غم حوادث شوم اخیر کشور هرچند می توانست در تابستان گرم 99 با هنرنمایی های سیامند به دست فراموشی سپرده شود اما در گیر و دار انتشار خبرهای ناگوار، شنیدن خبر پرواز آسمانی قویترین مرد معلول جهان موجب شد تا داغی سوزناکتر از تب ویروس کرونا بر ورزش ایران سایه افکند.
به راستی سیامند داستان امروز ما که بود که اینگونه خبر درگذشتش مانند زلزله آذربابایجان غربی ایران و ورزش جهان را به لرزه درآورد...
زمانی که در شهرستان «اشنویه» کودکی با پاهای معلول دیده به جهان گشود کمتر کسی تصور می‌کرد که او در آینده از نامداران ورزش جهان و المپیک شود زیرا در نگاه نخست مردمان معلولیت محدودیت بود و اگر این محدودیت در یکی از شهرهای مرزی باشد بیش از پیش به چشم خواهد آمد.
اما سیامند نامی بود که از محدودیت‌ها عبور کرد و به اسطوره‌ای تبدیل شد که هنرنمایی‌اش در تخته وزنه‌برداری موجب چرخش لنز دوربین‌ها به سمت این جوان اشنویه‌ای شد؛ جوانی که با مهار صدها کیلو فولاد سرد حیرت کارشناسان را برانگیخت؛ حیرتی که ناشی از توان ذاتی او بود.
غرش وی در زمان مهار وزنه حامل این پیام برای جهانیان بود که معلولیت با محدودیت همزاد نیست بلکه آنچه می‌تواند تارهای نگاه سوگیرانه را پاره کند اراده ای است از جنس رحمان بودن؛ سیامند در ورزش ایران با قهرمانی‌های متعدد در کشور ظهور کرد و با مهار وزنه ۳۱۰ کیلوگرم در ریو ۲۰۱۶ حیرت جهانیان را برانگیخت. جایی که چهار بار سنگین‌ترین وزنه‌ها تسلیم بازوان قدرتمند او شدند.
نابغه وزنه‌برداری معلولان دیگر به چشم یک معلول دیده نمی‌شد بلکه به‌عنوان یک شخصیت فراملی مورد تحسین قرار گرفت که می‌توانست در هر تورنمنتی نمادی از ورزشکاران پارالمپیکی ایران باشد. او ثابت کرد که نگاه سوگیرانه برخی از افراد به معلولان نمی‌تواند در مسیر اراده‌های آهنین، سد ایجاد کند.
سیامند پله‌های ترقی را سریع‌تر از حرکت کُند ویلچر خود طی کرد و برای رسیدن به بالاترین قله افتخار وزنه‌برداری دنیا چند سالی بیشتر منتظر نماند؛ او در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانژو چین با مهار وزنه ۲۹۱ کیلوگرمی رکورددار جهان شد و ۲ سال بعد در بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن نیز گردن‌آویز طلا را از آن خود کرد.
سیامند در فاصله سال های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ تمامی مدال‌های طلای رقابت‌های آسیایی و جهانی را درو کرد. رحمان دوست‌داشتنی که بسیاری از شهروندان ایرانی وی را همچنان با نام سیامند خطاب می‌کردند دیگر آن کودک دهه ۷۰ و تنیده در پیله محدودیت‌های نگاه مردمی به معلولیت نبود، بلکه قهرمان و الگویی به شمار می‌رفت که رفتار و گفتار او جهت دهنده برای بسیاری از کنش‌های ورزشی، سیاسی و اجتماعی بود.
وی چندی پیش اعلام کرده بود که در توکیو ۲۰۲۰ یک رکورد جاودانه به یادگار خواهد گذاشت اما عجل وی را از قطار زندگی پیش از رسیدن به مسیر توکیو پیاده کرد. مخابره خبر مرگش از دفتر مهاباد مانند زلزله چند روز گذشته آذربایجان غربی ورزش ایران را لرزاند و در بهت فرو برد؛ مرگی که بدون شک پایان نام اسطوره نیست بلکه آغازی بر مسیری است که سیامند برای رهایی از قید و بندهای معلولیت بنا نهاده است. او خوش اخلاق و خوش‌برخورد بود جایی که بسیاری از مربیان و هم اردوهایش او را فراتر از یک قهرمان می‌دانند.
بدون شک سیامند رکوردهای زیادی را در دنیای ورزش جابجا کرد اما منش و اخلاق پهلوانی او موجب شد تا وی رکوردار حضور در قلب مردم باشد؛ رکوردهایی که جاودانه‌تر از هنرنمایی او در ریو 2016 و جارکارتا 2018 است.