روزنامه نیویورک تایمز در یادداشتی با اشاره به تاثیر بحران شیوع کرونا بر ادبیات کشور ایتالیا نوشت: روبرتو بوریونی (Roberto Burioni) پزشک و نویسنده مشهور ایتالیایی در ماه مارس (اسفند ۹۸) کتابی با عنوان ویروس، چالش بزرگ منتشر کرد که به بررسی نقش همه‌گیری‌ها در شکل دادن و گاه اصلاح تمدن‌ها می‌پردازد.
وی در مصاحبه‌ای اعلام کرد وقتی خبر شیوع کرونا را در چین شنید، کتاب در حال چاپ بود و باید در پاییز منتشر می‌شد. وی با شنیدن این خبر دو فصل درباره کروناویروس به کتابش اضافه کرد و از ناشر خواست آن را در اسرع وقت منتشر کند؛ زیرا همین حالا به این کتاب نیاز بود نه در ماه اکتبر (مهر/آبان).
در همین اثنا، جولیو ترمونتی (Giulio Tremonti) وزیر سابق اقتصاد ایتالیا کتابی را که در مورد جهانی شدن و نقاط ضعف آن در سایه همه‌گیری‌ها نوشته بود، با توجه به وقایع اخیر به‌روز رسانی کرد. گارزانتی (Garzanti) از ناشران برجسته ایتالیا نیز اوایل هفته گذشته مجموعه‌ای از ۲۶ داستان کوتاه و مقاله با تم قرنطینه از نویسندگانی چون جومپا لاهیری، رمان نویس آمریکایی که گاهی به ایتالیایی نیز می‌نویسد و الیزابتا نیونه (Elisabetta Gnone) از نویسندگان پرفروش ژانر ادبیات کودک منتشر کرد.
سرعت بالای انتشار برخی از این کتاب‌ها موجب انتقاداتی شده مبنی بر اینکه هنوز برای به راه انداختن ادبیات کروناویروس زود است یا این که نویسندگان از این تراژدی سوءاستفاده می‌کنند. اما آنطور که بوریونی می‌گوید، هم اینک به کتاب‌هایی با موضوع اپیدمی نیاز است.
این کتاب‌ها ابزار فرهنگی موردنیاز را در اختیار افراد قرار می‌دهند تا آنچه را در حال برانداختن وجود آنهاست درک کنند.
نیونه که با انتشارات گارزانتی در جمع آوری مجموعه داستان‌های قرنطینه همکاری کرده است، می گوید: داستان‌ها برای خوانندگان و کسانی که آن‌ها را می‌نویسند، قدرت شفابخشی دارند. از دیگر نویسندگان ایتالیایی که به نوشتن از حال و هوای دوره همه‌گیری کرونا روی آورده، نویسنده جوان پائولو جوردانو ( Paolo Giordano) است. این نویسنده ۳۷ ساله کتابی را با عنوان بیماری مسری چطور کار می‌کند در ایتالیا منتشر کرده که افکار و ترس و نگرانی وی را در مورد شیوع کروناویروس روایت می‌کند. پیرنگ اصلی کتاب جوردانو از نوعی دیگر است و بیشتر از نیاز به ثبت زمان حال نشئت می‌گیرد تا توضیح آن.
این نویسنده نیز چون دیگران از کروناویروس و تغییراتی که می‌تواند در جوامع ما ایجاد کند، می‌ترسد. وی حتی بیشتر از عکس این موضوع وحشت دارد، این که همه آنچه داریم از این اوضاع یاد می‌گیریم به دست فراموشی سپرده شود. جوردانو در مصاحبه‌ای گفت: بعضی فکرها باید همین حالا و از دل وضعیت اضطراری، روی کاغذ آورده شوند. در غیر اینصورت در میل به برگشتن به وضعیت عادی در کوتاهترین زمان ممکن گم خواهند شد.
همانطور که زیگموند فروید پس از بیدار شدن رویاهای خود را قبل از این که فراموش شوند، یادداشت می‌کرد، جوردانو نیز می‌خواست تجربه خود را از این همه گیری در لحظه ثبت کند. وی می‌نویسد: وقتی این وضعیت اضطراری بگذرد، آگاهی و هوشیاری موقتی نیز ناپدید خواهد شد. نمی‌خواهم چیزی را که این همه گیری درباره ما آشکار کرده است از دست بدهم.
برخی ناظرین پیش بینی می‌کنند دیگر کشورها نیز راه ایتالیا را در پیش خواهند گرفت. آندریا مینوز (Andrea Minuz) منتقد فیلم و کتاب در روزنامه ایتالیایی ایل فوگلیو (Il Foglio) در این باره می‌گوید: ایتالیا یک آزمایشگاه است. همانطور که ترانه خوانی در بالکن‌ها و کنسرت‌های آنلاین خواننده‌های نامدار از اینجا شروع شد و به دیگر کشورها سرایت کرد، نخستین کشوری هستیم که کتاب‌هایی با ژانر ویروس کرونا منتشر کرده‌ایم و این را نیز به جهان صادر خواهیم کرد.