«فرشته شجاعی» نجات غریقی که با علاقه وارد قضاوت در فوتسال و فوتبال شد. او قضاوت مسابقات غرب آسیا در اردن را برعهده داشت و حتی بهترین داور این رقابت‌ها شد و تندیس طلایی را دریافت کرد.
او همچنین هشت سال است که قضاوت در مسابقات لیگ برتری یا دیدارهای بین المللی و تدارکاتی را بدلیل مشکلاتی که با کمیته داوران داشت، کنار گذاشته است.
در متن زیر مشروح گفت‌وگوی این داور با ایرنا را می‌خوانیم:
از همان ابتدا مسوول نجات غریق زنان غرب مازندران بودید؟
شمالی هستم و به همین دلیل به شنا خیلی علاقه داشتم و مدرک درجه یک غریق نجات را گرفتم. با پیشرفت در این عرصه مسوول هیات نجات غریق زنان غرب مازندران شدم. در دوران دبیرستان هندبال بازی می‌کردم و وقتی دیپلمم را گرفتم والیبالیست و پس از مربی والیبال تیم نوشهر شدم و در این عرصه در ۲۰ سالگی قضاوت هم می‌کردم. وقتی رشته فوتسال راه اندازی شد از استان مازندران به کلاس مربیگری معرفی شدم. هر چند پیش از راه اندازی فوتسال زنان در نوشهر ما جام رمضان برگزار کردیم و عکس آن را برای انجمن زنان فرستادیم. در آن زمان تیم فوتسال نبود و مسابقات بین باشگاه‌های بدن‌سازی شهر برگزار شد. در آن کلاس با وجود چهره‌های برجسته‌ای چون «مهناز امیرشقاقی» اول شدم و در سال ۷۵ و ۷۶ مدرک مربیگری و داوری را گرفتم.
با وجود آنکه پاسور و مربی والیبال بودی اما این رشته را کنار گذاشتید؟
برای قضاوت مسابقات فوتسال به تهران فرستاده شدم و همین سبب شد تا والیبال را کنار بگذارم و ترجیح دادم بجای مربیگری در فوتسال به قضاوت بپردازم و پس از مدتی به عنوان اولین مدرس در این رشته فعالیتم را شروع کردم. با آمدن فوتبال و آوردن مدرس خارجی به کلاس‌های این رشته رفتم و در ساری قضاوتم را شروع کردم اما پس از مدتی در تهران مسوول برگزاری لیگ فوتبال کشور شدم.
دیدار ایران و آلمان را قضاوت کردید؟
قضاوت دیدار فوتبال تیم ملی زنان ایران و آلمان را با پیشنهاد فدراسیون قبول کردم. در آن زمان گفتند که به داوران دیگر برای قضاوت اطمینان نمی‌کنیم و بهتر است داوری این دیدار را برعهده بگیریم. بیاد دارم یکی از ملی‌پوشان ایرانی را از زمین اخراج کردم. ناظر ای‌اف‌سی در این دیدار حضور داشت و با تعجب گفت که داور ایرانی با گرفتن ۲ خطا، بازیکن ایرانی را اخراج کرد.
داوری فوتسال را می‌پسندید یا فوتبال؟
قضاوت در فوتسال بهتر از فوتبال است و با یکدیگر قابل قیاس نیست. زیرا نوع بازی بازیکنان در این ۲ رشته خیلی فرق می‌کند. فوتبال زنان ایران بسیار ضعیف و به همان نسبت سطح داوری‌ها پایین است.
نخستین داوری بودید که برای بازی‌های غرب آسیا به اردن اعزام شدید؟
بله. تیم ملی در آن بازی مقام اول را کسب کرد. بیاد دارم در گرما و با چه مشکلاتی به قضاوت در این مسابقات پرداختم. حتی سرداور داور بین المللی عراقی بودم. آن داور، مرد بود و وقتی به ایران آمدم کسی باور نمی‌کرد که سرداور او باشم. به‌نظرم داوری در ایران خیلی سخت‌تر از داوری در کشورهای خارجی است. زیرا کشورهای دیگر به معنای واقعی بازی می‌کنند و بازیکنان ایرانی همواره در حال اعتراض به داور هستند. در این قضیه مربیان را مقصر می‌دانم و آنان هم همواره در حال اعتراض هستند.
در اردن جایزه بهترین داور را کسب کردید؟
در مسابقات غرب آسیا در اردن به عنوان بهترین داور انتخاب شدم و تندیس طلایی را بدست آوردم. ۲ دوره هم در بازی‌های زنان کشورهای اسلامی قضاوت کردم. به‌عنوان مدیر تیم ملی فوتسال در دیدار دوستانه با پرتغال، کره شمالی و اسپانیا نیز حضور داشتم. حتی برای قضاوت در این دیدارها داوطلب شدم.
فدراسیون برای این قضاوت‌ها پاداشی هم به شما داد؟
فدراسیون حتی یک جوراب هم به من نداد. برای قضاوت در این دیدار با پول خودم لباسی شبیه آن تیم خریدم. حتی حق الزحمه داوری هم نگرفتم و فدراسیون خیلی به من بدهکار است.
چرا قضاوت را کنار گذاشتید؟
هشت سال است که قضاوت و تدریس نمی‌کنم و با فدراسیون فوتبال دچار مشکل شده‌ام. از همان زمان تصمیم گرفتم تا در تیم‌های دانشگاه آزاد فعالیتم را ادامه دهم. در زمان معاونت محمد دادکان در دانشگاه آزاد نایب رییس فوتبال این دانشگاه شدم و پس از آن تیم لیگ برتری دادیم و به عنوان سرپرست و نماینده در دانشگاه حضور داشتم. پس از رفتنم دادکان داوری برای تیم‌های دانشگاه را ادامه ندادم اما سال گذشته برای دانشگاه به مدت هشت ماه کار نظارت را برعهده داشتم. اکنون هم برای استان تهران در فوتسال زنان نظارت می‌کنم و کلاس دارم و تدریس می‌کنم.
نمی‌خواهید با فدراسیون فوتبال دوباره همکاری کنید؟
اکنون آرامش دارم. اگر کمیته داوران از تفاوت گذاشتن میان داوران دست بردارد و به فکر رشد فوتبال و فوتسال باشد می‌توان به این عرصه بازگشت. هیچ کشوری به اندازه ایران داوران خوبی در فوتبال و فوتسال زنان ندارد. همواره با عشق در این عرصه ادامه دادم اما خیلی آسیب دیدم. به‌نظرم آنان ارزش این را ندارند که حتی یک قطره اشک برایشان بریزم.