مراسم برترین‌های فوتبال آسیا در سال ۲۰۱۹ امروز در هنگ کنگ برگزار شد و نمایندگان ایران نتوانستند در بخش‌هایی که نامزد شده بودند به جایزه اصلی دست پیدا کنند.
یکی از این نمایندگان، علیرضا بیرانوند بود. دروازه‌بان تیم ملی ایران و باشگاه پرسپولیس که در رقابت با اکرم عفیف قطری ناکام بود و نتوانست جایزه اصلی را به دست بیاورد. او یک سال و چهار روز قبل نیز تا رسیدن به این جایزه فاصله‌ای نداشت اما به یک باره نامش از بین سه نفر برتر خارج شد. با این وجود به هیچ وجه نباید به این گلر رشید فوتبال ایران لقب شکست خورده داد.
همه ما مطلعیم که یک دروازه‌بان برای رسیدن به جمع نامزدهای عناوین مختلف قاره‌ای و جهانی چه کار دشواری را پیش روی خود دارد. معمولا نگاه‌ها به سمت بازیکنان و خصوصا کسانی است که دروازه رقبا را باز می‌کنند نه محافظان از آن قفس توری. با این حال علی بیروی فوتبال ایران برای دومین بار همه را به کسب این جایزه امیدوار کرد و نشان داد می‌توان دروازه‌بان بود و گل نزد اما در جمع برترین‌ها قرار گرفت.
بهترین نشدن ما در آسیا اتفاق تازه‌ای نیست. از آخرین بار حدود ۱۵ سال می‌گذرد. پس با یک فاجعه تازه از راه رسیده روبرو نشده‌ایم و اگر قرار است خرده‌ای بگیریم نباید این گله، متوجه بیرانوند باشد. مشخص بود که علیرضای ۲۰۱۸ از علیرضای ۲۰۱۹ به مراتب برای کسب این عنوان بزرگ شایسته‌تر بود اما بازهم نباید به راحتی از کنار عملکرد خوب او درسال جاری بگذریم. او با پیراهن پرسپولیس و تیم ملی بازی‌های خوبی را به نمایش گذاشت و بارها خوش درخشید.
حالا پایان دنیا نیست و شیربچه لرستانی فوتبال ایران نباید ناامید باشد. او کاری کرده که پیش از این هیچ دروازه‌بانی موفق به انجامش نشده و همین حالا هم به افتخار بزرگی دست پیدا کرده است. از قدیم ضرب‌المثلی نقل محافل بوده و همچنان هم هست که می‌گوید "تا سه نشه بازی نشه". شاید قسمت این است که شماره یک تیم ملی و باشگاه پرسپولیس بعد از صبری ۲ساله، جواب زحمات خود را بگیرد و در سومین حضور خود در جمع برترین‌های آسیا، به این افتخار بزرگ نائل شود. پس دلیلی برای ناراحتی نیست. بر هیچ کس پوشیده نیست که علی بیرو توسط خدا بغل شده است. مردم ایران به فاتح نبرد تن به تن با رونالدو و شکست‌دهنده ژاوی هرناندز، می‌بالند و او را دوست دارند.