به‌گزارش روز یکشنبه روزنامه گاردین، زمانی که کووید – ۱۹ به آمریکای جنوبی رسید، پاراگوئه یکی از اولین کشورها در این منطقه بود که اقدامات پیشگیرانه را برای جلوگیری از شیوع ویروس با تعطیلی مدارس و ممنوع کردن تجمعات مردمی اتخاذ کرد.
به نظر می رسد قرنطینه سراسری در پاراگوئه جلوی شیوع کرونا را گرفته، اما مشکل دیگری برای مردم به بار آورده است و آن اینکه شمار زیادی از مردم این کشور در خانه هایشان گرسنه هستند.
پایین ترین موارد ابتلا به کرونا در آمریکای جنوبی متعلق به پاراگوئه است، به طوری که ۱۲۹ نفر در این کشور به این بیماری مبتلا شده و ۶ تن جان باخته اند.
اما دولت «ماریو عبدو بنیتز» رئیس جمهوری پاراگوئه به دلیل حمایت نکردن از قشر فاقد درآمد در زمان قرنطینه سراسری، به شدت مورد انتقاد قرار گرفته است.
قرنطینه سراسری در پاراگوئه که اکنون به پایان هفته سوم نزدیک می شود، قرار است تا ۱۹ آوریل (۳۱ فروردین) ادامه یابد.
۶۵ درصد از کارگران پاراگوئه در قالب اقتصاد غیررسمی این کشور کسب معاش می کنند و در جریان بحران کرونا به مزایای مالی دسترسی ندارند.
اگرچه دولت مجاز به تامین وام های یک میلیارد و ۶۰۰ میلیون دلاری برای مهار این بحران شده، تنها بخش اندکی از طرح های وعده داده شده در زمینه پرداخت مالی ۷۶ دلاری و بسته های مواد غذایی به نیازمندان تحقق یافته است.
اما رئیس جمهوری پاراگوئه ضمن عذرخواهی از مردم به دلیل شرایط موجود، خواستار صبر و شکیبایی مردم شده است.
این درحالی است که ابعاد بحران در یک وب سایت غیردولتی نمایان شده است. هزاران پیام هر روز از طرف مردم به این وب سایت ارسال می شود که در قالب آن، با توصیف شرایط اسف بار خود، برخورداری از کمک هایی چون شیر، نان و دارو را تقاضا می کنند.
همانطور که در سراسر آمریکای لاتین مشاهده می شود، بحران کرونا، سنگ نابرابری اجتماعی و وضعیت ضعیف زیرساخت های عمومی را بنا نهاده است.
در میان خشم گسترده مردم پاراگوئه، دولت وعده اصلاحاتی داده که به واسطه فساد مالی و سیاست های مالیاتی مخدوش شده است.
با این حال، از نظر «آلیسیا آماریلا» هماهنگ کننده ملی سازمان زنان روستایی و بومی، حتی وعده اصلاحات نیز نمی تواند عزت بیشتر برای خانواده های فقیر بسیاری را تضمین کند.
وی گفت: شاهد اوضاع سخت تری ناشی از این بحران هستیم زیرا در کشوری با سطح بالای نابرابری به سر می بریم.
وی افزود: می دانیم که دولت مزایا را از افراد برخوردار محروم نمی کند، بلکه مردمی که بیشترین نیاز را دارند، کسانی هستند که رنج بیشتری را متحمل می شوند.