قنبری دارنده مدال طلای جوانان جهان در سال ۱۹۹۷ و طلای قهرمانی آسیا در سال ۲۰۰۴ و نفر چهاردهم در پیکارهای قهرمانی سال ۲۰۰۵ جهان در بوداپست مجارستان است. او به همراه تیم ملی کشتی آزاد در سه جام جهانی ۱۹۹۸، ۱۹۹۹ و ۲۰۰۵ نیز حضور داشته است.
اینها همه دستاوردهای کسی است که به اذعان بسیاری از کارشناسان می‌توانست چندین مدال طلای جهانی و مدال المپیک را در کارنامه خود داشته باشد اما برخی حوادث و همچنین حاشیه‌ها قنبری را از اهداف اصلی او دور کرد.
برهمین اساس خبرنگار ورزشی ایرنا گفت‌وگویی را با این ملی‌پوش اسبق کشتی ایران انجام داده که در زیر می‌خوانیم:
آقای قنبری چه خبر و این روزها به چه کاری مشغول هستید؟
تهران هستم و البته به ورزش کشتی و بوکس نیز مشغولم. در سازمان ورزش شهرداری تهران نیز کار می‌کنم.
شنیدیم در کادر فنی تیم کشتی ناشنوایان نیز هستید؟
بله هستم. اما الان که اردوها تعطیل هست و هیچ خبری نیست.
در جایی گفته بودید اگر همانند «سعید عبدولی» از من حمایت می‌شد، شاید سرنوشت دیگری برایم رقم می‌خورد.
بله به طور حتم اینچنین بود. اما من توقع بیشتری از مسوولان کشتی کرمانشاه و شهر خودم داشتم که از من حمایت کنند که متاسفانه پشتیبان من نبودند. بعد از کشتی، اصلا به مربیگری علاقه نداشتم اما مدتی است که به مربیگری علاقمند شده‌ام و دوست دارم به عنوان مربی در کشتی باشم.
قرار است کرمانشاه در لیگ برتر کشتی تیم‌داری کند. به نظر می‌رسد فرصت خوبی است که در کادر فنی تیم استان خودت باشی. در این خصوص با «محمدحسین محبی» رییس هیات استان صحبت کردی؟
آنها دوست ندارند من در کشتی کرمانشاه باشم اگر اینچنین بود که همان زمان از من حمایت می‌کردند. البته این موضوع تنها در مورد من نیست بلکه ما نسل سوخته هستیم.
از تیم‌های دیگر لیگ برتر نیز هیچ درخواستی نشد که به عنوان مربی در کنارشان باشم چرا که همه فکر می‌کنند من به طور کامل کشتی را کنار گذاشته‌ام و دوست ندارم در کشتی باشم، در حالی که هنوز به کشتی علاقه دارم. همین الان افرادی هستند که در حد و اندازه من نیستند و شاید هیچ قهرمانی و مدالی هم نداشته باشند اما به دلیل آنکه حامی داشتند در کادر فنی تیم‌های مختلف ملی یا لیگ کشتی هستند اما من دلیل آن‌را نمی‌دانم.
با مسوولان فدراسیون کشتی هم صحبتی داشتی؟
نه صحبتی نداشتم. دوست دارم آنها از من دعوت کنند و به آنجا بروم و از افرادی همچون من حمایت کنند.
اگر آن زمان از شما حمایت می‌شد، می‌توانستی مدال جهانی و المپیک بگیری؟
بله می‌توانستم. در پیکارهای جهانی سال ۲۰۰۵ در بوداپست مجارستان همه کسانی که روی سکو رفتند را من قبلا شکست داده بودم. «رواز میندوراشویلی» از گرجستان، «پوئل رومرو» از کوبا، «تاراس دانکو» اوکراینی و «ماگومد کورقلی‌اف» از قزاقستان را شکست داده بودم اما بنا به دلایلی آنجا حقم را خوردند و مربیان تیم ملی هم هیچ اعتراضی نکردند.
در مبارزه با «ساجید ساجیداف» روسی، یکی از بهترین مبارزه‌های دوران کشتی خودم را گرفتم و در حالی که پاهایش بیرون رفته بود اما در ادامه روند مبارزه به گونه‌ای شد که کشتی از دستم خارج شد در حالی که تایم نخست را از ساجیداف برده بودم، برنامه داشتم که در تایم دوم کشتی را تمام کنم و پیروز شوم. ساجیداف توانسته بود «جائه مون» دارنده مدال نقره المپیک از کره‌جنوبی را ۱۱ بر ۲ شکست دهد و من بسیار سرحال و قبراق بودم و در حالی که پایش بیرون رفت و پیچ پیچک را من زده بودم اما در نهایت دست او بالا رفت.
