تیم فوتبال جوانان ایران سال گذشته با هدایت سیروس پورموسوی توانست در مسابقات مقدماتی قهرمانی آسیا سه برد شیرین را به دست بیاورد و با اقتدار و البته مطابق انتظار به جمع ۱۶ تیم پایانی قهرمانی آسیا صعود کند.
جوانان زیر ۱۹ سال ایران در حالی به این موفقیت رسیدند که ماموریت اصلی آنها مهرماه پیش رو خواهد بود. آنها باید از ۲۳ مهرماه در کنار ۱۵ تیم دیگر برای رسیدن به جام جهانی ۲۰۲۱ اندونزی تلاش کنند. چهار تیم برتر این رقابت‌ها عازم اندونزی خواهند شد. کار سختی هم پیش روی تیم جوانان هست چرا که آنها در سید چهارم حضور دارند و به احتمال خیلی زیاد مانند تیم امید که برای المپیک تلاش می‌کرد در گروه دشواری قرار می‌گیرد. گروهی که شاید متشکل از تیم‌های کره جنوبی، ژاپن و عراق باشد و یا با عربستان،استرالیا و ویتنام روبرو شویم. با این وجود استعداد جوانان ایرانی همیشه این را ثابت کرده که اگر خوب حمایت شوند می‌توانند کارهای بزرگی را انجام دهند.
اما نکته اصلی همین است. این تیم حمایت نمی‌شود و فراموش شده است. تیم جوانان ایران در فاصله ۱۲۷ روز تا شروع مسابقات سرمربی خود را از دست داده، تمرین نمی‌کند، تکلیفش را نمی‌داند و بدتر از همه هیچ خبری از آن نیست. آخرین خبری که داریم این است که همه بازیکنان این تیم در پیامی مشترک به حمایت از سیروس پورموسوی پرداختند و نوشتند: هر جا هستی موفق باشی بهترین، ممنون که خودباوری را به ما هدیه دادی، ممنون که صعود مقتدرانه را به ما هدیه دادی، ممنون بابت همه سختی هایی که برای ما تحمل کردی، در کنار شما جام جهانی را فتح می کردیم، آرزوی موفقیت بهترین...
فدراسیون فوتبال این روزها درگیر مسائل مختلفی شده و تیم فوتبال جوانان از یاد آنها و همچنین رسانه‌ها رفته است. تیمی که حضورش در جام جهانی می‌تواند به پرورش هرچه بهتر نسل بعدی کمک کند. این بازیکنان می‌توانند توسط استعدادیاب‌ها دیده شوند و خیلی زود راهی فوتبال حرفه‌ای دنیا شوند یا در باشگاه‌های خود شرایط بهتری برای بازی کردن پیدا کنند. اوضاع تیم نوجوانان هم چندان بهتر نیست. آنها حسین عبدی را به عنوان سرمربی دارند اما اردوهایشان هنوز سروشکل نگرفته و باید در سید سوم به مصاف رقبا بروند.
گفته می‌شود اصلی‌ترین دلیل جدایی و استعفای دوم پورموسوی طی چند ماه گذشته بی‌توجهی فدراسیون به او و شاگردانش بوده است. پورموسوی تقریبا از فدراسیون دریافتی نداشته و حتی قراردادش نیز حالت رسمی نداشته است. او با دیدن این اوضاع و پس از چند بار تهدید، تصمیم به جدایی گرفت تا در ناکامی احتمالی تیمش نقش مستقیم نداشته باشد. با این حال رابطه او و شاگردانش و همچنین زحمتی که در این مدت برای این تیم کشیده باعث شده تا سرمربی سابق فولاد و استقلال خوزستان همچنان امیدوار به بازگشت باشد. البته در صورتی که با او به صورت جدی مذاکره شود؛ خواسته‌هایش تا حد ممکن برآورده شود و تیمش توسط فدراسیون فوتبال دیده شود.