برخی از فروشگاه‌ها در آمریکا، اجبار به پرداخت غیرنقدی دارند. یعنی مشتری‌ها حتما باید پول خریدهایشان را اعتباری پرداخت کنند و این فروشگاه‌ها پول نقد دریافت نخواهند کرد. اما این روند اعتراض‌های زیادی را به دنبال داشته است. بعد از فیلادلفیا و سن‌فرانسیسو، شورای شهر نیویورک نیز چند روز پیش رای به ممنوعیت اجبار به پرداخت اعتباری داد.
شورای شهر یاد شده، این قانون را با تمرکز بر کنترل کردن «زیاده‌خواهی اقتصاد دیجیتال» انجام داد. این قانون شامل تمام کسب‌وکارها مانند فروشگاه‌ها و رستوران‌ها برای ممنوعیت نپذیرفتن پول نقد می‌شود.
آن‌هایی که به دنبال ممنوعیت اجبار به پرداخت دیجیتالی یا اعتباری بوده‌اند، استدلال می‌کنند که سیستم پرداخت الکترونیکی تبعیض علیه گروه‌های محروم و به حاشیه رانده شده است؛ مانند افراد فقیر، اقلیت‌ها و کودکانی که لزوما به سیستم‌های پرداخت بانکی دسترسی ندارند.
اما پرداخت دیجیتالی در چه بخش‌هایی از جهان بیشتر است؟ بر خلاف اینکه به نظر می‌رسد کشورهای توسعه یافته در اروپا و آمریکا طلایه‌داران انقلاب دیجیتالی باشند، در این حوزه کشورهای آسیایی سرآمدند. در یک دهه گذشته پرداخت‌های دیجیتالی در شمال آمریکا گسترش زیادی داشته اما بیشترین رشد در آسیا اتفاق افتاده است.
بر اساس گزارش پایگاه داده‌پردازی استاتیستا، برآورد می‌شود که بازار پرداخت‌های دیجیتال از ۹۶.۲ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ به ۳۵۲.۸ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۲ در کشورهای نوظهور آسیایی برسد.
دیگر مناطق جهان نیز روند رو به رشد داشته‌اند اما بسیاری از مردم در سراسر جهان هنوز از روش‌های سنتی برای پرداخت پول نقدی استفاده می‌کنند.
در خاورمیانه و شمال آفریقا نیز پرداخت دیجیتالی رشد گسترده داشته است. تعداد تراکنش‌ها بدون پرداخت نقدی در این منطقه، در سال ۲۰۱۸، ۶۱.۹ میلیارد دلار بود. در سال ۲۰۱۹ به ۷۴.۴ میلیارد دلار رسید و پیش‌بینی می‌شود که تا سال ۲۰۲۱، از ۱۱۱ میلیارد دلار عبور کند.