من در کشتی بسیار بدشانس بودم. به نظر اگر منصور خان برزگر آن سال کنار تیم ملی بود، من در مجارستان قهرمان جهان می‌شدم. در حالی که آن زمان غلامرضا محمدی، عسگری محمدیان، امیر توکلیان و محسن کاوه کادر فنی تیم ملی بودند و برای سرمربیگری به نوعی بین آنها خوب نبود و اصلا معلوم نبود چی به چی هست و به همین دلیل تیم ملی در پیکارهای جهانی متلاشی شد.
المپیک ۲۰۰۴ آتن در حالی که سهمیه المپیک گرفته بودی اما نرفتی؟
من آنجا سهمیه گرفته بودم و کشتی‌های خوبی نیز در مسابقات کسب سهمیه گرفته بودم. با منصور خان هم خیلی خوب بودم و او مرا درک می‌کرد و به نوعی مرا می‌فهمید که من کی هستم، چی هستم و اخلاق من را می‌دانست. او را خیلی دوست دارم و بزرگوار است. در مسابقات کسب سهمیه همه بزرگان آن روز وزن ۸۴ کیلوگرم جهان را شکست داده بودم اما حقم را خوردند و یک نفر دیگر را راهی المپیک کردند. اگر به آتن می‌رفتم به طور حتم مدال می‌گرفتم.
قبول داری که حاشیه‌ها از مدال دورت کرد؟
بله قبول دارم و البته در آن زمان فرد دلسوز و پشتیبانی نداشتم که از من حمایت کند. این بی حمایتی‌ها من را کُشت و حتی از استان خودم هم حمایت نشدم حالا حسادت بود یا چیز دیگری که از آن خبر ندارم و یا از اسم و رسم خودشان می‌ترسیدند.
اگر برگردیم چه کاری را انجام می‌دادی و چه کاری را انجام نمی‌دادی؟
اگر آن موقع یک مقدار چاپلوسی می‌کردم شاید الان آخر و عاقبت من این نبود! اگر به عقب برگردیم بازهم این کارها را انجام نمی‌دادم چرا که من خودم بودم و هیچ پشتوانه‌ای نداشتم و کسی هم نبود مرا حمایت کند و با تلاش و زحمت خودم به تیم ملی رسیدم بدون مربی بدنساز و مربی تغذیه.
زمانی هم که در اردوهای تیم ملی بودم با کادر فنی خوب بودم اما نمی‌دانم آنها چرا آن‌گونه با من رفتار می‌کردند. می‌گفتند فریدون قنبری «قُد» است. در حالی که من خودم بودم و تنها تمرین می‌کردم و به کسی کاری نداشتم. نمی‌دانم چرا دوست داشتند که از کشتی بیرون بروم.
کرمانشاه در سال‌های اخیر چندین دوره میزبان جام تختی و حتی جام جهانی کشتی بود اما در سالن مسابقات تو را ندیدیم.
اینکه نبودم به دلیل آن بود که اصلا من را دعوت نکرده بودند. حتی در صفحه شخصی خودم این موضوع را نوشتم. یکی از کاربران در بخش نظرات نوشته بود که شاید فکر می‌کردند اگر سالن بروی خطری داشته باشی!
شاید به خاطر حوادث و درگیری‌هایی که داشتی از شما دعوت نکردند؟
نه این‌طور نیست. همین الان در کادر فنی کسانی هستند که از من بدتر بودند اما چون حمایت شدند الان مربی تیم ملی هستند. اگر مشکلی داشتم حضور من در سازمان ورزش شهرداری تهران به ۵ سال نرسیده بود.
در مورد کشتی کرمانشاه کمی صحبت کن، چرا درخشش گذشته را ندارد؟
در گذشته هیات کشتی را افرادی همچون هاشم درویشی، اسفندیار زرافشانی و الله‌مراد زرینی اداره می‌کردند و از کشتی کرمانشاه حمایت می‌شد. به خاطر دارم در یکی از مسابقات قهرمانی کشور به میزبانی کرمانشاه از استان ما ۵ فینالیست داشتیم. نادر قنبری، مصطفی حسینی، تیمور مرادی و من و شاید الان به زور یک یا ۲ کشتی‌گیر کرمانشاهی بتوانند یک نقره یا برنز قهرمانی کشور بگیرند. در سه مسابقه قهرمانی کشور من یک پای فینال بودم به دلیل آنکه از کشتی کرمانشاه حمایت می‌شد. اما الان کسانی که در راس کار هستند حتی برایشان زور دارد که اسم من را ببرند و حتی در مسابقاتی که به میزبانی کرمانشاه برگزار می‌شود به گزارشگران تلویزیونی می‌گویند اسمی از من نبرند.