بهترین بازیکن آسیایی در جام جهانی. بهترین گل از راه دور در لیگ قهرمانان آسیا. بهترین ستاره منطقه مرکز در قاره کهن. تبریک تولد حسین شمس، پیشنهاد صفحه پیش زمینه محمد نوری. گیتار زدن ارسلان مطهری و ... تنها نمونه کوچکی از پست‌های اخیر سایت، صفحه اینستاگرام و توییتر AFC است که منتشر شده است.
مدتهاست که صفحات رسمی کنفدراسیون فوتبال آسیا در فضای مجازی اهمیت ویژه‌ای به دنبال‌کنندگان ایرانی خود می‌دهند و بارها با موضوعات مختلف به سراغ آنها می‌آیند. یک روز با گذاشتن یک نظرسنجی، روز دیگر با طرح یک سوال و مرتبه بعدی با تبریک تولد و ... .
آنها متوجه شده‌اند ایجاد فضای رقابتی بین فوتبالدوستان ایرانی، استقبال آنها را از صفحه AFC در اینستاگرام و توییتر چند برابر می‌کند؛ به نظرسنجی‌های آنها اعتبار می‌دهد و به همین دلیل بر کار خود پافشاری می‌کنند. آنها فهمیده‌اند که به طور مثال بین هواداران استقلال و پرسپولیس کری‌خوانی وجود دارد و با همین حربه، پست‌هایی را منتشر می‌کنند که باعث می‌شود آن هواداران با تمام وجود مشارکت داشته باشند و پست مربوطه را بازنشر کنند و به آن بپردازند. هنوز از ماجرای سید جلال حسینی و فرهاد مجیدی زیاد نگذشته است.
برای اینکه متوجه بشوید چقدر اختلاف است میان یک پست اینستاگرامی که پای یک یا چند ایرانی در میان است با پستی که هیچ خبری از فوتبالیست‌ها و مربیان و تیم‌های ایرانی نیست؛ بهتر است به این قسمت توجه بیشتری داشته باشید. روز گذشته (جمعه) پستی در صفحه اینستاگرام AFC منتشر شد که در آن هیچ خبری از ایرانی‌ها نبود. پست مذکور کمتر از ۷۰۰۰ لایک خورد و کمتر از ۲۰۰ عدد کامنت. حال، هفته گذشته یک پست که در آن یک ایرانی حضور داشت حدود ۵۵ هزار لایک گرفت و نزدیک به ۶۵۰۰ کامنت گرفت. فاصله فاحشی میان این ۲ پست وجود دارد و همین فاصله چیزی است که AFC را نسبت به کاربران ایرانی حساس کرده است.
به نوعی AFC از کاربران و دنبال‌کنندگان ایرانی خود سوء استفاده می‌کند تا استقبال از صفحه خود را بالا ببرد و استفاده و سودهای خود را از این کار ببرد. و بارها مشاهده کردیم که در مسائل مختلف به وجود آمده پیرامون فوتبال ایران که کلان‌تر بوده، کاملا به همین علاقه‌مندان بی‌اعتنا بوده و آنها را در نظر نگرفته است. به طور مثال در همین مساله میزبانی در لیگ قهرمانان آسیا که حق آن در دور رفت از چهار تیم ایرانی گرفته شد؛ فوتبالدوستان ایرانی کمترین اهمیتی برای AFC نداشتند و هزاران کامنت ایرانی‌ها بدون یک پاسخ کوچک ماند.
از طرف دیگر در فضای مجازی و همچنین در رسانه‌ها نظرسنجی‌های AFC بسیار اهمیت پیدا کرده و کاملا به آن پرداخته می‌شود. در حالی که مشخص است خیلی از آنها کوچکترین اعتباری ندارند و صرفا در حد یک سرگرمی است. چند روز پیش نظرسنجی در سایت و اینستاگرام ای‌اف‌سی گذاشته شد که بسیار جالب بود. بهترین فوتبالیست آسیایی در جام جهانی کیست؟ علیرضا بیرانوند یکی از گزینه‌ها بود و باید با سامی الجابر عربستانی، کیسوکه هوندای ژاپنی، پارک‌جی‌سونگ کره‌ای و تیم کیهیل استرالیایی رقابت می‌کرد. در عین تعجب این بیرانوند بود که برگزیده شد. در حالی که رقبای او هر کدام سابقه ۲ یا سه حضور در جام جهانی، زدن گل‌های حساس و رسیدن با مراحل بالاتر را در کارنامه‌شان داشتند اما به خاطر رای بیشتری که کاربران ایرانی دادند؛ بیرانوند برترین بازیکن شد. حال در واقعیت چند سال است که فوتبالیست‌های ایرانی نتوانسته‌اند یک جایزه در مراسم سالیانه برترین بازیکن آسیا دریافت کنند؟ آیا واقعا بها دادن به این نظرسنجی‌های مجازی کار درستی است و معیار قابل اعتنایی به حساب می‌آید؟ یا فقط حربه‌ای است برای فریب دادن و سوء استفاده مجازی؟