این محققان در مقاله‌ای با عنوان «روزه‌داری و سرطان» اعلام کردند: روزه‌داری کوتاه مدت (۴۸ ساعته) روی سلول‌های سالمی که شیمی درمانی می شوند اثر مثبت و روی سلول‌های سرطانی اثر منفی دارد.
نویسندگان این مقاله موارد زیر را به بیماران توصیه می کنند:
به طور کلی روزه داری را به بیمار واگذار کنند و همان طور که مراجع معظم تقلید نظر داده اند از بیمار بخواهند خودش را ارزیابی کند و اگر احتمال ضرر می دهد، روزه نگیرد. این امر مسئولیت شرعی را از عهده پزشک گرفته، کاملاً مشروع و بر اساس احکام الهی در اختیار بیمار قرار داده است. بیمار تنها بااحساس زیان می تواند افطار کند در حالی که طبیب چنین تحلیل آسانی از عدم روزه داری نمی تواند داشته باشد.
در مقام مشاوره، طبیب در موارد زیر مجاز است که به بیمار مبتلا به سرطان منع روزه داری را اعلام کند، در این موارد هم توصیه می کنیم که تیم معالج تصمیم گیری کند. این موارد شامل:
الف) بیمارانی که باید تغذیه از راه دهان بشوند؛ اما امکان مصرف آب و مواد غذایی در یک وعده را ندارند و باید از وعده های مکرر با حجم کم آب مایعات و غذا استفاده کنند؛ مثلا کسانی که به تازگی معده آنها برداشته شده و امکان مصرف یک وعده غذایی کامل را ندارند یا کسانی که روده بزرگ آنها برداشته شده و جذب آب در بدن آنها مختل شده و باید از راه دهان آب مصرف کنند یا کسانی که به هر دلیل ایلئوستومی شده اند، یعنی روده باریک آنها از جدار شکم خارج شده و مدفوع آبکی مکرری را دفع می کنند که باید با نوشیدن مایعات یا مصرف مواد غذایی جبران شود.
ب) کلیه بیمارانی که به دلیل بیماری اعضای حیاتی آنها به ویژه ساختار کلیه و سیستم دفع ادرار که امکان روزه داری طولانی مدت را ندارند و ممکن است خطر نارسایی برای آنها پیش آید.
ج) بیمارانی که از بیماری های زمینه ای، مثل دیابت علاوه بر سرطان اولیه رنج می برند و لازم است به طور مکرر در طول روز داروهای درمانی خود را مصرف کنند یا انسولین تزریق می کنند و احتمال بروز خطر برای آنها زیاد است.
د) بیماران مبتلا به سرطان که درحال شیمی درمانی هستند و در پی آن دچار تهوع و استفراغ های مکرر شده اند، ناچارند با خوردن و آشامیدن ضعف ناشی از شیمی درمانی را جبران کنند؛ در نتیجه امکان روزه داری برای آنها وجود ندارد، اگر چه شیمی درمانی به تنهایی مانع روزه داری نیست.
ه) بیمارانی که دچار سندرم روده کوتاه (Short Bowel Syndrome) شده اند؛ یعنی به هر دلیلی تحت عمل جراحی قرار گرفته اند و قسمت اعظم روده باریک آنها برداشته شده، تحمل تشنگی و گرسنگی برای این بیماران مقدور نبوده و لازم است از روزه داری اجتناب کنند .
و) بیمارانی که در تخت بیمارستان بستری هستند و پزشک معالج آنها روزه داری را جایز نمی داند.
همچنین در مطالعه ای که در سال ۱۳۹۳ در دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد، گزارش شد که روزه داری باعث کاهش استرس های اکسیداتیو و آسیب در عملکرد عروقی و همچنین کاهش نسبت TG به HDL می شود.
روزه درمانی (Fasting Therapy ) در کشورهای پیشرفته از جمله آمریکا نیز مطرح است، تا حدی که اثربخشی آن را برابر با شیمی درمانی می دانند.
این روش روی بیماری های مزمن بسیاری از جمله بیماری های روماتوئیدی، سندرم متابولیک، سندرم درد، فشارخون بالا، بیماری التهابی مزمن و بیماری های سایکوسوماتیک اثر مثبت دارد.
طبق تحقیقات دانشگاه کالیفرنیا روزه باعث بازسازی سلول های بنیادی آسیب دیده می شود و سلول ها را در برابر استرس مقاوم می کند؛ در نتیجه بروز بیماری هایی همچون دیابت، سرطان و بیماری های قلبی را در افراد مسن کاهش می دهد.
متخصصان تغذیه دانشگاه شیکاگو نیز اعلام کردند که این نوع روزه داری در جلوگیری از پیشرفت اختلالاتی که زمینه ساز مرگ زودهنگام و ناگهانی انسان ها است، پیامدهای مثبتی را به همراه دارد.
رییس موسسه علوم و اعصاب آمریکا اعلام کرده که روزه گرفتن در دوره های زمانی مشخص از سلول های عصبی در برابر استرس و فشارهای روحی روانی محافظت می کند.