وجود گاز مونوکسیدکربن در فضا هیچ علائم تنفسی در فرد ایجاد نمی کند و این گاز، بدون بو و رنگ است و تحریک پذیر نیست؛ به عبارت دیگر نشانه های ظاهری برای اثبات حضور آن وجود ندارد.
گاز CO در بدن، به هموگلوبین خون که مسئول انتقال اکسیژن به سلول هاست، متصل شده و به ارگان های مختلف بدن همچون مغز و بافت های قلب آسیب می رساند. همچنین میل ترکیبی هموگلوبین به مونوکسید کربن ۲۰۰ تا ۲۵۰ برابر میل ترکیبی آن به اکسیژن است.
غلظت گاز مونوکسیدکربن و زمان حضور افراد در محیط آلوده مهمترین عامل تعیین شدت مسمومیت است و اگر فرد در محیط با غلظت بالای گاز سمی برای مدت کوتاه یا در محیط با غلظت پایین گاز سمی برای مدت زمان زیاد حضور داشته باشد، دچار مسمومیت شدید می شود.
علائم اولیه مسمومیت مشابه علائم سرماخوردگی و آنفلوآنزا است و سردرد، بی حالی، خستگی و کوفتگی بدن نشانه های اولیه مسمومیت با گاز مونوکسیدکربن است که در بیشتر مواقع افراد به علت سرما، تصور می کنند به سرماخوردگی مبتلا شده اند.
در صورت ادامه تماس با محیط آلوده، فرد دچار تهوع، استفراغ، خواب آلودگی و در نهایت کاهش سطح هوشیاری و تشنج می شود که نهایتا مرگ فرد را در پی دارد. مشاهده علائم مشابه، همزمان در همه افراد خانواده یا بهبود علائم در افراد با تغییر محیط، از علت های عمده مراجعه افراد به مراکز است.
بهترین درمان، خروج فرد از محیط آلوده و تجویز کپسول اکسیژن است، البته همواره پیشگیری مهمترین اقدام است و افراد باید از وسایل گرمایشی استاندارد استفاده کنند و برای سرویس و راه اندازی آن از صاحبان صلاحیت و متخصصان در این زمینه کمک بگیرند.
باز گذاشتن درزهای پنجره ها برای ورود اکسیژن و خروج گازهای سمی نیز از اهمیت بسیاری برخوردار بوده و با توجه به جمعیت بالای شهر تهران، این استان در مقایسه با استانهای دیگر، سردمدار آمار مسمومیت با گاز مونوکسید کربن است.
فوق تخصص سم شناسی بالینی و مسمومیت‌ها