بعد از ۱۹۷۳ و ۱۹۷۶، لیورپول به دنبال سومین قهرمانی در جام یوفای سال ۲۰۰۱ بود. آنها در ورزشگاه وست‌فالن دورتموند به مصاف دپورتیوو آلاوز می‌رفتند. تیمی اسپانیایی که اولین حضورش در فینال را تجربه می‌کرد. آنها با نتیجه ۹ بر ۲ از سد کایزسلاترن آلمان گذشته بودند تا به فینال برسند. در سوی مقابل لیورپول با یک گل از سد بارسلونا گذشته بود.
هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که این فینال جذاب ۹ گل، یک پنالتی، یک گل به خودی، ۲ اخراجی و ۲کامبک نافرجام داشته باشد. سرخپوشان بهتر کار را آغاز کردند و در ۱۶ دقیقه ابتدایی به ۲ گل رسیدند. مارکوس بابل پیش‌تاخته در دقیقه ۴ و استیون جرارد جوان در دقیقه ۱۶ نتیجه را ۲ بر صفر کردند. ایوان آلونسو در دقیقه ۲۷ فاصله را به یک گل کاهش داد اما پیش از اتمام نیمه نخست گری مک‌آلیستر ستاره اسکاتلندی لیورپول در دقیقه ۴۱ از روی نقطه پنالتی مجددا فاصله را ۲برابر کرد.
تیم اسپانیایی شروع طوفانی در نیمه دوم داشت. خاوی مورنو نقش اصلی کامبک آلاوز را بازی کرد. او ۲ بار در دقایق ۴۸ و ۵۱، ساندر وسترولد هلندی را تسلیم کرد و نتیجه سه بر سه شد. رابی فاولر تمام‌نشدنی ۹ دقیقه بعد از حضورش در زمین به جای امیل هسکی، در دقیقه ۷۳ بار دیگر لیورپول را پیش انداخت اما بازهم این پایان کار نبود. جوردی کرایوف، پسر یوهان کرایوف بزرگ در دقیقه ۸۸ با یک ضربه سر همه چیز را به وقت اضافه کشاند.
در اوقات اضافه خستگی بر بازیکنان تیم تحت هدایت مانه چیره شد. مگنو در دقیقه ۹۸ و کارمونا در دقیقه ۱۱۶ اخراج شدند تا نماینده اسپانیا ۹ نفره شود. این پایان اشتباهات سریالی آنها نبود. یک دقیقه بعد از اخراج دوم، دلفی گِلی به اشتباه دروازه آلاوز را گشود تا بازی در دقیقه ۱۱۷ به اتمام برسد و لیورپول با نتیجه پنج بر چهار به برتری برسد و جام قهرمانی را بالای سر ببرد.
شاگردان ژرارد هولیه به یک قهرمانی دراماتیک دست پیدا کردند. آنها در تمام مدت بازی از حریف خود عقب نیفتادند. با این حال ۲ بار برد را با تساوی عوض کردند و در نهایت به کمک حریفشان، برد را به دست آوردند.