این تصمیم و روند اجرای آن با انتقادها و استقبال ها مواجه شده و به ویژه دانش‌اموزان مقطع آخر دوره متوسطه که نمرات آنها در فرآیند پذیرش دانشگاه نقش تعیین کننده‌ای دارد، چندان دل خوشی از این سیاست ندارند.
در این گزارش به بررسی چالش ها و انتقادها از روند اجرای آموزش مجازی و از راه دور در کشورهای پرداخته شده است.
بر اساس نظام آموزشی انگلیس، دانش آموزان پایه ۱۳ دوره متوسطه فرم ثبت نام دانشگاه را در ابتدای سال تکمیل و ارسال کرده و درصورت احراز شرایط دانشگاه و کسب نمرات قبولی پذیرش می‌شوند.
این مساله از آن جهت برای دانش‌اموزانی که برای دانشگاه‌های معتبر تقاضای تحصیل کرده‌اند حائزاهمیت است که برای ورود باید نمرات بالایی را کسب کنند.
تایمز گزارش داد که دولت برای دانش‌آموزانی که از نمرات خود رضایت ندارند این امکان را در نظرگرفته که به محض بازگشایی مدارس در امتحانات شرکت کنند، با این حال مقام‌های وزارت آموزش انگلیس امیدوارهستند تعداد کمی از دانش‌اموزان خواستار تعیین نمرات خود بر اساس نتیجه امتحانات شوند.
در همین پیوند، برخی دانشگاه‌های انگلیس دست به ابتکارات تازه‌ای زده و در تلاش هستند تا امتحانات دانشجویان را به صورت آنلاین برگزار کنند.
گاردین گزارش داد که دانشگاه ایمپریال کالج لندن برای اولین بار در تاریخ دانشگاه‌های سراسر جهان، امتحانات دانشجویان سال آخر علوم پزشکی را به صورت مجازی برگزار کرد؛ در این امتحان دانشجویان در سه ساعت فرصت داشتند تا با پاسخ به ۱۵۰ سووال پزشکی، درجه معلومات خود را درباره تشخیص وضعیت یک بیمار با اطلاعات پزشکی ارائه شده، محک بزنند.
بر اساس این گزارش، دانشگاه‌های آکسفورد، ادینبرو، بریستول و یوسی‌ال نیز در صدد برگزاری امتحانات به صورت آنلاین هستند. با این وجود برخی دانشجویان پیشنهاد کرده‌اند که نمرات آنها براساس حدس و گمان اساتید ثبت شده و یا پس از بازگشایی دانشگاه‌ها در امتحان شرکت کنند.
وضعیت در سایرکشورهای اروپایی نیز کمابیش یکسان است و وزیران و مسئولان آموزش را به استفاده از ابزارهای مجازی برای تدریس و آزمون از راه دور سوق داده است.
اتحادیه اروپا در این زمینه صفحه‌ای اختصاصی برای آموزگاران، دانش‌اموزان و به‌طور کلی دانش‌پژوهان تعبیه کرده که در آن مجموعه‌ای از نرم‌افزارهای مجازی و مواد آموزشی برای استفاده عموم در نظر گرفته شده است.
با این حال اصلی ترین چالش کشورها در اجرای طرح آموزش مجازی و از راه دور برای دانش‌آموزانی است که یا فاقد رایانه و یا از سرعت اینترنت مطلوبی برخوردار نیستند.
لیزی ویتنر آموزگار ایتالیایی در یادداشتی برای نشریه گاردین نوشت: شاید در ابتدا دانش‌آموزان این روش را دوست داشتند اما به تدریج مشکلات آن برای آنان و خانواده‌هایی که به فنآوری و یا مکان مناسب برای تحصیل دسترسی ندارند، ظاهر می‌شود.
او با اشاره به اینکه در یک واحد آپارتمانی ۴۰ متری ساکن است، توضیح داد که برای ضبط برنامه‌های آموزشی و ارتباط با دانش‌آموزان به ناچار اتاق نشیمن را به استودیو و آشپزخانه را به اتاق کار تبدیل کرده است.
این آموزگار ایتالیایی درباره تداوم این وضعیت هشدار داد و گفت که زندگی خصوصی و کاری او دیگر جدا نیست و این مساله می‌تواند برای تمام افرادی که شرایط مشابهی را تجربه می‌کنند، به بروز اختلالات روانی منجر شود.
رئیس اتحادیه آموزگاران فرانسه هم در اظهار نظر مشابهی عنوان کرد که درباره آمادگی کشورش برای اجرای طرح آموزش از راه دور تردید دارد.
«فرانسه ووپینو» در گفت وگو با نشریه «لوکال» افزود: سازمان دهی کلاس‌های مجازی نیازمند این است که تمام افراد به رایانه دسترسی داشته باشند، این یک فرآینده پیچیده است که تمام ابزار آن را در اختیار نداریم و آموزگاران هم برای این شیوه آموزش لازم را ندیده‌اند.