تهران – ایرنا – قزاقستان ریاست گروه کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی (LLDC)‌را برای دوره ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۱ بر عهده گرفت و نشست وزارتی این کشورها در امور تجاری خرداد ماه آینده در شهر نورسلطان ( آستانه پیشین) برگزار خواهد شد.

به گزارش روز سه شنبه آستانه تایمز، مراسم انتقال ریاست این گروه روز دوشنبه در مقر سازمان ملل در نیویورک با شرکت نمایندگان شماری از کشورها و تعدادی از کارشناسان و همچنین  "فتیکامولا اوتوکیمانو"‌ (Fekitamoeloa ʻUtoikamanu ) نماینده عالی سازمان ملل در امور کشورهای کمتر توسعه یافته، کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی و کشورهای کوچک جزیره‌ای در حال توسعه، برگزار شد.

گروه کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی متشکل از ۳۲ کشور شامل ۱۶ کشور آفریقایی، ۱۰ کشور آسیایی از جمله پنج کشور آسیای میانه و افغانستان، ‌چهار کشور اروپایی و دو کشور در آمریکای جنوبی است.

قزاقستان به عنوان بزرگترین کشور محصور در خشکی جهان در دورترین فاصله از اقیانوس قرار دارد بطوری که حدود ۳ هزار و ۷۵۰ کیلومتر با اقیانوس‌ها فاصله دارد.

بر اساس این گزارش، قزاقستان در دوره ریاست این کشورها قصد دارد به پیشبرد اجرای "برنامه اقدام وین برای کشورهای در حال توسعه محصور در خشکی" مربوط به سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۲۴ و همچنین تحقق اهداف توسعه‌ پایدار سازمان ملل از طریق افزایش همکاری‌های این کشورها با کشورهای مسیر ترانزیت، نهادهای سازمان ملل و سایر طرف‌های علاقه‌مند یاری برساند.

"خیرات عمروف " (Kairat Umarov) نماینده دائم قزاقستان در سازمان ملل گفت: قزاقستان به عنوان رئیس این گروه تمام تلاش خود را خواهد کرد تا همکاری بین اعضای گروه و همچنین همه طرف‌های علاقه‌مند شامل نهادهای سازمان ملل، موسسات مالی بین‌المللی ف بخش خصوصی و گروههای دانشگاهی را افزایش دهد.  

نماینده عالی سازمان ملل نیز در سخنانی تاکید کرد که قزاقستان همواره موضع فعالی در ارتقا و دفاع از منافع این گروه داشته است. وی گفت که با حمایت دولت قزاقستان، نشست وزارتی این گروه درباره موضوعات تجاری ماه ژوئن (خرداد) در پایتخت قزاقستان برگزار خواهد شد. این نشست به عنوان بخشی از دوازدهمین کنفرانس وزیران سازمان تجارت جهانی برگزار خواهد شد.

فقدان دسترسی به دریا و آب‌های آزاد دوری از بازارهای جهانی و هزینه‌های بالای ترانزیت از جمله عواملی ایجاد کننده مانع بر سر راه توسعه اقتصادی – اجتماعی در کشورهای محصور در خشکی است. این کشورها همچنین با چالش‌هایی از جمله توسعه ضعیف زیرساخت‌ها، ‌بازارهای اقتصادی کوچک، آسیب‌پذیری در برابر تغییرات آب و هوایی و دسترسی ناکافی به اطلاعات و فناوری‌های ارتباطی رو به رو هستند.