روزنامه فرامنطقه ای «رأی الیوم» چاپ لندن در افتتاحیه امروز (یکشنبه) خود ضمن اعلام این مطلب افزود : سلاح تحریم نفتی مدرن ترین سلاح بکار رفته توسط حفتر در میدان مبارزه با دولت «وفاق ملی» فائز السراج به شمار می رود که دستکم تا کنون ثابت کرده کارآمدتر از سایر تسلیحات بکار رفته در نبرد است و می تواند نبرد را به سود حفتر به پایان برساند.
موسسه ملی نفت تنها تشکیلات مورد توافق نهادهای بین المللی جهت نظارت بر روند صدور نفت لیبی و درآمد حاصل از آن با هماهنگی بانک مرکزی به شمار می رود.
موسسه مزبور امروز اعلام کرد که تولید نفت در لیبی به دلیل محاصره اعمال شده از سوی نیروهای حفتر علیه بنادر صدور نفت و چاه های نفتی در شرق و جنوب لیبی به میزان ۷۳ درصد کاهش یافته است و همین امر باعث شده تا کشور ظرف شش روز اخیر ۲۵۶ میلیون دلار دچار ضرر و زیان های مادی شود.
در واقع صادرات نفت لیبی بدین ترتیب از یک میلیون و دویست هزار بشکه در روز به کمتر از ۳۲۰ هزار بشکه رسیده است که در نتیجه آن بانک مرکزی لیبی دچار ورشکستگی خواهد شد و در پایان ماه جاری میلادی نخواهد توانست حقوق کارکنان دولت را پرداخت کند مگر آنکه حامیان دولت وفاق ملی فائز السراج به رسمیت شناخته شده از سوی سازمان ملل فورا نزدیک به یک میلیارد دلار برای نجات این دولت و جلوگیری از فروپاشی آن پرداخت کنند.
ترکیه تا کنون برای دولت وفاق ملی لیبی تسلیحات و تجهیزات نظامی و ۳۵ مستشار نظامی و دو هزار جنگجوی سوری فرستاده است اما کمک مالی به طرابلس پرداخت نکرده است و این ماموریت را به همپیمان قطری خود واگذاشته است و هیچ کس نمی داند که دولت قطر این ماموریت را به سرانجام رسانده است یا نه.
همچنین هیچ کس نمی داند آیا کشورهای غربی با پرداخت وام به دولت السراج کمبود مالی طرابلس را جبران خواهد کرد یا نه اما به هر حال بحران لیبی همچون توپ برفی روز به روز در حال بزرگ تر شدن است.
ژنرال حفتر به دلیل حمایت های مالی امارات و عربستان و فرانسه در کنار کمک های نظامی با کمبود بودجه مواجه نیست و هم اکنون با بکارگیری سلاح تحریم نفتی در صدد فلج کردن السراج به عنوان رقیب خود برآمده است و در نظر دارد تا حامیان طرابلس را از نظر مالی دچار فرسایش کند و ملت لیبی را که حقوق ماهیانه شان بیش از ۷۵ درصد بودجه دولت را تشکیل می دهد، علیه بانک مرکزی و دولت السراج بشوراند.
حفتر علاوه بر این تلاش دارد تا این پیام را به جامعه بین الملل بدهد که با داشتن پول و سلاح و تسلط داشتن بر شرایط و اوضاع کشور و بخش عمده مناطق کشور طرف قوی تر این معادله را تشکیل می دهد.
یکی دیگر از سلاح های بکار رفته از سوی حفتر قراردادهای نفتی و بازسازی تاسیسات زیربنایی و ساختارهای تشکیل دهنده کشور لیبی است.
وی پس از بستن قراردادهای بزرگ نفتی با روس ها توانست حمایت مسکو را کسب کند. اما ترکیه که در دوران حاکمیت معمر قذافی با طرابلس قراردادهایی به ارزش بیش از ۲۰ میلیارد دلار برای بازسازی و ساخت بنادر، فرودگاه ها، بیمارستان ها و جاده ها منعقد کرده بود که در نتیجه سرنگون شدن قذافی در سال ۲۰۱۱ در اثر دخالت ناتو متحمل ضرر و زیان سنگینی شد.
تا کنون علیرغم گذشت شش روز از تحریم نفتی حفتر علیه صادرات نفت هیچ نشانه ای دال بر اینکه یکی از طرف های ذیربط در صدد لغو تحریم با توسل به زور و یا از راه دیپلماتیک برآمده، به چشم نمی خورد. در واقع این امر از عدم تاثیرگذاری کنفرانس برلین در بحران لیبی حکایت دارد و بعید به نظر نمی رسد که برخی از کشورهای قدرتمند جهان مخفیانه در حال حمایت از تحریم یاد شده بسر می برند.
به نظر می رسد رجب طیب اردوغان پیام حاصل از تحریم نفتی طرابلس را دریافته است و به همین دلیل تصمیم گرفت تا هیچ یک از نیروها و مستشاران نظامی خود را به لیبی اعزام نکند زیرا این اقدام از نظر داخلی و خارجی هزینه گزافی برای آنکار در پی خواهد داشت زیرا از نظر داخلی ۵۸ درصد مردم ترکیه با دخالت نظامی کشورشان در لیبی مخالفند و فقط ۳۴ درصد ترک ها از این امر حمایت می کنند و از نظر خارجی اعزام نیرو به لیبی به معنای درگیر شدن نیروهای ترکیه با روسیه است و این همان چیزی است که اردوغان چه در سوریه و یا لیبی به شدت از آن اجتناب می ورزد.
بدیهی است ورود سلاح نفت به میدان نبرد نقش بسزایی در پایان بخشیدن به بحران لیبی دارد و ادامه بکارگیری آن از سوی ژنرال حفتر نشان خواهد داد که او خواهان راه حل مسالمت آمیز نیست زیرا این راه حل باعث مسلط شدن او بر تمام سرزمین لیبی نخواهد شد و او حاضر به هیچ گونه مشارکتی با دولت السراج نیست و به همین دلیل بعید به نظر می رسد کنفرانس برلین بتواند برای بحران لیبی به یک راه حل قریب الوقوع دست پیدا کند.