«مایکل روبین» در این گزارش به شرح کشفیات خود از تاریخچه دیپلماسی آمریکا با گروه های تروریستی و حکومت های سرکش پرداخت و نوشت: چه یک جمهوریخواه یا یک دموکرات بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زند و چه پای حکومتی در خاورمیانه یا آسیا در میان باشد، همواره یک الگو پدیدار شده است و آن اینکه: به محض اینکه آمریکا یک روند دیپلماتیک عالی را در پیش می گرفت، وزارت امور خارجه تقریبا همواره از دست کشیدن از آن خودداری می کرد و هرگز پاسخ نه نمی گرفت.
در واقع، تاریخ سیاسی شدن اطلاعات نشان می دهد که سیاستمداران و دیپلمات ها بیش از اغلب موارد، اطلاعات را برای حمایت از تداوم دیپلماسی به جای حرکت به سوی اقدام نظامی انتخاب می کردند.
زمانی که یک نماینده ویژه فرآیندی را که برایش شکوه و افتخار به همراه داشت، قبضه می کرد، احتمال کمی وجود داشت که فریبکاری دشمن را نیت بد تفسیر کند.
و حال این مساله با توافق صلح آمریکا با طالبان پیش می رود. در یازده هفته ای که زلمای خلیل زاد و نمایندگان طالبان در حضور مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا توافق امضا کردند، خشونت به حدی افزایش یافته است که نه سفارت آمریکا در کابل و نه ماموریت سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) آمار دقیقی ارائه نمی دهند.
دیپلمات ها زمانی که اخبار خوب است، در دفاع از منافع مشترک، متحد نمی شوند.
این برخلاف وضعیتی است که رفع اتهام شدن طالبان از سوی خلیل زاد در ارتباط با دخالت در حملات اخیر در مراسم خاکسپاری در ننگرهار و زایشگاهی در کابل، به دیده شک و تردید نگریسته شود.
مقام های افغان می گویند شواهد قانع کننده ای مبنی بر دست داشتن طالبان در بمب گذاری در مراسم خاکسپاری موجود است. مقام های مزبور همچنین درحال شناسایی برخی نشانه های مربوط به دخالت طالبان در حمله به زایشگاه هستند.
اینکه خلیل زاد از ارائه آمار و اطلاعات درمورد خشونت های پس از توافق صلح خودداری می کند و سپس از همه مقام ها می خواهد حرفش را قبل از تکمیل شدن تحقیقات، قبول کنند، باید نشانه ای از خطر یا مشکل درمورد انگیزه خلیل زاد در نسبت دادن گناه در حملات اخیر باشد.
اگر طالبان قادر به نفوذ به کابل برای حمله ای بزرگ باشد و آمریکا به جای کمک به متحدان افغانش برای مسدود کردن شکاف امنیتی، روی اقدام طالبان سرپوش گذارد، آن وقت طالبان احتمالا بار دیگر به کابل حمله می کند.
فراموش نکنید که وقتی طالبان اولین بار در سال ۱۹۹۶ به کابل حمله کرد، این اقدام برخلاف وعده طالبان به مشارکت در مذاکرات درون افغانستان بود. امروز به نظر می رسد همان الگو در حال تکرار شدن است. مطمئنا مذاکره با دشمنان هرگز ضرری ندارد، اما اگر یک طرف جویای صلح باشد و طرف دیگر به دیپلماسی به عنوان راهبرد جنگی نامتقارن نظر داشته باشد، مذاکرات موفقیت آمیز نخواهد بود.
درجه بندی امنیت ملی به خیال واهی به جای واقعیت، همواره غیرعاقلانه است.
عیب پوشی طالبان از سوی خلیل زاد، روالی خطرناک است. مورد دیگر، تلاش برای زورگویی به متحدان برای مذاکره با تروریست هاست. این همان زمانی بود که خلیل زاد چند روز قبل از این حملات تروریستی، از دهلی نو دیدن کرد.
خلیل زاد در مصاحبه ای با روزنامه هندو، از هند خواست مستقیما با طالبان در تعامل باشد.
این گزارش در ادامه حاکی است: تروریست ها ۲۴ دسامبر ۱۹۹۹، یک هواپیمای شرکت هواپیمایی هندی را از کاتماندو به مقصد دهلی نو ربودند و آن را به قندهار تغییر مسیر دادند. طالبان به ربایندگان هواپیما پناه داد و در نهایت به فرار آنها کمک کرد.
طالبان همچنین کمپ های آموزشی برای حرکه المجاهدین راه اندازی کرد، گروهی که در خاک هند حملات تروریستی انجام داده اند.
خلیل زاد اگرچه از داشتن موفقیتی دیپلماتیک مستاصل است، تاکید دارد که طالبان تغییر کرده است. این واقعیت که حمله مشترک آمریکا – افغانستان در کمتر از یک سال پیش که منجر به کشته شدن «عاصم عمر» سرکرده القاعده در شبه قاره هند در قلمرو تحت کنترل طالبان شد، کذب این مساله را ثابت می کند.
از این گذشته، گروه هایی که از تروریسم دست کشیده اند، تمایلی ندارند با مقام های القاعده برای توطئه حمله تروریستی در هند همکاری کنند.
مشکل واشنگتن این است که درخواست های خلیل زاد ممکن است به سیاست های ضد تروریسم آمریکا ضربه زند.
نه تنها هند بلکه متحدان اروپایی ممکن است از مثال خلیل زاد برای درخواست مذاکره آمریکا با حزب الله به جای قرار گرفتن در فهرست سیاه، استفاده کنند.
اگر خلیل زاد، هند را به مذاکره با طالبان توصیه کند، چطور می توان رجب طیب اردوغان رئیس جمهوری ترکیه را از طرح این درخواست منصرف کرد که آمریکا با القاعده و داعش به این دلیل که این گروه ها، واقعیت های منطقه ای هستند، مذاکره کند.
ناامیدی روزافزون خلیل زاد (نادیده گرفتن تروریسم و موجه دانستن آن و درخواست از کشورهای دیگر برای انجام این کار) هرگز صلح به ارمغان نخواهد آورد، بلکه، منطقه را محکوم به کشتارها و خونریزی بیشتر خواهد کرد.