محمدحسین مختاری امروز - شنبه - در یادداشتی به مناسبت ولادت امام حسن مجتبی(ع) افزود: روش مهم تربیتی و اخلاقی در کرامت امام حسن(ع) در زمان کنونی، می‌تواند آثار و برکات مختلفی در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جامعه بوجود آورد. این روش می‌تواند سبب ارتقای همدلی و هم نوایی مادی و معنوی آحاد مردم با اقشار آسیب پذیر جامعه شود.
وی ادامه داد: همچنین پیوند ناگسستنی مردم مسلمان و انقلابی ایران با مکتب اهل بیت(ع) به ویژه سیره کریمانه امام حسن مجتبی (ع)، تجلی از خودگذشتگی و کمک‌های مومنانه مردم متدین و روزه‌دار ایران را در حمایت فراگیر از محرومان و نیازمندان جامعه در شرایط سخت کرونایی به ظهور خواهد رساند.
وی یادآور شد: در زمان تداوم اپیدمی ویروس منحوس کرونا در جهان و ایران، لزوم تقویت همبستگی و همدلی در میان آحاد مردم برای ترویج فرهنگ ایثار و فداکاری و به تعبیر رهبر معظم انقلاب «کمک های مومنانه» به اقشار نیازمند جامعه، از جمله الزامات راهبردی برای برون رفت بحران کرونا محسوب می‌شود.
رییس دانشگاه مذاهب اسلامی در خصوص رزمایش های کمک های مومنانه و همدلی برای کمک به نیازمندان و محرومان در اقصی نقاط کشور گفت: کارکردهای بی بدیل این رزمایش در تقویت تعاون، همکاری، مسوولیت پذیری، انسجام اجتماعی، استحکام بنیان خانواده، کاهش فقر وهم نوایی فراگیر با نیازمندان جامعه، انکار ناپذیر است.
کمک‌های مومنانه بر گرفته از سیره کریم اهل بیت(ع)
استاد خارج فقه و اصول حوزه علمیه قم با بیان اینکه گسترش کارکردهای معرفتی کمک های مومنانه در جامعه اسلامی، منبعث از مکتب اهل بیت (ع) است، افزود:شاخصه‌های کلیدی این مسأله را می‌توان در سیره و سبک زندگی امام مجتبی (ع) به عنوان اسوه انفاق و ایثار و کرامت مشاهده کرد.
مختاری ادامه داد: در تبیین این مهم باید گفت، اثبات صفت برجسته بخشش در وجود مبارک کریم اهل بیت (ع) به شدت خودنمایی می‌کند به نحوی که آن حضرت در کمک به محرومان و دست گیری از بیچارگان، شهره عام و خاص بود. در واقع کمک به فقرا از جمله فعالیت‌های راهبردی امام(ع) در مدینه بود که عمده این کمک‌ها از عایدات موقوفات و صدقات پیامبر(ص)، امام علی(ع)، حضرت فاطمه(س) و اموال شخصی آن حضرت تأمین می‌شد.
وی با بیان این که کمک به فقرا و مستمندان در سیره امام مجتبی علیه‌السلام اهمیت و جایگاه به سزایی داشت، گفت: این اهمیت سبب شد آن حضرت دوبار نیمی از ثروت خود را صدقه دهد. همچنین در بیان اوج بخشندگی امام مجتبی(ع) همین بس که آن حضرت همه اموال خود، حتی کفش‌های خود را در راه خدا صدقه دادند.
هیچگاه فقیری را ناامید نمی‌کرد
مختاری با بیان اینکه آن حضرت پناهگاه دل‌های نیازمندان بود و تا حدممکن دیگران را ناامید نمی‌ساخت، تصریح کرد: هیچ فقیری از در خانه او دست خالی بازنمی گشت، حتی اگر نزد امام (ع) چیزی نبود که به نیازمند بپردازد، لیکن آن حضرت با رفتاری کریمانه، خشنودی فرد نیازمند را محقق می‌ساخت.
وی ادامه داد: روزی مردی فقیری از امام مجتبی (ع) درخواست کمک کرد. آن حضرت چیزی در دست نداشتند و چون نمی‌خواستند آن فرد را ناامید برگردانند، او را به سوی بارگاه خلیفه راهنمایی کردند تا خلیفه را در سوگ دخترش تسلیت بدهد و بدین وسیله، صله‌ای دریافت دارد. به ایشان گفتند چرا هیچ گاه فقیری را مأیوس بر نمی گردانید؟ در پاسخ فرمودند: من خود، دست نیاز بر درگاه خدا دارم و به الطافش امیدوارم. به همین دلیل، شرم دارم از اینکه خود فقیر باشم و فقیری را مأیوس برگردانم. خدای بزرگ مرا عادت داده است که نعمتهای فراوانش را بر من ارزانی دارد و من نیز او را عادت داده‌ام که نعمتهایش را به مردم ببخشم.
حقیقت کمک مومنانه در سیره امام مجتبی(ع)
رییس دانشگاه مذاهب اسلامی با تاکید بر اصل انفاق در سیره کریم اهل بیت (ع)، اظهارداشت: توجه به این نکته نشان می‌دهد آن حضرت علاوه بر اصل انفاق و حمایت از فقرا و نیازمندان، حقیقت کمک مومنانه را برای آحاد جامعه روشن ساخته است که همان حفظ عزت، کرامت و شخصیت فرد نیازمند است. بر همین اساس آن حضرت به هیچ وجه راضی نبودند، عزتمندی و آبروی انسان نیازمند تضعیف شود. به همین دلیل، گاه با دریافت نامه و گاه از پشت در به نیازمند کمک می‌کردند تا با او روبه رو نشوند.
به گزارش ایرنا، امام حسن مجتبی در ۱۵ ماه رمضان سال سوم ه. ق برابر با ۲۹ فوریهٔ ۶۲۵ م در مدینه به‌دنیا آمد. در برخی روایات و منابع تاریخی، سال دوم ه. ق آمده است.
نام ایشان «حَسَن» صفتی به معنای «خوب و نیکو» است. بنا به برخی روایات اهل سنت، حضرت علی (ع) مایل بود نام وی را «حَمزه»، «جَعفَر» و یا «حَرْب» بگذارد اما پیامبر اکرم(ص) اسم حسن را بر او گذاشت.
اما به روایت ابن‌بابویه، امام علی (ع) درحالی که گفت که پیش از پیامبر(ص) اقدام به نام‌گذاری نمی‌کند اما اعلام کرد که نام «حرب» را می‌پسندد. پیامبر او را حسن نام نهاد.
در برخی احادیث، نام‌گذاری حسن به الهامی الهی نسبت داده شده و نیز گفته شده که نام‌های «حسن» و «حسین»، دو نام بهشتی هستند که پیش از اسلام میان اعراب وجود نداشته است.