هشتادویکمین نشست کتابخانه مرجع کانون با موضوع بررسی اهمیت پژوهش برای کودک و نوجوان با حضور جاوید سرایی پزشک، پژوهشگر و مدرس کارگاه‌های آموزشی آمار و روش تحقیق و اقبال قاسمی‌پویا پژوهشگر و مدرس دانشگاه فرهنگیان و عضو هیات علمی بازنشسته پژوهشکده تعلیم و تربیت برگزار شد.
اقبال قاسمی‌پویا در این نشست، گفت: ۲۴ سال پیش در آموزش و پرورش بحث «معلم پژوهشگر» آغاز شد و ما حالا در نیمه راه پژوهش هستیم. در کانون هم از اواخر دهه ۸۰ موضوع پژوهشگری به معنای جدیدش آغاز شد. در این راه وقتی نیم نگاهی به عقب می‌اندازیم شاهد کاستی‌های فراوانی هستیم و باید گذشته را چراغ راه آینده کنیم تا دست‌آوردها بیشتر شود.
وی اظهار کرد: آیا دانش‌آموز می‌تواند پژوهشگر باشد؟ پاسخ بله است ولی باید به ضرورت پژوهش برگردیم و پژوهش از آموزش و پرورش شروع می‌شود. آیا در نهاد رسمی آموزش و پرورش ایران می‌توانیم دست به پژوهش بزنیم؟ پاسخ آری است.
قاسمی‌پویا به شکل‌گیری مدارس نواندیش در دوره ناصرالدین شاه پرداخت و گفت: شاید پرسیده شود که امروز با شرایط اقتصادی، نیاز به پژوهش برای چیست و پاسخ این است که باید در هر شرایطی پژوهش را انجام داد.
وزارت آموزش و پرورش، معلمان و آموزگاران و دانش‌آموزان اجزای هرم پژوهش در آموزش و پرورش هستند. هر معلم و کارشناسی می‌تواند برای حل مسائل مبتلابه که در کار خود با آنها مواجه است، پژوهش انجام دهد که به این روند «پژوهش در عمل» می‌گوییم.
این پژوهشگر و مدرس دانشگاه در ادامه توضیح داد: برای دانش‌آموزان معلمان خردورز داشته باشیم معنای پژوهش معلمی و دانش‌آموزی مشخص می‌شود. نکته مهم این است که محیط را برای پژوهش مهیا کنیم.
قاسمی‌پویا تأکید کرد: اگر می‌خواهیم دانش‌آموز پژوهشگر باشد، باید مدرسه پژوهش‌محور باشد. پیش از پژوهشگر بودن باید پژوهش‌خوان باشیم. پژوهش فوت و فن نیست بلکه خردورزی است. یکی از مشکلات پژوهشگران ما این است که تحلیل‌شان ضعف دارد و دلیلش کم بودن آگاهی‌های جامعه‌شناختی، روانشناسی، فرهنگی و تاریخی است.