فوتبال علیه دشمن. نوشته سایمون کوپر با ترجمه عادل فردوسی پور. یکی از شناخته شده‌ترین کتاب‌های ورزشی در ایران و در جهان. کتابی که فوتبال را از منظر سیاسی بررسی می‌کند و قلم بسیار شیوایی دارد. در مقدمه این کتاب آمده اگر فوتبال را دوست دارید این کتاب را بخوانید و اگر فوتبال را دوست ندارید؛ حتما این کتاب را مطالعه کنید.
سایمون کوپر، خبرنگار انگلیسی به ۲۲ کشور سفر می کند تا به این نتیجه برسد که «فوتبال هیچ وقت فوتبال نیست: این ورزش جنگ به وجود می آورد، انقلاب می‌کند و مورد توجه مافیاها و دیکتاتورهاست». کوپر با فوتبالیست‌ها، هواداران‌شان، خبرنگارها و حتی سیاستمداران زیادی در سراسر جهان صحبت می‌کند؛ در آمریکا و اروپا و آفریقا و خاورمیانه و کشورهای دور و نزدیک. او می خواهد تأثیر فوتبال بر سیاست و فرهنگ کشورها را دریابد. مصاحبه های دردسرساز و ممنوعه ترتیب می‌دهد؛ به برنامه‌های گروه‌های تروریستی سرک می‌کشد؛ اطلاعات عجیب و غریب از گروه‌های مافیایی و دست‌های نامرئی فوتبال کشف می کند و کتابش را در زمانی حدود یک سال شکل می‌دهد.
واقعه‌ی هامبورگ نه تنها نهضت مقاومتی نبود که ما در پی‌اش بودیم، بلکه نبردی بود که هرگز در آن برنده نشدیم. این بازی به نوعی جنگ را دوباره برای همه تداعی کرد: به طور خلاصه پس از بازی هامبورگ تمام هلندی‌ها، از کاپیتان تیم ملی گرفته تا هوادارِ نخست وزیر، همه برابر بودند. بازیکنان چنین فضایی را ایجاد کردند.
پس از بازی، در هتل اینترکنتیننتال به رقص و پایکوبی پرداختند و آواز «ما راهی مونیخ می‌شویم» را خواندند که آواز هواداران است. در هتل، شاهزاده یوهان‌فریسو، پسر دوم ملکه‌ی هلند هم به جمع ملی‌پوشان پیوست و آواز «آیا آواز آلمانی‌ها می‌شنوید؟» را خواند. گولیت گفت دوست داشت آن موقع در میدان لایدشپلاین آمستردام باشد: «به هر حال در آلمان نمی‌شود جشن درست و حسابی گرفت.» او واژه‌ی bobo را در توصیف یک مقام رسمی شیک اما بی‌مصرف اختراع کرد که این کلمه وارد زبان هلندی شد. حالا هلندی‌ها همدیگر را «بوبو» صدا می‌زنند.
همان طور که هلندی‌ها به رعایت مساوات معروف بودند، آلمانی‌ها کماکان مغرور به حساب می‌آمدند. هانس فن‌بروکلن دروازه‌بان هلند در این باره می‌گوید: نوع رفتار آلمانی‌ها با بازیکنان حریف غیر قابل قبول است. اگر آن‌ها در راهرویی به عرض یک متر هم با شما برخورد کنند، حتی آن‌قدر با نزاکت نیستند که سلام و علیکی بکنند.
واقعیت این است که آلمانی‌ها به طور کامل مسائل اخلاقی مسابقه را فراموش کردند. حتی بکن‌باوئر، آلمانی خوب، که پس از بازی سوار اتوبوس هلندی‌ها شد تا پیروزی را به حریف تبریک بگوید، شکست مقابل هلند را سزاوار تیمش ندانست.