بحران کرونا هر روز موج جدیدی از افزایش مبتلایان را در پیش گرفته و جامعه بشری به ویژه مردم کشورمان را به چگونگی زندگی در این وضعیت مخاطره آمیز، حساس‌تر و هوشیارتر ساخته است.
با این حال همچنان عده ای از مردم بی تفاوت از خط قرمزهای اعلام شده، شوق سفر، خرید نوروزی، دید و بازدید و دل به طبیعت زدن را داشته و به افزایش چالش های انتشار ویروس کرونا کمک می کنند.
همان افرادی که سلامت سایران را نشانه گرفته و بی توجه به توصیه ها و هشدارهای کادر درمانی و مسوولان اجرایی، کمر همت بر نابودی خود و دیگران بسته اند.
در واقع فقر فرهنگی این دسته از مردم سبب شده تا زنجیره انتقال ویروس همچنان پابرجا باقی بماند و همه روزه شاهد افزایش کرونایی ها در تخت های بیمارستان ها باشیم.
بدون تردید در شرایطی که جهان درگیر این چالش شده و راه برون رفت از وضعیت فعلی را خودقرنطینه ای می دانند، قطع به یقین فقط ماندن در خانه می تواند به مهار این ویروس کمک کند.
اما از یک طرف روزهای قرنطینه ای، تبدیل تهدید به فرصت نیز به شمار می رود و می توانیم از این موقعیت با قدرشناسی از سلامت جسمانی و چگونه خوب زیستن، به تقویت اصول روانی، عاطفی و خانوادگی خود بپردازیم.
با درک این واقعیت که مرگ همواره در یک قدمی ما قرار دارد، چه بهتر اینکه فرصت را غنیمت شمرده و در کنار خانواده خود در چهاردیواری زندگی به ارزش های باهم بودن زیر سقف امید توجه کنیم.
روزهایی که اکنون در آن هر چند به سختی سپری می کنیم، مملو از توکل، تحمل و امیدواری است تا با درس گرفتن از این شرایط دشوار، قدر یکدیگر بدانیم.
روزهایی که اکنون در آن هر چند به سختی سپری می کنیم، مملو از توکل، تحمل و امیدواری است تا با درس گرفتن از این شرایط دشوار، قدر یکدیگر بدانیم.
در خانه ماندن این فرصت را به ما می دهد تا فارغ از زندگی ماشینی، فضای عمومی شهر، شلوغی خیابان ها و تعامل های پر آمد و رفت چهره به چهره ها، کانون گرم زندگی را تبدیل به آفرینش‌های فکری و خلاقیت با استفاده از ابزار و ظرفیت های درونی کنیم.
توصیه و پویش در خانه می مانیم به منزله این نیست که با خود قرنطینه ای، زانوی غم بغل کرده و آن را حبس اجباری تصور کنیم بلکه این فرصت را باید مغتنم شمرده و "خانه فعال" را بنا سازیم.
در این روزهای قرنطینه می توانیم فیلم ببینیم، کتاب بخوانیم، ورزش کنیم، فرصت باهم بودن را به سایر اعضای خانواده واگذار کنیم تا آنها نیز سهمی در این دورهمی و کم کردن فاصله ها داشته باشند.
تحکیم پیوندهای درون خانوادگی، تعامل و گفت وگو و بهره مندی مفید از شبکه های اجتماعی نیز می تواند سقف امید را به خانه های فعال و پویا تبدیل کند.
در هیاهوی چه کنم های این ویروس کرونا، چه بهتر اینکه با ماندن در خانه هایمان، به آگاهی بخشی بیشتر مردم، کاهش التهاب و اضطراب عمومی و احیای امید اجتماعی در شرایط ترومای کنونی کمک کنیم.