اگرچه ورزش ایران و جهان، فقط فوتبال نیست، اما نمی‌توان نقش برجسته فوتبال در ورزش جهان و ایران را انکار کرد. فوتبال باشگاهی و ملی ایران در دقیقه ۹۰ خود موفق به عبور از یک بحرانی بزرگ گردید که نزدیک بود فوتبال باشگاهی و ملی و بلکه ورزش ایران را به قهقرا ببرد.
اگر «عقل و تدبیر» بر «احساسات و شتابزدگی» ترجیح نمی‌یافت و چهار باشگاه ایرانی انصراف قطعی خود از حضور در مسابقات پلی آف و مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا را اعلام می‌کردند، گرفتار آثار و تبعات منفی جبران ناپذیری می‌شدیم که دست کم تا سال ۲۰۲۴ میلادی هیچ چشم‌اندازی برای حضور فوتبال ایران در رقابت‌های باشگاهی ملی، قاره‌ای و جهانی وجود نمی‌داشت! بدون شک، محکومیت چند میلیون دلاری ۴ باشگاه ایران و فدراسیون فوتبال به پرداخت خسارات و غرامت کناره‌گیری از رقابت‌ها، محرومیت چهار باشگاه از حضور در رقابت‌های آسیایی تا سال ۲۰۲۳، سلب میزبانی تیم ملی فوتبال در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی قطر و بالاخره گسترش پدیده سلب میزبانی ایران در سایر رشته‌های ورزشی در انتظار ورزش ایران نیز بوده است.
آنچه روزهای سخت و نفس‌گیر گذشته را تحمل ناپذیر کرده بود یکی اقدام شتابزده یک برنامه تلویزیونی رسانه ملی در نظر سنجی عمومی برای انصراف از جام باشگاههای آسیا «بدون تامل کافی در خصوص آثار و تبعات چنین نظرسنجی برای فوتبال ایران» بود که مجری محترم آن برنامه با اظهار اینکه بیش از ۹۰ درصد مردم خواهان انصراف چهار باشگاه ایرانی از حضور در مسابقات آسیایی AFC هستند، فرآیند تصمیم‌گیری مدیریت کلان ورزش کشور برای حل این بحران را در روزهای بعد از آن برنامه تلویزیونی، بسیار بغرنج نموده و نزدیک بود که آنها را در یک مسیر بی‌بازگشت قرار دهد. تجربه نشان داده است که کمتر مدیری در چنین شرایطی که افکار عمومی یک جامعه به سرعت در جهت خاصی رهنمون شده است حاضر به قبول ریسکی در جهت حل و فصل مدبرانه موضوع باشد.
موضوع دوم نگران کننده، اظهارنظرهای عده‌ای تحت عنوان کارشناس و حقوقدان مبنی بر ناچیز دانستن آثار و تبعات منفی کنار کشیدن چهار باشگاه و محدود کردن آن تبعات صرفا به چند ده هزار دلار جریمه و نیز منتفی دانستن هرگونه اثر آن بر مسابقات تیم ملی فوتبال در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی قطر بوده است! این کارشناسان و صاحبنظران که در اکثریت نیز بوده و دیدگاههایشان در مسیر وزش باد احساسات عمومی بوده تا آنجا پیش رفته بودند که از پیروزی قطعی و حتمی در دادگاه بین‌المللی ورزش در نبرد علیه آرا و تصمیات AFC نیز سخن رانده‌اند که نزدیک بود مدیریت ورزش کشور را در چنین مسیر عبث و پر هزینه اما بی نتیجه‌ای قرار دهد!
سخن کوتاه اینکه مدیریت ورزش کشور در دقیقه ۹۰ این بحران «عقل و تدبیر» را بر «احساس و شتابزدگی» ترجیح داده و فوتبال و ورزش ایران را از یک خطر حتمی و بزرگ نجات داده است.
بالاخره اینکه باور کنیم که در دنیای بدون مرز رسانه‌ای امروز، همه کنش‌ها و واکنش‌ها از سیاست، اقتصاد، ورزش، رسانه و .. بر هم اثر گذاشته و در مناسبات پیچیده داخلی و بین‌المللی با هم مرتبط‌اند. یادمان باشد که بهترین تصمیم آنست که با توجه به شرایط بحرانی حاکم بر زمان اتخاذ آن تصمیم، اتخاذ گردد. ارزش و میزان عیار انسان‌ها بخصوص مدیران ارشد کشورها به اینست که در اتخاذ تصمیم خود، به منافع ملی و آثار و تبعات خلاف آن تصمیم نیز توجه داشته باشند. لذا تصمیم مدیریت ورزش کشور در این شرایط، بهترین تصمیم برای اجتناب از بروز یک بحران پر هزینه و پرخطر برای ورزش و فوتبال ایران بوده و ازین حیث شایسته تقدیر است.