"شکوه نیک نظر" روز سه‌شنبه در گفت و گو با ایرنا افزود: بیاییم ضمن کنترل و صرفه‌جویی در همه زمینه ها با توجه به تعطیلی و شرایط پیش رو هر آنچه که در خانه به کارمان نمی آید را با دقت و در بسته بندی های مرتب و تمیز شده با یک بسته صابون و شامپو به کمک کودکان‌مان تهیه و به نهادها و سمن‌های فعال در این زمینه ها بسپاریم.
به گفته وی شاید اندکی از درد و تالم آنها و تعلق خاطر کودک ما به داشتنی ها و خرید های بلااستفاده و نابجا کاسته شود.
وی اظهار داشت: حالا که ویروس کرونا همه را مجبور کرده فارغ از دغدغه های کاری در خانه بمانیم و زندگی جدیدی را تجربه کنیم بیاییم آن را تبدیل به فرصتی کنیم برای یادگیری و مرور و تجدید نظر در باورها و نگرش های خودمان، شاید بتوانیم با این واقعیت و الزام که برای ادامه حیات در این کره خاکی مجبوریم در شیوه زندگی و مصرف خود تجدید نظر کنیم، راحت‌تر کنار بیاییم.
این پژوهشگر و فعال اجتماعی یادآور شد: بشر امروزی با گام نهادن به عصر ارتباطات و امکانات دسترسی آنلاین به دستاوردها و تولیدات دنیای مدرن در کنار درآمد مکفی و جمعیت بالا نمی تواند به زندگی مصرفی و تولید زباله و آلوده کردن محیط زیست ادامه داده و انتظار زندگی ایمن و بدون تبعات زیست محیطی نیز داشته باشد.
خانم نیک نظر با بیان اینکه در واقع هنوز به این "یا" باورمند نشده و فرصت انتخاب با اوست، تصریح کرد: یعنی انتخاب بین زندگی فردی همراه با تعلق به دارایی ها و تجملات و منافع مرزی و باورهای کهنه و جنگ و خونریزی برای سرمایه بیشتر و بالا نشستن های بی اساس‌تر و "یا" زندگی در یک دهکده جهانی امن با تعلق خاطر کمتر به دارایی ها و تجملات در سایه خودخواهی کنترل شده است.
وی اضافه کرد: بیاییم به همراه کودکان‌مان به کمد لباس‌ها، کتاب‍‌هایی که دیگر به آن احتیاجی نداریم و قفسه اسباب بازی ها سری بزنیم و ضمن بررسی خریدهامان و میزان استفاده‌ای که از آنها کرده ایم و میزان مفید بودن آنها برای خریدهای بعدی خود، برنامه بهتری بریزیم و در آستانه سال نو خانه تکانی اساسی در باورهای مصرفی خود نیز داشته باشیم.
این فعال عرصه سمن ها یادآور شد: فراموش نکنیم در این روزهای سخت کسانی هستند که همان درآمد اندک و روز مزدی و اقتصاد کوچک شان نیز با چالش های جدی روبرو شده است.
به گفته وی کودکانی هستند که بی هیج برنامه و پشتوانه حمایتی و امنیتی از طرف والدین خود پا به دنیا گذاشته اند و نه تنها فرصت کودکی کردن و آشنا شدن تدریجی با قوانین و واقعیت های زندگی را نیافته اند که باید بار مسئولیت زندگی افراد دیگری را نیز به دوش بکشند؛ کودکان کاری که در این دنیای آلوده به ویروسی که همه از ترس آلوده شدنش به خانه هاشان پناه برده اند و آنان باید در زباله هایش به دنبال کسب درآمدی برای لقمه نانی باشند.