حجت الاسلام شهاب مرادی درباره سابقه آشنایی خود با مرحوم آیت الله محسن حبیبی به خبرنگار معارف ایرنا گفت: من از دوران نوجوانی با آیت الله حبیبی که امام جماعت مسجد المهدی(عج) در مجیدیه جنوبی بود، آشنا شدم. بنده در همین محله متولد شدم و آن مرحوم قبل از تولد من امام جماعت این مسجد بودند که بزرگترین مسجد آن محدوده و از فعال ترین مساجد بوده و اکنون نیز هست.
وی گفت: محله مجیدیه که ارامنه بسیاری در آن سکونت دارند، نسبت به سایر محله ها تفاوت فرهنگی دارد و فعالیت یک عالم در چنین منطقه‌ای حساسیت‌ها و ریزه کاری‌های خاص خود را می طلبد. آقای حبیبی بیش از ۵۰ سال در آن مسجد امامت کرد و در همان محله سکونت داشت و هر روز اعتبار و احترامش بیشتر از قبل بود.
مسجدداری یکی از سخت ترین فعالیت های مربوط به شئون روحانیت است و در واقع یک کار مهم و محوری و دشوار است و موفقیت آیت الله حبیبی به دلیل صبر و زکاوت او بود.
وی افزود: بر اساس دیده‌ها و شنیده‌هایم آیت الله حبیبی از همان دوران جوانی و میانسالی و پیری همیشه دارای هیبت و وقار بودند و بسیار سنجیده و متین عمل می کردند و سلوک و رفتارشان با همه بسیار محترمانه بود وهیچ گاه رفتار یا سخنی که بویی از افراط یا تفریط بدهد از او ندیدم و نشنیدم و همیشه بر یک منوال عمل می کرد.
به گفته شهاب مرادی حتی همسایه های مسیحی آیت الله در محله مجیدیه ارتباط محترمانه و خوبی با وی داشتند.
وی که خود از چهره‌های موفق در عرصه تبلیغ و تدریس است، از فعالیت های این عالم خدمتگزار در سه حیطه مسجد، دانشگاه و حوزه علمیه سخن گفت و افزود: آیت الله حبیبی که طلبگی را در مدرسه مرحوم آیت الله احمد مجتهدی آغاز کرده بود و همیشه تدریسی در آن مدرسه داشت بعد از وفات آیت الله مجتهدی، مدیریت و زعامت حوزه مجتهدی را به عهده گرفت و بیشتر وقت خود را به آن اختصاص داد.
شهاب مرادی سخنان خود را در فعالیت های آیت الله حبیبی در مسجد المهدی متمرکز کرد و گفت: از زمانی که نوجوان بودم و به مسجد المهدی (عج) می رفتم، به یاد دارم که آیت الله حبیبی نسبت به رهبری معظم انقلاب همیشه یک رویه ثابت داشتند و خیال ما و دوستان‌مان همیشه از فضا و رویکرد مسجد راحت بود که اهل مسجد المهدی (عج) یک رویکرد ولایی و انقلابی داشتند.
به گفته مرادی یعنی این حس در همه نمازگزاران، اقوام، دوستان و ارادتمندان مرحوم حبیبی نسبت به رهبر و انقلاب دیده می شد و آیت الله حبیبی نگران دینداری در جامعه بود که یک نگرانی مقدسی است و هر کسی این نگرانی را همراه با هوش و زکاوت و توکل به خدا داشته باشد در جامعه موثر خواهد بود.
مرادی درباره نگرانی آیت الله حبیبی گفت: ایشان همیشه در صحبت ها و نکاتی که گوشزد می کردند و نسبت به بعضی اتفاق های اجتماعی و سیاسی جامعه توجه داشتند که دین آسیب نبیند و شئون مذهب برای ایشان خیلی مهم بود. به هرحال در دوره جوانی ما، همه چهره های مسجد را افرادی متدین و مقدس تشکیل می دادند که یا تحت تربیت آیت الله حبیبی این دینداری و تدین را به دست آورده بودند و یا جذب دینداری و تدین او شده بودند و صف اول را پیرمردهای متدین و اهل نافله و تهجد شکل می دادند.
سخن از مسجد آیت الله حبیبی تمامی نداشت و یکی از خاطرات مرادی از این مسجد حضور مرحوم حسین صبحدل و اذان دلنشین و زیبای او بود به گونه ای که فضای مسجد را معنویتی خاص می بخشید و گویی یک فضای آموزشی در مسجد ایجاد می شد و حتی نغمه صلواتی را که نمازگزاران با استاد صبحدل همنوایی می کردند، یک معنویت خاص و جلوه زیبایی داشت.
