روزنامه همدلی با درج یادداشتی به قلم محمدعلی نویدی پژوهشگر آورده است: آدمی در رنج آفریده شده است و این خصلت زندگی زمینی و خاکی است. می‌دانیم رنج دو منشأ اصلی دارد، نیاز و ملال. کاهش رنج و درد انسان‌ها، شهروندان و هموطنان، اصل اول زیست انسانی و اجتماعی است. می‌دانید وقتی در شهر یازده میلیونی ووهان، محل تولید کرونا ویروس که در قرنطینه است و راه‌های ورود و خروج آن بسته شده است و مردم در خانه‌هایشان حبس شده‌اند، صدایjiayou می‌آید، اهالی ووهان چه منظوری دارند؟ در زبان محلی ووهانjiayou یعنی «روغنش را زیاد کن». روغنش را زیاد کن، یعنی امید داشته باش، یعنی به آینده بیندیش، یعنی قوی باش، یعنی دلگرم باش و یعنی به هم، پشت‌گرم هستیم.
امید، ترس و وحشت را کم می‌کند. امید انتقال اثر مثبت آدمیان به همدیگر است، بدین سان، استرس انسان‌ها در زمان امید کاهش می‌یابد و قدری از رنج و درد آنان کم می‌شود. استرس، فشارهای گوناگون بیرونی و درونی است. نگرانی از فقدان امکانات، نگرانی از مدیریت‌های عقیم و نااثربخش، نگرانی از آینده، نگرانی از مرگ و نظایر اینها بر استرس می‌افزاید. امید راه رهایی از استرس است. در ناامیدی، تعادل سیستم بدن و روح از بین می‌رود، تمرکز کاهش می‌یابد، مغز کار نمی‌کند و نوعی حیرت و سرگردانی کاذب پیش می‌آید. اینجاست که امید، امکان مدیریت استرس را فراهم می‌کند و به انسان قدرت اندیشیدن می‌دهد.
اگر اندیشیدن متوقف شود، تولید آگاهی و اثر پایان می‌پذیرد و امیدها تباه می‌شود. ما هستیم تا به هم امید بدهیم. ما هستیم تا اراده و اشتیاق هم را به زندگی و آینده فزون کنیم. ما «گانگ هو» هستیم. یاد قهرمان کتاب «طاعون» افتادم. کتاب «طاعون» نوشته آلبر کامو، حکایت طاعون در شهر اوران الجزایر است. در این کتاب یک پزشک جوان با جان‌نثاری به بیماران خصوصا بدبخت‌ها، بینوایان و فقرا یاری می‌رساند، اگرچه این پزشک عاقل معتقد است همه بدبختی‌ها از نادانی و جهل است. این پزشک بر اساس اصول انسانی و اخلاقی معتقد است «انسان یا باید دوست بدارد یا بمیرد.»
امید، نویدبخش صحنه‌های شادی و نشاط و روزهای روشن از پی روزها و شب‌های تاریک و سختی است. مردم ایران‌زمین، این دیار کهن و این مردم نجیب و بافرهنگ، با رعایت اصول علمی و بهداشتی در مبارزه با کروناویروس، همانند ویروس‌های خطرناک دیگر، روز شادی را به نظاره خواهند نشست. مردم دیار ما نیک می‌دانند برای تولید نیکی و راستی، راهی جز خرد و خردمندی نیست و به درستی می‌دانند راستی راه نجات است و رفتار نیک از تفکر نیک ریشه می‌گیرد. زمان ما زمان عقل و علم است، نه زمان جادو و جنبل.
وقتی هربرت اسپنسر در کتاب «اصول زیست‌شناسی» به بحث بقای اصلح می‌پردازد، داروین، نظریه «انتخاب طبیعی» را مطرح می‌کند و قبل از وی، مالتوس در سال ۱۸۳۸ در کتاب خود، نحوه رشد جمعیت انسانی و علل بروز فقر و جنگ را مورد بررسی علمی قرار می‌دهند، از یک موضوع و امر مهم حیاتی حرف می‌زنند و خبر می‌دهند، یعنی «اثر». هر شخص یا جامعه‌ای که اصول علمی و طبیعی را رعایت کند و صدای عقل را بشنود و عمل کند، اثر سازنده تولید می‌کند. انباشت این اثرها، همانا امکان ادامه و استمرار زندگی را فراهم می‌سازد، این حقیقت زندگی است و سخن دانشمندان اندیشه‌ورز، چهره‌ای از حقیقت را عیان می‌کند.
قانون بقا و زندگی، قانون آگاهی و عمل بر اساس عقلانیت است. یقینا کروناویروس از عقلانیت اثربخش و رفتار علمی و هوشمندانه ایرانیان شکست خواهد خورد. چنانکه مغول و تاتار و تورانیان شکست خوردند. امید، تقویت روحیه و تحرک اندیشه‌ها و اراده‌ها و توجه به قوانین عقلی و علمی است. در امید راه آینده گشوده است. الهی یسر ولا تعسر و سهل علینا یا رب العالمین.