سه دهه از جنگ تحمیلی هشت ساله علیه ایران می گذرد و هنوز نبرد تن به تن رزمندگان اسلام در دفاع از میهن صرفا در مناطق جنگی مقابل دشمن بعثی در ذهن‌ها تداعی می‌شود. با این حال مدافعان سلامت این روزها یاد فداکاری‌های رزمندگان دفاع مقدس را زنده کرده اند و امروز در سراسر کشور این فداکاری‌ها برای حفظ جان شهروندان ملموس و مشهود است.
کرونا با ورود خود نظامات فکری فرهنگی و اجتماعی را به هم ریخته است. این مهمان ناخوانده فقیر و غنی نمی‌شناسد، نه درون کشورها و نه در عرصه روابط بین الملل. هیچ مرز و دیوار مرسومی هنوز نتوانسته مانع از شیوع‌آن شود. شیوع این ویروس در بیش از ۱۹۰ کشور جهان نشان می دهد که اقتصادهای قوی و کشورهای فراصنعتی هم در مقابل این ویروس زانو زده‌اند.
با این حال این روزها جهان در حال نظاره کردن فداکاری‌های رزمندگان سلامت در ایران است که با وجود تحریم و فشارها و تنگناهای اقتصادی به جنگ این ویروس مهلک رفته اند. بدون تردید این فداکاری‌ها در یاد و خاطره ایرانیان خواهد ماند؛
رزمندگان سلامت؛ مردم ایران هرگز فداکاری‌های شما در نبرد با این ویروس خانمان‌سوز را فراموش نخواهند کرد. دیدیم نخوابیدید، از دیدن خانواده محروم شدید، در نهایت مهربانی و صبورانه با بیماران برخورد کردید. عرق‌های پیشانی بیماران را پاک کردید، در سریع‌ترین زمان ممکن فرایند درمانی بیماران را در دستور کار قرار دادید و تا لحظه بهبودی بیماران و ترخیص آنها از بیمارستان لحظه ای آرام نگرفتید.
رزمندگان سلامت مثل رزمندگان دفاع مقدس از خودگذشتگی به خرج دادید و خود را در معرض این ویروس خطرناک قرار دادید. آثار زخم‌بر جای مانده از استفاده از ماسک بر چهره‌های شما هر از گاهی در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی منتشر می‌شود. لباس رزم پوشیدید و خستگی ناپذیر تلاش می کنید و همچنان امیدوار به ریشه‌کردن و شکست دادن این ویروس عالم‌گیر هستید.
بگذریم که در روزهای نخست ورود کرونا به کشور با شما (رزمندگان سلامت) نامهربانی‌های زیادی شد ابزار کارتان احتکار شد و ابزارکافی برای مبارزه با این ویروس به دست شما نرسید اما شما همه سختی‌ها را به جان خریدید. شاید روزها و هفته‌ها جبهه نبرد با این ویروس را ترک نکردید، خانواده‌های خودتان را ندیدید، عروسی‌های خودتان را لغو کردید، فرصت غذا خوردن نداشتید اما بدانید مردم قدردان شما هستند.
شکست این دشمن به تعبیر رهبر انقلاب "منحوس" نیازمند همدلی و همراهی همه آحاد جامعه است. ای کاش همه مردم سختی‌ها، مشکلات و فداکاری‌های شما را می‌دیدند و حداقل در خانه خود می‌نشستند تا هرچه زودتر شر این ویروس منحوس از سر ملت باز شود. ای کاش کمی جدی تر می گرفتند تا هم جان خود و خانواده و اطرافیانشان را به خطر نمی‌انداختند و هم از زحمت و درد رنج شما کم می‌شد.