن‌ها را دارند، محکم‌تر هستند. هرچه چربی‌ها چگال‌تر باشند، قابلیت نفوذناپذیری غشا نسبت به عمل پرفورین افزایش می‌یابد.
یافته‌های این مطالعه در مجله Nature Communications منتشر شده است.