مرادی از شوخی های آیت الله حبیبی هم نکته هایی گفت و این که چگونه شوخ طبعی های او، بیشتر موعظه بود و به صورت غیرمستقیم تاکید می کرد که چگونه احترام پیشکسوتان را نگه داریم. با این حال نمازگزاران و علاقه مندان به این عالم پرهیزگار، همیشه احترام فوق العاده ای برای ایشان به عنوان امام جماعت و بزرگ محله قائل بودند.
اما آنچه که باعث شد تا شهاب مرادی سپاسگزار این عالم پرهیزگار شود، آشنایی با استادش مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی یعنی پدر همسر آیت الله حبیبی بود.
شهاب مرادی که سالها شاگرد آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی بوده درباره ویژگی های آن مرحوم اظهار داشت: آیت الله خسروشاهی سالکی بود بی ادعا و عالمی بود رهای از همه تعلق ها. او که از شاگردان قدیم امام راحل و علامه طباطبایی بود در اخلاق، عرفان و فلسفه استاد بود. او یک انسان پارسا و عالم ربانی و در یک کلمه یک رجل الهی بود.
قرار شد در فرصتی دیگر به شخصیت مرحوم خسروشاهی بپردازیم و حجت الاسلام مرادی اینگونه ادامه داد: آیت الله خسروشاهی در مسائل علمی و شئون دینی اهل رودربایستی نبود و ابراز احترام او به آقای حبیبی برایم حجت و دلیل مهمی بود.
شاید غم فراق آیت الله حبیبی برای شهاب مرادی و کسانی که جای خالی او را در جامعه می بینند، موضوعی طبیعی باشد اما غم بزرگتری که مرادی از آن یاد کرد، تشییع غریبانه این روحانی عالیقدر و خدوم بود که همچون دیگر عزیزانی که در این ایام به علت ابتلا به ویروس کرونا از دنیا رفتند، یک مراسم تشییع غریبانه داشتند که بسیار ناراحت کننده است و حتی خانواده آنان به دلیل مشکلات این روزها و رعایت الزامات بهداشتی نمی توانند مجلس فاتحه ای برگزار کنند.
مرادی اینگونه به خود آرامش داد و گفت: البته این موارد مسائل دنیایی است و ما از ملکوت آن خبر نداریم. چه بسا این نوع مرگ ها و اتفاق ها بیشتر شبیه به شهادت و از دنیا رفتن شهدای گمنام باشد که کسی از مرگ آنان باخبر نشد و مراسمی هم در ایام شهادتشان برای آنان برگزار نشد؛ همانگونه که برخی از پدر و مادران شهدای مفقودالاثر بعد از سال ها از شهادت فرزندانشان مطلع شدند.
وی افزود: همین غربت در عالم بالا خریدار دارد و قیمتی است که نباید آن را از نظر دور داشت ولی در دید دنیایی ما غصه می خوریم.
وی با این جمله خاتمه داد: از تمامی مومنین می خواهم برای شادی روح آیت الله جبیبی فاتحه و صلواتی هدیه کنند.
آیت الله حبیبی متولد ۱۳۱۷ در تهران بود که پس از یک دوره بیماری پنجشنبه گذشته در سن ۸۱ سالگی به دیدار حق شتافت.
تدریس در حوزه علمیه، دانشگاه امام صادق (ع) و دانشگاه علم و صنعت بخشی از فعالیت‌های این مرحوم بود.
وی پس از اتمام دوره متوسطه وارد حوزه علمیه آیت الله مجتهدی تهرانی شد و تا پایان سطح دروس حوزه در این مدرسه به تحصیل مشغول شد. سپس برای ادامه تحصیلات و شرکت در دروس خارج فقه و اصول از محضر اساتیدی همچون خوانساری، فلسفی، میرزا آقای شیرازی، سیدهاشم حسینی تهرانی و سید محمد ضیاءآبادی بهره جست.
آیت الله حبیبی سپس در مدرسه علمیه آیت الله مجتهدی تهرانی و مدرسه عالی شهید مطهری به تدریس و تربیت طلاب علوم دینی پرداخت و بنا به وصیت آیت الله احمد مجتهدی تهرانی، تولیت مدرسه علمیه مرحوم مجتهدی را پس از وفات آن عالم جلیل القدر به عهده گرفت.
رهبر معظم انقلاب در پیامی از آیت الله حبیبی به عنوان یک عالم پرهیزگار و خدمتگزار یاد کردند و افزودند: خدمات ارزنده ایشان چه در محیط دانشگاه و چه در مدرسه علمیه مجتهدی (ره) و چه در عرصه‌های عمومی مایه علوّ درجات این روحانی عالیقدر خواهد بود ان‌شاءالله.