سروش کرونا و ظهور ایمان به دور از هیاهوی جهان

تصویر پاپ، رهبر مسیحیان جهان پشت به دوربین در قاب عکاس خبرگزاری «رویترز» از پنجره باز رو به محوطه خالی از جمعیت میدان سن پترز واتیکان که این روزها به سبب شیوع ویروس کرونا  رو به جمعیت  مسیحیان بسته شده است هزاران سخن در خود دارد و  حاکی از  لحظه ای تاریخی در تاریخ جلوه های گوناگون ادیان و البته ایمان به منزله  ستون ادیان است.

رویدادهایی نادری در عالم حیات انسانی هست که در خلوت تنهایی و بدور از دنیای پر هیاهوی انسانی روی می دهد؛ بی تردید تجربه ایمان و حضور خداوند یکی از آنها است. تصویر  پاپِ تنهایی که عرصه عاری از  انسان(مسیحیان)  میدان سن پترز را نظاره می کند؛ عرصه ای که پیشترها همواره با حضور پاپ مملو از  انسان هایی بود که فوج فوج از نقاط مختلف می آمدند که به نیایش و موعظه وی گوش فرا دهند؛ میدانی که گویی به زعم پاپ با جمعیتش پیشتر مظهر ظهور خدا بود- اکنون با سروش و نه ویروس کرونا- می توان گفت با تُهی بودن از جمعیت، به راستی خدا در آن تجلی کرده است.

پاپ همواره عادت داشت از این موضع  و بر فراز مردم از پنجره گشوده به جمعیت مومنان دست های خود را به صورت نمادین به حرکت در آورد و مومنان  نیز در پایین  و در کف میدان منتظر عیان شدن پاپ و به گردش در آمدن دست های پاپ بر فراز سرهای خود بودند. 

چنین تجربه ای محدود به دنیای مسیحیت نیست و همه ادیان الهی را در بر گرفته است.

ایمان  خرق عادت است؛ چرا که چیزی از جنس معجزه است و آنچه اکنون می درخشد، بود در نبود و حضور در عدم است.

سروش کرونا خود امر به خلوت و دوری از جمعیت می کند، امر به خلوت کردن برای نجات جان زیستی نیست، اگرچه این هم بخش مهمی از آن است، به خلوت خزیدن برای نجات جان معنوی  و بازیافتن  و نگاه داشت آن است. گویی نور خداوند این بار در اصیل ترین جلوه اش قرار است؛ نه در  در میان انبوه جمعیت بلکه در خلوت تنهایی و کنج عزلت  ظهور می‌کند.

گویی آزمونی برای  مظهر ایمان است.آزمونی برای اینکه دریابیم که خدا حقیقتا کجا نزول می کند. خداوند در قلب مومنانی است که در خلوت او را می جویند. اگر اینگونه است  پس  عالم جدید عالمی به شدت ایمان کُش است؛ چرا که  همواره راهزن خلوت آدمیان است و به هر بهانه ریز و درشتی گنج خلوت انسان را به تاراج می برد و به دیگر سخن از سوی انسان به تاراج داده می شود. 

 اکنون با  تهی شدن میدان و میدان های سن پترز  از جمعیت انسان ها گویی آیه های خداوند منزل حقیقی خود را در کنج های تهی از جمعیت و خلوت جویندگانش یافته است  و سروش کرونا  نیز به مصاف با راهزنان خلوت آمده است؛ خلوتی که دیگر جای صحبت اضداد(اغیار) ندارد و دیوِ اغیار چو بیرون رود فرشته  ایمان و نور خداوند می درخشد و می توان از زبان رند ادب فارسی  حافظ  نتیجه گرفت که  بر در ارباب بی مروت دنیا  دیگر نباید نشست؛ چرا که هیچ گاه قرار نیست و نبوده خواجه حقیقت از آن جا سر بر آرد.

سروش کرونا  اکنون  یکی از معانی اصیل  ابتلا  به معنای آشکار ساختن حقیقت را بر ما هویدا می کند. قرن هاست که ارباب بی مروت دنیا  خواجه نور حقیقت را عیان نکرده اند؛ چرا که نور حقیقت  تنها در گوشه خلوت  مومنان می درخشد. گویا که کرونا(کوید 19) اکنون سروش و منجی ایمان از هیاهوی غفلت در جهان پر هیاهوی مدرن است؛ جهانی که به طرق مختلف بر چشم و گوش و قلب انسان ها پرده افکنده است.