کووید - ۱۹ از جمله بیماری‌های بی‌رحم و سنگدلی است که تر و خشک را با هم می‌سوزاند و همانگونه که ویروس آن برای یک فرد عادی خطرناک است برای پزشکان، پرستاران و پرسنل بیمارستانی نیز می‌تواند بیماری‌زا باشد و در حقیقت کسی از آسیب‌های کرونا در امان نیست.
این پرستار بخش اورژانس که هم‌اکنون بهبودیافته است در خصوص سختی روزهایی که به این بیماری گرفتار بود، می‌گوید: دوم فروردین طبق روال گذشته و مطابق با برنامه شیفت فشرده این روزها، با احساس درد و ناتوانی سرکار حاضر شدم اما از آنجا که سرفه و سردرد نداشتم، بعید به نظر می‌رسید که به کووید - ۱۹ مبتلا شده باشم.
«هر روز بی‌اشتهایی، احساس ناتوانی و ضعف عمومی بدنم بیشتر و بیشتر می‌شد تا جایی که خوردن و آشامیدن نیز برایم سخت و طاقت‌فرسا شد؛ به همین خاطر در پنجم فروردین تست دادم».
وی می‌گوید: بر خلاف نظر بسیاری از همکارانم که علایم تب و سرفه نداشتم، جواب آزمایش کرونای من مثبت شد و مراحل درمانی و مراقبت را در بیمارستان امام خمینی(ره) مهاباد شروع کردم؛ هر چند پیشتر نیز ۲ نفر از همکارانم به کووید - ۱۹ مبتلا شده بودند اما استفاده مداوم من از ماسک، دستکش و لباس مخصوص هنگام اعزام و مراقبت از بیماران کرونایی، زنگ خطری برای دیگر همکارانم بود تا آنان بیش از پیش از خودشان مراقبت کنند.
«روزهای بستری به عنوان بیمار مبتلا به کرونا روزهای بسیار سختی بود و از یک طرف نگران بیماری خود و اعضای خانواده‌ام بودم و از طرف دیگر نظاره‌گر تلاش‌های شبانه‌روزی و خستگی‌ناپذیر همکارانم؛ برای نخستین بار بود که به عنوان یک پرستار نمی‌توانستم هیچ کمکی به بیماران کنم».
در طول ۱۸ سال خدمتم تاکنون با چنین بیماری خطرناک و ناشناخته‌ای برخورد نکرده بودم و همین امر بر سختی و استرس دوران بیماریم می‌افزودوی که ۱۸ سال سابقه فعالیت در بیمارستان امام خمینی (ره) مهاباد و سایر مراکز درمانی آذربایجان‌غربی را دارد، می‌گوید: در طول ۱۸ سال خدمتم تاکنون با چنین بیماری خطرناک و ناشناخته‌ای برخورد نکرده بودم و همین امر بر سختی و استرس دوران بیماریم می‌افزود.
وی افزود: در این دوران هر روز بر تعداد بیماران مبتلا افزوده می‌شد و به عنوان یک پرستار می‌دانستم ورود بیماران بیشتر به بیمارستان بر حجم کار همکاران می‌افزاید اما خوش‌ترین خبری که دریافت کردم، مبتلا نبودن اعضای خانواده‌ام به این بیماری بود.
این پرستار مهابادی که دارای یک پسر ۹ ساله و یک دختر ۱۲ ساله است، می‌گوید: همیشه نگران بودم که شاید در روزهای قبل از بستری این ویروس را به فرزندانم و همسرم انتقال داده باشم؛ طی روزهای دوم و سوم بستری برخی از علایم همچون سرفه و سردرد ظاهر شد و این علایم برخی از شب‌ها مرا از خواب بیدار می‌کرد.
پس از گذشته پنج روز در بیمارستان امام خمینی(ره) مهاباد، کابوس ابتلا به کووید - ۱۹ به پایان رسید و برای سپری کردن دوره نقاهت از بیمارستان ترخیص شدم
«برای نخستین‌بار در طول عمرم احساس می‌کردم تنها یک قدم با مرگ فاصله دارم و بعضی اوقات و با اوج گرفتن درد، حتی مرگ را احساس می‌کردم».
وی می‌گوید: سرانجام پس از گذشت پنج روز در بیمارستان امام خمینی(ره) مهاباد، کابوس ابتلا به کووید - ۱۹ به پایان رسید و برای مراقبت و سپری کردن دوره نقاهت از بیمارستان ترخیص شدم تا این دوران را در خانه سپری کنم.
«هر چند خانواده‌ام از ترخیص شدن من بسیار خوشحال بودند اما به دلیل اینکه هنوز ناقل بیماری بودم در خانه خود را در یک اتاق جداگانه حبس کردم؛ همیشه ماسک بر صورت داشتم و فقط در موارد خاص از اتاق خارج می‌شدم».
وی می‌گوید: پس از ترخیص شدن حتی اجازه ندادم پدر و مادرم هم به عیادتم بیایند و خانواده‌ام تنها در شرایطی که تمام موارد ایمنی را رعایت می‌کردند و آن هم برای مدت زمان بسیار کوتاهی می‌توانستند در اتاقم توقف کنند.
«حبس خانگی از روزهای بستری شدن در بیمارستان نیز سخت‌تر است و زمان با سرعت بسیار کندی سپری می‌شود و تمام دیدارها و ملاقات‌ها با استفاده از فضای مجازی و تلفن همراه انجام می‌شد».
وی می‌گوید: نکته بسیار دردناکی که در این دوران مرا بسیار آزار می‌داد، مراقبت سخت خانواده‌ام از من بود؛ به طوری که هنگام تردد در محیط خانه همسر و دخترم مجبور می‌شدند مسیر عبور و حتی جای پاهای من را ضدعفونی و گندزدایی کنند.
وی که اکنون روزهای پایانی دوران نقاهت خود را سپری می‌کند از شهروندان خواست کرونا را شوخی نگیرند و با سلامت خود و خانواده‌های خود بازی نکنند و بهترین راهکار را که در خانه ماندن است برای شکست حلقه انتقال این ویروس دریش بگیرند.
تجربه سخت اما گرانبهای این پرستار مهابادی شاید تلنگری باشد تا همگان به این باور برسند که کرونا و احتمال مبتلا به آن یک واقعیت بوده و لازم است همه با هم باید به جنگ با این ویروس برویم و این بیماری را شکست دهیم.
به گزارش ایرنا شیوع ویروس کرونا اواخر دسامبر گذشته از چین آغاز شد و تاکنون ده‌ها هزار نفر در کشورهای مختلف دنیا بر اثر این بیماری جان خود را از دست داده‌اند؛ ماندن در خانه و خودمراقبتی جزو روش‌های پیشگیری در اقصی نقاط جهان به شمار می‌رود.