علی فرامرزی هنرمند نقاش در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا در تشریح شرایط هنرمندان در روزهای پس از قرنطینه گفت: برای تحلیل این شرایط ۲ مولفه زمان و دربرگیری مهم است. اینکه از نظر زمانی این بحران چقدر طول بکشد و از نظر عمق و گستردگی چقدر وسیع باشد. اگر زود تمام شود چه در سطح داخلی چه در سطح جهانی آنچنان نمی‌تواند تاثیر بگذارد و تا حد زیادی شرایط سابق باز می‌گردد.
وی ادامه داد: اگر این شرایط طولانی باشد تاثیرات عمیق اقتصادی، اجتماعی و در نتیجه سیاسی به همراه خواهد داشت و به قطعیت فضای هنر را به صورت کامل دگرگون خواهد کرد و آنگاه باید در بسیاری از گزاره های کنونی تجدید نظر کرد.
این هنرمند پیشکسوت آرامش و امید به آینده را ضرورت خلق اثر توسط هنرمند دانست و گفت: این تصور که در حال حاضر هنرمندان فرصت و زمان کافی به دست آوردند و می توانند تولید کنند جای بحث است، واقعاً باید با دید آماری به مساله نگاه کرد چون ضرورت امر تولید اثر هنری صرفاً داشتن فرصت زمانی نیست. شرایط روحی و روانی هنرمند عامل بسیار تعیین کننده و مهمی است.
این مدرس پیشکسوت با اشاره به گفت وگوهایش با دوستان هنرمند خود، گفت: بیشتر آنان نمی توانند در این شرایط تولیدی انجام دهند. به عبارتی اینطور نیست که چون ۲ ماه مجبور شدید در خانه و یا آتلیه بمانید و قرنطینه هستید شروع به خلاقیت کنید.
این هنرمند شرایط کنونی را همراه با حس تعلیق عنوان کرد و گفت: یک حس بلاتکلیفی ایجاد شده که از نظر من به امر خلاقیت و تولید نیز صدمه وارد کرده است و دائم با این پرسش ها روبرو هستید که «تولید کنید،که بعدش خواهد شد؟ مگر تا حالا این همه کار کردیم چه شد؟، بعد از این کار کنیم مگر قرار است چه اتفاقی بیفتد؟»
وی افزود: امید بسیار مهم است و می تواند شوق و انرژی لازم را در بدترین شرایط هم به هنرمند منتقل کند، پس در نتیجه نباید انتظار داشت پس از پایان این شرایط هنرمندان از درون خانه با گنجینه ای از آثار تولید شده فاخر بیرون آیند.
فرامرزی شرایط هنرمندان مستقل را در این روزها بحرانی عنوان کرد و گفت: کسی از مسئولان تا امروز به این اندیشیده است که طبقه هنرمند چگونه روزگار می گذراند؟ به لحاظ اقتصادی و روانی، این مسئله بسیار حائز اهمیت است.
این نقاش، هنرمندان فعال در ایران را به ۲ بخش قابل تقسیم دانست: بخش نخست عده‌ای هستند که در نهادهای دولتی همچون سازمان‌های فرهنگی، دانشگاه‌ها و مراکز دیگر حقوق ثابت دارند ولی بخش عمده ای متکی به تدریس در آموزشگاه‌ها و فروش آثار هنری هستند که به نظرم واقعاً این بخش مظلوم و آسیب‌پذیر است.
وی افزود: با یکی از معروفترین و موفق‌ترین دوستان هنرمندم صحبت می‌کردم، آنقدر افسرده و نسبت به آینده مایوس بود که نگرانش شدم. در این فکر این بودم که مطلبی راجع به این مشکلات بنویسم ولی فکر می‌کنم صداها دیگر انعکاس ندارند و شنونده و مخاطب را از دست داده است. چه مخاطب دولتی چه مخاطب خصوصی یا همکار.
وی حمایت بخش دولتی از هنر و هنرمندان را ضروری دانست و ایجاد یک تعاونی هنر را پیشنهادی برای حمایت از جامعه هنری ارائه کرد:
ایجاد یک تشکل حمایتی برای هنرمندان می تواند در شرایطی چون امروز کارکرد داشته باشد تا دست‌کم مایحتاج ضروری آنها را تامین کند. ما تجربه هشت‌سال جنگ را داریم و در آن روزها کشور را مدیریت کردیم اگر امروز هم بدون حرف و شعار اقدامی عملی صورت گیرد می توان شرایط را بهبود بخشید.
فرامرزی ادامه داد: امروز که اطلاعات آماری انجمن و تشکیلات هنری از هنرمندان تکمیل است می توانند به راحتی هنرمندان را شناسایی و آثارشان راخریداری کنند تا به این روش به آنها کمک شود.
وی فراهم شدن زیرساخت های برگزاری آنلاین نمایشگاه های هنری را وابسته به درآمدزایی گالری ها دانست و گفت: این گالری ها امکانات اقتصادی برای دوام آوردن در این شرایط را به سختی دارند و نیاز به حمایت بخش دولتی است.
این هنرمند حیات گالری ها را به فروش آثار هنری وابسته دانست و گفت: معمولا برگزاری نمایشگاه آنلاین با جذابیت های اقتصادی میسر می شود. به همین دلیل این شیوه نمایش آثار صرف اینکه یک گالری هزینه و وقت برای ارائه کار بگذارد و بازگشت مالی نداشته باشد به سختی شکل می گیرد.
تنوع ارائه آثار نمایشگاهی به پویایی اقتصاد هنر ارتباط دارد که از امید به آینده سرچشمه می گیرد.