حالا جامعه ما باکرونای کشنده چینی در حال نبرد است؛ نبردی نابرابر که از یک سو ویروس، یکباره مردم را غافگیر کرد و از سوی دیگر مردم برای در امان ماندن از کمترین امکانات بهداشتی و ایمنی در مقابل آن محروم و در مضیقه اند.
کرونایی که کروناهای ایرانی در کنار آن زائیده شد و جو جامعه را ملتهب و دگرگون کرد و افکار عمومی و جو روانی را یکباره به هم ریخت!.
با ورود ویروس کرنا به کشور ترس، وحشت، نگرانی، سردرگمی و اضطراب بر مردم مستولی گشت و افکار عمومی فلج شد و بیماری‌های روحی و روانی ناشی از ترس ابتلا به کرونا عملا چندین برابر خود کرونا در حال تهدید سلامت جامعه است.
اگرچه برخی رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، جسته و گریخته در حال انتشار مواردی برای پیگیری، کنترل و آموزش مقابله با این ویروس هستند؛ اما به دلیل فقدان راهبرد و استراتژی مشخص در اطلاع رسانی، این نگرانی ها و مشکلات کم نشده است.
دیگر هیچ کس با دیگری دست نمی دهد، صحبت نمی کند، همه از تجمعات، رفت و آمد در بازار و کوچه و خیابان فراری هستند و تنها راه در امان ماندن، قرنطینه کردن خود در خانه می دانند.
در حالیکه مسئولان از توزیع بسته های بهداشتی رایگان خبر می دهند حتی یک ماسک ساده و یا مواد ضد عفونی کننده دست و صورت در داروخانه های استان وجود ندارد و نایاب است!.
کرونای چینی امروز جای خود را به کروناهایی ایرانی داده است، کرونای اجتماعی، کرونای رسانه ای، کرونای بی اعتمادی، کرونای روانی و کرونای اقتصادی و این کرونا همه بخش جامعه ما را تحت سیطره خود قرار داده اند و بر آن فرماندهی می کند.
کروناهای ایرانی که سرعت انتشار آن به مراتب بیش از کرونای چینی است و در لایه لایه های اجتماعات ایرانی رخنه کرده در حال ضربه زدن و نابودی زیر ساخت های اجتماعی، اقتصادی، بهداشتی، فرهنگی و حتی سیاسی هستند.
حالا اجتماعات، فضای مجازی، رسانه ای و افکار عمومی مملو از بحث های کرونایی است و این کروناها، اقتصاد را هم کرونایی کرده اند؛ از سویی برخی اقلام بهداشتی نایاب شده و از سوی دیگر مردم بدون هیچ گونه دلیلی و انگار که قحطی زده شده اند خرید های خود را افزایش داده اند.
از سوی دیگر مردم برای خرید برخی خدمات و کالاها اصلا رغبتی از خود نشان نمی دهند، رستوران ها، اغذیه فروشی ها و برخی دیگر مکان هایی که تا چندی پیش، زمین برای سوزن انداختن نبود این روز ها ساکت، آرام و بدون مشتری هستند.
فقدان مدیریت در مقابل این آشفتگی جامعه و بی مسئولیتی در برابر آن، آخرین میخ بر تابوت سلامت جامعه است؛ میخی که آثارش را در آینده مشاهده خواهیم کرد.
در شرایط دشوار کنونی هیچ کسی برای شما دلسوزتر از خودتان نیست، اگر هشدارهای سلامت فردی را جدی بگیرید، ارتباطات فردی و اجتماعی خود را مدیریت و کنترل کنید و حافظ سلامت خود باشید در ابتلا به این ویروس در امان خواهید ماند؛ قطعا این ویروس رفتنی است؛ پس مواظب خود و دیگران باشیم و دست در دست هم دهیم و بر کرونای چینی و کروناهای ایرانی غلبه کنیم.
احمد جعفری ندوشن